ยามแลงตะวันรอนแดงฉาน แวกม่าน..ทิวไม้...ไพรสนธิ์ หมู่นกบินกลับรังยามมืดมน ผู้คนเดินทางอย่างวุ่นวาย เดินเลียบเทียบริมทุ่งกับใจเหงา ชีวิตเราดูมิดมืดน่าใจหาย ยืนมองสุดขอบฟ้าอย่างเดียวดาย เสียดายใจรักซ้อนซ่อนรักลวง สายลมพัดผ่านกายาช่างหนาวเหน็บ เจ็บปวดกับความรักมักซ้ำทรวง ภาพอดีตกรีดใจจนน้ำตาร่วง หนักหน่วงเกินหัวใจจะไหวติง ยืนคอยใครอย่างเดียวดายตรงปลายฟ้า พร้อมน้ำตาไหลย้อยอย่างอ้อยอิ่ง ฟ้าสีฟ้ามืดคล้ำตามความจริง ใครหนอทิ้งให้เราหลงเฝ้าคอย
หน้าส่วนตัว
637
