17 กรกฎาคม 2548 16:40 น.
ไรไก่
ค่ำคืนนี้
ดวงตาดำสนิทปกคลุมท้องฟ้า มองหาหมู่ดาวไร้แสงแวววับ
สายลมโชยพัดผ่าน
เสียงโมบายที่ห้อยตรงชายคาบ้านดังกังวาน
สะท้านเข้าถึงหัวใจ
กิ่งไม้ไหวโอนเอนมีเสียดสีดังเป็นระยะ
ความเหงาเดินเข้ามาทักทายอีกแล้ว
ความเงียบ...งันปกคลุมความรู้สึก
ได้ยินแม้แต่เสียงของลมหายใจดังแผ่วเบา
สัมผัสได้ถึงความหนาวเหน็บของเรือนร่าง
ความคิดอ้างว้างล่องลอยไปไกล......ไร้จุดหมาย
เวลาผ่าน...........ไป
แต่ละนาทีช่างเชื่องช้าเสียจริงหนอ
เมื่อไหร่จะสว่างเสียที่นะ
ความเงียบ..งันกับความเหงา จะได้เดินทาง
จากฉันไปเสียที
ขอร้อง......เดินจากฉันไปเสียที
_________________
17 กรกฎาคม 2548 16:38 น.
ไรไก่
ถ้าความฝันวันนี้ยังมีอยู่
ขอความหดหู่จงอยู่นิ่งนิ่ง
หัวใจที่ไม่สะอาดจะกวาดทิ้ง
โยนทุกๆสิ่งที่ซึ่งเข้ามาเกาะกุม
ถ้าความฝันวันนี้ยังมีบ้าง
จะขอสร้างความรักให้ชุ่มฉ่ำ
เมินเสียบางกับความชอกช้ำ
จะสร้างรักให้เปล่งปลั่งดั่งดอกไม้บาน
ถ้าความฝันวันนี้ยังมีเหลือ
จะขอผีเสื้อชื่นชมเกสรหวาน
ฟ้าสดสวย-เมฆใสๆ-กับดอกไม้บาน
เพื่อลบความหยาบกร้านของชีวิตลง
ถ้าความฝันวันนี้ยังมีอีก
จะขอฉีกความเศร้าให้ขาดหาย
เปิดรับความสุขที่เข้ามาเยี่ยมกราย
นิมิตรหมายปลายทางที่น่าชื่นชม
ถ้าความฝันวันนี้ยังพอมีหวัง
จะต้องพังกำแพงที่แข็งกล้า
ความอ่อนแอที่มีอยู่ในตัวทุกๆครา
ทิ้งไปเถิดหนาก้าวหาความแกร่ง
ถ้าความฝันวันนี้ยังมีส่ง
ขอหยาดฝนโปรยลงทุกๆวัน
เพื่อให้ชีวิตสุขสันต์
ในทุกๆวันหัวใจชุ่มฉ่ำจากสายนที
14 กรกฎาคม 2548 21:46 น.
ไรไก่
ได้ยินไหมเธอ....ได้ยินไหม
เสียงของหัวใจฉันเพรียกหา
ว่ารัก..และ ..คิดถึง เธอตลอดเวลา
เมื่อไรหนา..เธอจะมองมาที่ฉันสักที
ป่านนี้....เธอจะเป็นเช่นไรบ้าง
กับเธอ....คนนั้น คนที่เธอให้ความสำคัญยิ่ง
แต่กับฉันคนนี้ เธอไม่เคยใส่ใจจริง
หลอกให้รัก..แล้วทิ้ง เจ็บเสียจริง กับหัวใจ
เมื่อพบว่า ฉันรักเธอ แค่เพียงฝ่ายเดียว
ส่วนเธอไม่เคย เหลียวหันกลับมาหา
ปล่อยให้ฉันเพริดเพลินกับการลุ่มหลงต่างๆนาๆ
อยากจะบอกกับเธอว่า.............
หัวใจฉันเพรียกหาแต่เธอ
จะปล่อยให้หัวใจร่ำร้องอย่างนี้อีกนานไหม
แล้วเมื่อไร...ถึงจะหยุดร่ำไห้เสียทีน๊ะ
หรือจะปล่อย ให้ทุกสิ่ง ทุกอย่างไปตามกาลเวลา
ให้หัวใจชา..ตายด้าน ฉันคงยังไม่ลืม.
ความรักเสลาสลักสวยใส งามใดเล่างามใด เทียบได้งดงามความรัก...
14 กรกฎาคม 2548 21:44 น.
ไรไก่
ชีวิตล่องลอยเคว้งคว้าง
เหมือนนกที่บินอยู่กลางหาว
บินวนไปเวียนมาหาทางออก
ออกไปจากวังวนของชีวิต
ไม่รู้ทิศรู้ทางจะไปแห่งไหน
นัยตาฝ้าฟางน้ำตากลบใจ
บินวนเวียนไปไร้จุดหมายปลายทาง
หัวใจแตกยับเยิน
รักล่มจมสลาย
เจ็บปวดเหลือเกินกว่าสิ่งใดๆ
กับความรักที่ตายไปจากกัน
จำทนจำอยู่หดหู่เหลือเกินหัวใจ
เพราะสงสารคนที่ไม่มีหัวใจ
จึงเจ็บแทนให้เพราะเอาใจไปผูกพัน
ครั้งแล้วครั้นเล่ายังเฝ้าห่วงใย
แต่ไม่เคยได้ความจริงใจกลับมา
เจ็บแล้วเจ็บอีกยังคิดห่าวงหา
ถูกตอกกลับมาว่าให้ได้อาย
เมื่อก่อนเคยมีชีวิตสดใส
ไม่เคยมีใครมาทำไห้ใจได้เศร้าหมอง
มาบัดนี้เหมือนเวรกรรมจำจอง
ทำให้เศร้าหมองต้องกินแต่น้ำตา.
14 กรกฎาคม 2548 21:41 น.
ไรไก่
การเป็นเจ้าของสิ่งใดสิ่งหนึ่ง
ผู้เป็นเจ้าของต้องเหน็ดเหนื่อยเกือบตาย
เพื่อให้สิ่งที่เราต้องการอยู่กับเรานานๆหรือผู้ที่มาอยู่กับเรามีความสุขสบาย
การเป็นเจ้าของหัวใจรักของใครสักดวง
ผู้ที่ต้องการเป็นเจ้าของหัวใจ
ต้องทนทุกข์ทรมานอย่างหนัก
ต้องปรับตัวเองและหัวใจ
ต้องทนแบกรับเอาไว้กับหัวใจที่เราต้องการดูแล
ต้องทนการกดขี่ ต้องทนกับการถูกย้ำยี
เพราะหัวใจรักนี้ไม่มีเหตผล
จึงต้องยอมทน ทนทุกอย่างเพียงเพื่อแลกกับการเป็นเจ้าของหัวใจใครสักดวง
มันยุติธรรมไหม
ถ้าเกิดมีการเรียกร้อง
แต่เพราะเพียงความต้องการในความรัก
การได้เป็นเจ้าของจึงต้องยอมทน
ยอมในทุกๆสิ่ง
หน้าส่วนตัว
721
