18 สิงหาคม 2548 16:10 น.
ไรไก่
เมฆหมอกลอยฟูฟ่องบนนภา
สีขาวสะอาดตาเหมือนผ้าขาว
ไร้สีดำพาดผ่านเป็นทางยาว
พร่างพราวงามระยับจับแสงตะวัน
ฟ้าหลังฝนสดใสบริสุทธิ์
ประดุจฝนชำระล้างมวลทั้งหลาย
ใจของคนทุกทุกคนเริ่มผ่อนคลาย
นิมิตรหมายเรื่องร้ายร้ายผ่านพ้นไป
ดอกไม้เบ่งบานงามชูช่อ
แตกหน่องอกงามตามวิถี
น้ำฝนหลั่งหยดลงชุบชีวี
ดอกไม้มีชีวิตชีวาพาชื่นใจ
ผีเสื้อบินเผ่นผ้านผ่านไปทั่ว
บางตัวจับบนยอดดอกไม้ไหว
บ้างบินไปวนเวียนเฝ้าระวังภัย
แสนสุขใจมองเพลินระเริงจริง.
17 สิงหาคม 2548 22:07 น.
ไรไก่
ฉันคงเป็นแค่คนที่บังเอิญได้รู้จัก
ที่พบพักตร์เพราะความเหงาเข้ามาหา
สุ่มทักทายเล่นๆไม่ได้เจนต่อสายตา
ทักทายมาพอให้เห็นเป็นพิธี
เบื่อแล้วเลิกเพราะไม่เกิดความจริงใจ
หาเพื่อนใหม่ไปเรื่อยเรื่อยเหนื่อยก็พัก
โลกไซเบอร์กว้างใหญ่กว่าคิดนัก
พึงประจักษ์หามิตรแท้แน่นอนไม่มี
จะมีไหมใครสักคนฉันอยากรู้จัก
ไม่มากนักขอเป็นเพื่อนมิตรสหาย
แลกเปลี่ยนความคิดความรู้มิใช่คู่กาย
ให้ได้ไหมขอได้ไหมใครสักคน(หลายคนก็ได้)
16 สิงหาคม 2548 21:01 น.
ไรไก่
ฉันวันนี้ช่างโง่นัก
เฝ้าครวญรักที่จากไปแลไม่หวน
เหมือนเด็กน้อยร้องไห้เฝ้าคร่ำครวญ
ชี้ชวนเอาดวงจันทร์มาไว้ครอง
ดวงจันทร์ที่มีนภวิถี
ปรากฏรัศมีให้เห็นอยู่เสมอ
แต่คนรักที่จากไปไม่เจอะเจอ
เปรียบกับเธอที่หายไปไร้ร่องรอย
จะร้องไห้คร่ำครวญอย่างไรไม่เป็นได้
เหมือนคนตายจากไปแล้วไม่คืนถิ่น
แต่ดวงจันทร์ยังปรากฏให้เห็นเป็นอาจิณ
เป็นนิจสินตราบนั้นนิรันดร์กาล
15 สิงหาคม 2548 21:30 น.
ไรไก่
ไม่เคยคิดว่าตัวเองจะอ่อนแอขนาดนี้
อยู่ดีดีชีวีทำไมทำไมมาแปรผัน
เคยหัวเราะ สนุกสนานเริงร่าทุกวีทุกวัน
กลับผกผัน ซึมเศร้า เหงา เหงา หัวใจ (อ๊ะ)
พี่พี่น้องน้องเพื่อนฝูงมากมายรายรอบ
รักชอบพักพิงพึ่งพาอาศัย
มีสุขสนุกสนานทุกทุกวันไป
เหตุไฉนใยตัวฉัน(หัวใจ)จึงผันแปร
คงเป็นเพราะหัวใจเริ่มหวั่นไหว
กับใครที่เดินผ่านเข้ามาทัก
เข้ามาพร้อมกับการทำให้อกหัก
รักชะงัก ดับสลาย ล้มทั้งยืน
ไม่เคย ไม่เคย ร้องไห้ให้ใครได้เห็น
แต่คราวนี้จำเป็นเพราะหัวใจอ่อนล้า
คนที่คิดว่ารักมาหันหลังจากไปไม่อำลา
เขาคิดว่าทักเล่นเล่นไม่เห็นเป็นเรื่องจริง
ฉันคิดเอง รักเอง แสนช้ำจิต
จึงทำให้ชีวิตที่สดใสกลับหม่นหมอง
ต่อไปนี้จะไม่เศร้า ไม่เหงา น้ำตานอง
ไม่ขอร้อง ให้มารักไม่ต้องมาใส่ใจ
จะเดินตามทางของฉันที่วาดฝันไว้
ไม่มีใครคอยเฝ้ามองหรือห่วงหา
ฉันยืนได้และทำได้ไม่อาศัยใครเมตตา
คอยดูนะ ฉันคนนี้ มีชีพอย่างทนง
ทางใครทางมัน ชีวิตของใครก็ของมัน
ไม่ผูกพัน ห่วงใย ทิ้งมันไปไหลกับสายฝน
เริ่มชีวิตใหม่กับใครอีกสักคน(หาคนใหม่เนาะ)
คงไม่อับจนจะหาไม่ได้อย่างนั้นเชียว
15 สิงหาคม 2548 21:08 น.
ไรไก่
และแล้วการเฝ้าคอยก็ไร้ความหมาย
เอไม่กลายเข้ามาเยือนอย่างที่ใฝ่หา
ทำเมินเฉยไร้ทุกข์ร้อนจิตใจช่างเย็นชา
คนอ่อนล้าคือฉันที่ทุกวันที่รอคอย
อยากเห็นหน้าได้ยินสำเนียงเสียงขับขาน
กล่อมกังวานเพลงหวานรักจับใจนักหนา
เฝ้าครวญคิดยิ่งหวั่นไหวกับจิตใจเหลือคณา
ก้ได้แค่พรรณากับท้องฟ้ายามสายัณต์
ฉันไร้ค่าในสายตาเธอหัวร่อ
ฉันวอนง้อเธอมองมานัยตาหยัน
ฉันใกล้ชิดเธอขยับหนีเร็วพลัน
ช่างน่าขันตัวฉันนั้นช่างโง่จริง
หน้าส่วนตัว
1290
