16 กุมภาพันธ์ 2545 12:43 น.
ไม้เก็ด
สุดที่รัก รักที่สุด ไม่หยุดรัก
จะขอภักดิ์ ภักดิ์จะขอ เคียงคลอขวัญ
รักแล้วแน่ แน่แล้วรัก รักนิรันดร์
หมายจิตมั่น มั่นจิตหมาย ไม่คลายคลอน
รักคิดถึง ถึงคิดรัก รักม้าก มาก
มาไกลจาก จากไกลมา กว่าคราก่อน
คู่เคียงอยาก อยากเคียงคู่ อยู่รอนรอน
ยามนั่งนอน นอนนั่งยาม..สุดห้ามใจ.
16 กุมภาพันธ์ 2545 12:43 น.
ไม้เก็ด
วันคล้ายวันเกิดถึงอีกหนึ่งหน
ยังเป็นคนเดิมที่ความดีด้อย
วันเพื่มวัยให้ฉันวันละน้อย
เหมือนค่อยค่อยเพิ่มชั่วให้ตัวเอง
จน คุณงาม ความดีจะตีแผ่
เพราะ รวย แต่ กลโกงชั่วโฉงเฉง
พวกเพื่อนพ้องพร้อมพรักล้วนนักเลง
ร่วมร้องเพลงชั่วช้ามานัวเนีย
อยากกลับตัวกลับตนเป็นคนใหม่
ที่มีใจล้ำเลิศประเสริฐเสีย
ก็แค่อยากในจิตคิดจนเพลีย
อกละเหี่ยเป็นไปเพื่อใครกัน ?
เพราะว่าความเป็นฉันทุกวันนี้
มากคนที่รังเกียจและเหยียดหยัน
ครองชีวิตยากไร้ไปวันวัน
เป็นบุตรอันสิ้นหวังของสังคม
จึงคงเป็นคนเก่าที่เขาด่า
วันวัยพาชั่วสรรพมาทับถม
ความดีไม่เคยริเข้านิยม
เพียรสะสมความชั่วรู้ทั่วไป
วันคล้ายวันเกิดถึงอีกหนึ่งครั้ง
ฉันก็ยังชั่วฉลใช่คนใหม่
รอเมื่อพบ จอมขวัญ เข้าวันใด
จะกลับใจกลับตนเป็นคนดี.
15 กุมภาพันธ์ 2545 23:16 น.
ไม้เก็ด
คิดถึงมากอยากพบหน้าฉันมาแล้ว
ไม่เห็นแววเธอมาว้าวุ่นจิต
ถ้าเธอยังไม่มาพาครุ่นคิด
ฉันคงผิดหวังมากเพราะอยากเจอ
เพราะใจฉันจดจ่อเฝ้ารอพบ
หน้าเซาซบตาสองเฝ้ามองเหม่อ
รอ ร้อ รอ รอ รอ รอพบเธอ
น้ำตาเผลอรินไหลไม่รู้ตัว
เพราะคิดไปสารพัดสุดตัดจิต
เธอไม่คิดถึงฉัน มันน่าหวัว
แต่ฉันคิดถึงเธอเพ้อพันพัว
กลัวฉันกลัวจริงจริงเธอทิ้งไกล
เพราะรู้แน่แก่ใจไร้เธอแล้ว
ก็เหมือนแก้วแวววามสิ้นความใส
เหมือนร่างมีแต่ตัวสิ้นหัวใจ
อยู่อยู่ไปเหมือนดั่งตายทั้งเป็น
คิดถึงมากอยากพบหน้าฉันมาแล้ว
ไม่เห็นแววเธอมาหาให้เห็น
นี่ถ้าหากเธอไม่มาร้อยเปอร์เซ็นต์
ทั้งเช้าเย็นจะสุขได้อย่างไรกัน
เพราะคิดถึงแต่เธออยากเจอมาก
จนไม่อยากทำอะไรจิตใฝ่ฝัน
ลมหายใจเข้าออก บอกทุกวัน
ขาดเธอพลันฉันอาจต้องขาดใจ.
15 กุมภาพันธ์ 2545 00:14 น.
ไม้เก็ด
รู้ทั้งรู้แก่ใจเขาไม่รัก
แค่ยิ้มยักยั่วเย้าให้เราหลง
ก็ยังรักยังหวังตั้งใจจง
บอกตรงตรงรักเขาเข้าเต็มทรวง
แค่เศษเอื้ออาทรเขาอ้อนออด
ก็หลงกอดหมอนข้างสร้างแดนสรวง
ไม่อายหน้าฟ้าดินถวิลปวง
ใจทั้งดวงร้อนรุ่มรักทุ่มเท
ถามหัวใจใยเป็นไปเช่นนี้
ตอบทุกทีรักมั่นไม่หันเห
ใจห้ามใจจะผิดหวังไปทั้งเพ
ใจยังเร่หาเขาเร้าทรวงใน
ยอมรับความเจ็บปวดสุดรวดร้าว
เพียงครั้งคราวได้สนิทเคียงชิดใกล้
สุขจริงนักรักเขาคอยเอาใจ
โลกจะเป็นเช่นไรมิใยดี
จะเก็บความหวามไหวเอาไว้คิด
เก็บน้ำจิตเยื่อใยไว้เต็มปรี่
เก็บเสียงอ้อนออดหวานไว้นานปี
เพื่อจะมีชีพอยู่สู้ร้าวราน
รู้ทั้งรู้แก่ใจเขาไม่รัก
แค่ยิ้มยักยั่วเย้าให้เราหวาน
ก็เต็มใจรักเขานานเท่านาน
สร้างวิมานบนอากาศจนขาดใจ
15 กุมภาพันธ์ 2545 00:00 น.
ไม้เก็ด
ฉันรักเธอมากจนเลอล้นอก
ฉันคอยปกป้องเธอเสมอหมาย
ฉันไม่เคยมีจิตจะคิดร้าย
คนทั้งหลายรู้ซึ้งซึ่งฉันดี
ฉันไม่เคยตระหนี่ มีน้ำจิต
เป็นเหมือนมิตรเหมือนเพื่อนเป็นเหมือนพี่
เป็นเหมือนแม่เหมือนพ่อก่อไมตรี
เป็นเหมือนที่รักเธอเสมอมา
ฉันให้บ้านให้เสื้อผ้าให้อาหาร
ให้ยาทานแก้โรคภัยไม่หนีหน้า
ให้อากาศ ให้น้ำดื่ม ปลื้มอุรา
ให้อีกสารพัดให้ จากใจจริง
แต่เธอกลับไม่ซึ้งซึ่งน้ำจิต
คอยแต่คิดทำลายใจร้ายสิง
บางครั้งจุดไฟเผาเอาฉันทิ้ง
บางครั้งยิ่งโหดร้ายใช้ขวานฟัน
บางครั้งเอาเลื่อยยนต์มาโค่นตัด
ฉันเกินปัดผองภัยให้เหหัน
ยอมเจ็บปวดรวดร้าวเศร้าชีวัน
ยอมให้หั่นให้ทำจนหนำใจ
ไม่มีมือมีเท้าจะเข้าสู้
ต้องยืนอยู่เฉยเฉย เลยหมองไหม้
ขาดน้ำยากล้าสู้กับผู้ใด
เพราะฉันคือ ต้นไม้ ในป่าดง
หน้าส่วนตัว
917
