11 ตุลาคม 2549 09:57 น.
ไรไก่
ภายใต้แผ่นพื้นน้ำทะเลสวย
อุดมด้วยปะการังอันน้อยใหญ่
แหล่งอาหารสำคัญดึงดูดใจ
ประชาไทยในท้องถิ่นและต่างแดน
ปะการังยังเป็นยารักษาโรค
นับเป็นโชคอนันต์นั้นเหลือแสน
ปะการังยังสร้างงานอย่าดูแคลน
ทั่วดินแดนแคว้นไทยอย่างเพียงพอ
เป็นกำแพงแรงคลื่นลดปะทะ
ชายฝั่งจะไม่ทลายคลายสึกหรอ
สร้างเม็ดทรายให้สะอาดเอี่ยมลออ
มากค่าต่อมนุษย์สุดรำพัน
สิ่งดีดีถูกทำลายหายสูญสิ้น
งานทำกินมิคิดจิตจัดสรร
ไม่บำบัดรักษาร่วมมือกัน
สิ่งสำคัญนั้นสูญหายจากไป
5 ตุลาคม 2549 21:16 น.
ไรไก่
คำบางคำทำให้ชีวิตสุข
ลืมเรื่องทุกข์ทั่วไปไกลสุดขั้ว
คำบางคำทำให้ใจหวาดกลัว
ระวังตัวยั่วยั้งพลั้งน้ำคำ
ปากปราศัยใจเชือดเลือดเย็นแท้
ทำเผือแผ่แต่จ้องจะขย้ำ
ดั่งนรกตัวสุดท้ายหมายก่อกรรม
ทุกเช้าค่ำทำดีใจเปื้อนคาว
แกล้งทำดีเพื่อกลบลบความผิด
ปิดไม่มิดติดแดงแจ้งอื้อฉาว
คนนิยมชมชื่นเพียงครั้งคราว
ต้องถูกสาวไส้เห็นเป็นคนพาล
หากทำดีดีที่ใจใช่ที่ปาก
อยากจะฝากถ้อยคำนำไขขาน
ความจริงใจให้กันนั้นยืนนาน
ใจประสานใจครองสองใจเรา
3 ตุลาคม 2549 14:04 น.
ไรไก่
ความรักเจ้าเอย
อย่าเมินเฉยเลยเจ้าเข้าใจไหม
โปรดนำรักเจือจุนอุ่นหัวใจ
ของคนไร้ในรักนี้สักคน
ความรักเจ้าเอย
อยากจะเผยเอ่ยวจีนี้สักหน
ถ้อยคำหวานปานน้ำผึ้งซึ้งกมล
รักท่วมท้นล้นใจมิรู้คลาย
ความรักเจ้าเอย
ขอได้เชยชมสมดั่งคาดหมาย
จะถนอมออมรักปักใจกาย
ไม่แหน่งหน่ายลายรักดั่งใจปอง
1 ตุลาคม 2549 09:55 น.
ไรไก่
ฟังเสียงเพลงบรรเลงจากเกลียวคลื่น
ดังโครมครืนรื่นรมย์สมใจหมาย
เสียงเกลียวคลื่นกลืนเซาะแผ่นพื้นทราย
ยากบรรยายได้ยลยินถิ่นทะเล
ฟังเสียงเพลงเพลิดเพลินระเริงสุข
เสียงซ้อนโศกเศร้าคลุกฉุดหันเห
เสียงครวญครางต่างแตกแบบเกเร
ช่างรวนเรเล่ห์ลวงล้วงใจคน
เก็บซุกซ่อนซ้อนคำสรรพสิ่ง
ค่าความจริงนิ่งเก็บให้ฉงน
กลับกลอกกลิ้งลิ้นลวงพ่วงเล่ห์กล
ความหมองหม่นปนเศร้าเคล้าน้ำตา
เมือตะวันอ่อนแสงที่ละน้อย
ความมืดพลอยขยับกลับคืนหา
ความหงอยเหงาเข้าแทรกแนบอุรา
ภาพลวงตาลวงใจให้ระทม
21 กันยายน 2549 12:39 น.
ไรไก่
แม่กับพ่อก่อเกิดกำเนิดลูก
เป็นผู้ปลูกต้นชีวิตลิขิตให้
เฝ้าถนอมกล่อมเกลี้ยงเลี้ยงด้วยใจ
จากเยาว์วัยก้าวสู่เป็นผู้คน
แต่พ่อแม่มิอาจขีดชีวิตลูก
หรือพันผูกอยู่ในกรอบขอบเหตุผล
คงต้องปล่อยไปตามความเป็นตน
เดินอยู่บนพรหมลิขิตชีวิตมา
ชีวิตจึงดำเนินไปตามใครหนอ?
ที่สานต่อผู้ก่อเกิดกำเนิดข้า
หรือเป็นไปตามคำกล่าวคือเจ้า ฟ้า
โชคชะตาข้าจึงเป็นเช่นอย่างนี้
เหนื่อยและท้อทรมานมานานแล้ว
ไร้วี่แววความสุขทุกข์กดขี่
จนอยากปิดเปลือกตาฝันพอกันที
โธ่ฟ้านี้ไร้เมตตาข้าเหลือเกิน
หน้าส่วนตัว
1974
