2 สิงหาคม 2549 21:21 น.
ไรไก่
พยัญชนะไทยนี้มีกี่ตัว
อย่าตอบมั่วกลัวผิดคิดถี่ถ้วน
สี่สิบสี่ตัวนี้ที่คิดคำนวณ
นั่งทบทวนครวญคิดจิตกังวล
เคยรู้ไหมอักษรใดคือตัวดี
เป็นตัวที่ดีในตัวไม่ขัดสน
พ.ห.ช.มีไว้ในใจตน
ถ้าทุกคนสนใจลองติดตาม
รู้จักพอถือว่าเป็นยอดทรัพย์
ต้องกำกับตัวพอดีศรีสยาม
รู้จักพอขอคิดอย่าลนลาม
คิดอ่านงามยามจนเป็นคนพอ
รู้จักให้ใครทำสบายจิต
ล้วนมากมิตรติดตามมากจริงหนอ
ให้ความรักจริงใจเคียงคู่คลอ
ค่ามากต่อสังคมล้วนต้องการ
ช่างเขาเถอะปล่อยวางช่างเขาเถิด
เขาชอบเชิดช่างเขาอย่าสงสาร
ใครจะเบื่อหรือบ่นเรื่องการงาน
เราคิดอ่านทานศิลภาวนา
31 กรกฎาคม 2549 21:04 น.
ไรไก่
ได้ฟังรายการข่าว
คงถึงคราวน้ำท่วมขัง
แผ่นดินทรุดลุพัง
ผู้คนนั่งฟังตะลึง
พายุฝนกระหน่ำ
ซัดซ้ำย้ำน้ำท่วมถึง
เสียงข่าวดังอื้ออึง
ผู้คนจึงเตรียมตัวกัน
ถนนกลายเป็นคลอง
น้ำเจิ่งนองคนไหวหวั่น
จัดเก็บของเร็วพลัน
เดี๋ยวไม่ทันจะช้ำใจ
บางบ้านกั้นกระสอบ
เป็นแนวรอบขอบสูงใหญ่
จัดสูบน้ำกันไป
เพื่อแก้ไขในเหตุการณ์
บางแห่งน้ำท่วมแล้ว
ทางการแจวเข้าประสาน
ทุกข์ของพวกชาวบ้าน
อย่าให้นานนับว่าดี
ทุกฝ่ายเข้าช่วยเหลือ
ร่วมก่อเกื้อไม่หลบหนี
ร่วมพลังทั้งชีวี
ด้วยปรานีมีให้กัน
16 กรกฎาคม 2549 20:34 น.
ไรไก่
เป็นอะไรไปนะใจเจ้าเอ๋ย
ใจเจ้าเคยแข็งแกร่งดั่งหินผา
มาอ่อนแอแพ้กับโชคชะตา
ใจอ่อนล้าตรอมตรมขมชีวี
โชคชะตาพาพบเธอผู้นั้น
หัวใจหวั่นพลันไป่ไม่สุขี
เฝ้าคำนึงถึงเธอทุกนาที
บางครั้งที่ใจลอยคอยหาเธอ
เป็นอะไรไปนะใจเจ้าเอ๋ย
ถูกละเลยทอดทิ้งอยู่เสมอ
แม้เพียงพอขอพบเพื่อเจอะเจอ
แต่ต้องเก้อเหม่อมองไม่เห็นเงา
14 กรกฎาคม 2549 12:27 น.
ไรไก่
เรื่องเล่าเช้าวันนี้
ชวนน้องพี่ปรี่เข้าฟัง
ตามสบายเชิญนั่ง
พร้อมรับสั่งน้ำดื่มกิน
เรื่องเล่าเขาบอกว่า
กลุ่มอาสามาต่างถิ่น
แรมรอนทั่วแผ่นดิน
ไม่หยุดสิ้นการเดินทาง
วันหนึ่งถึงกลางป่า
เห็นศาลาที่ปลูกสร้าง
ค่ำมืดตะวันจาง
จึงก้าวย่างเข้าพักนอน
นอนหลับไม่รู้สึก
พอตกดึกเปรตออกหลอน
มองดูกลุ่มคนจร
ให้สะท้อนนอนไม่งาม
เกะกะไร้ระเบียบ
นั่งคิดเงียบตรงเข้าหาม
จัดคนนอนแบบตาม
ระเบียบความคิดของมัน
วางตัวตามแบบแผน
ช่างยากแสนมีผกผัน
คนตัวไม่เท่ากัน
เพราะฉะนั้นยากแก้ได้
เจ้าเปรตก็นึกบ่น
สาละวนจัดยกใหญ่
จัดไม่ได้อย่างใจ
ทำอย่างไรไม่เท่ากัน
12 กรกฎาคม 2549 15:57 น.
ไรไก่
เธอยังคงเล่าเรียนอยู่หรือไม่
ฉันนั้นได้ยื่นพักการศึกษา
แล้วเธอเรียนถึงชั้นอะไรมา
มอศอห้าย้ายเรียนปวช
ทำไมถึงไม่เรียนต่อให้จบ
เพราะฉันรบไม่ไหวในการเรียนต่อ
และทางบ้านคาดหวังกับฉันมากพอ
ฉันจึงท้อขอหนีบ้านมายา
ออกจากบ้านเธอไปอยู่กับใคร
คนนั้นไงเพิ่งเจอแฟนตูข้า
เขาทำงานอะไรให้เล่ามา
จึงพึ่งพามาอยู่บ้านร่วมกัน
เขายังเรียนอยู่หอรอเงินบ้าน
ฉันจึงออกทำงานช่วยผ่อนผัน
หาเงินใช้ส่วนตัวแต่ละวัน
ตัวเขานั้นจ่ายค่าเช่าบ้านทันใด
จะซักถามทำไมไวหน่อยพี่
ฉันนั้นมีเวลาน้อยคอยไม่ไหว
เปลื้องผ้ารอนานแล้วอย่าร่ำไร
จะได้ไปรับแขกต่อรอหลายคน
หน้าส่วนตัว
994
