12 ธันวาคม 2550 18:01 น.
ไม้หอม
ตะวันลับจับขอบฟ้าพาหมองหม่น
ภูเขาล้นพ้นเมฆากว่าเอื้อมถึง
ธาราใสไหลผ่านกาลรำพึง
สายลมซึ้งบอกลาป่าพงไพร
ตะวันลับขอบฟ้าพาอ่อนแสง
ภูเขาเล่าแข็งแกร่งกลบหวั่นไหว
ธาราเล่าไม่ไหลย้อนอ้อนวอนใคร
สายลมไหวไกวผ่านกาลเวลา
ณ เบื้องหน้าธาราสุดฟ้าใส
ณ เบื้องหน้าทิวไพรให้เหว่ว้า
ณ เบื้องหน้าภูพานสุดปลายตา
ณ เบื้องหน้าลมหว้าเหว่รำไร
ตะวันลับขอบฟ้าพาอ่อนแสง
ตะวันรอนอ่อนแรงให้หวั่นไหว
ตะวันสาดแสงเศร้าให้เหงาใจ
ตะวันลับฟ้าใหม่ให้เจอกัน
ภูเขาล้นพ้นเมฆาให้เอื้อมถึง
ภูเขาอยู่เฝ้ารำพึงถึงไหวหวั่น
ภูเขาสูงเกินกว่าจักฝ่าฟัน
ภูเขายังยืนอยู่มิรู้วาย
ธาราหลั่งไหลผ่านกาลสมัย
ธาราหลั่งจากไปให้ไกลฝัน
ธาราหลั่งจากผืนป่าผาตาวัน
ธาราหลั่งสิ้นผูกพันวันเวลา
สายลมเอยเหยร่ำพร่ำลมสาย
สายลมเอยอย่าเปล่าดายให้ห่วงหา
สายลมเอยอย่าทอดทิ้งกลิ่นปทุมมา
สายลมเอยข้าวอนว่าอย่าจากจร
อยู่กับข้าก่อนได้ไหมตะวันจ๋า
ภูเขาเอยอย่าเหว่ว้าข้าออดอ้อน
ธาราเอยไหลคืนมาข้าอาวรณ์
สายลมเอ๋ยกลับมาก่อนข้ารำพึง
กลับมาฟังความนัยหัวใจข้า
กลับมารับรู้ว่าข้ายังซึ้ง
กลับมาอยู่เคียงข้างอย่างรำพึง
กลับมารับข่าวหนึ่งจากคนไกล
12 ธันวาคม 2550 15:55 น.
ไม้หอม
ฉันรักเธอนะรู้ไหม
ไม่ว่าจะอย่างไรก็รักเสมอ
แม้วันนี้ไม่มีสิทธิ์เคียงข้างเธอ
แต่ยืนยันเสมอความรู้สึกเดิม
ไม่ว่าอย่างไรก็ยังรัก
ความรู้สึกแน่นหนักยังพูนเพิ่ม
แม้ว่ารักไม่เคยมีมาเพิ่มเติม
แต่ความรู้สึกยังเหมือนแรกเริ่มที่ผ่านมา
ไม่หวังให้เธอกลับมารักกัน
เพราะรู้ดีวันนี้ฉันไม่เหลือค่า
ไม่จำเป็นหรอกคำมั่นพันธสัญญา
เพราะสองเราต่างรู้ค่าของกันและกัน
อย่าเสียใจไปเลยคนดี
ที่ฉันไม่อาจเปลี่ยนไปจากตอนนี้
ได้อย่างที่เธอเฝ้าฝัน
ฉันยังคงรักเธอและยังคงเหลือความผูกพัน
ต่อให้สำหรับเธอนั้นทุกความฝันมันจบลง
ฉันรักเธอด้วยหัวใจจากส่วนลึก
แม้นผลึกความรักจักผุยผง
รักของฉันยังคุณค่าให้ยืนยง
แม้รักเธอจะจบลง...ฉันก็ยังรักเธอ
7 ธันวาคม 2550 13:24 น.
ไม้หอม
นิทานเรื่องหนึ่งชื่อความเศร้า
มันถูกเล่าทุกครั้งก่อนนอนเสมอ
ฉันพร้อมจะหลับไปพร้อมกับนิทานของเธอ
และน้ำตาต้องล้นเอ่อเมื่อหลับตา
นิทานของเธอชื่อ...ความเศร้า
พระเอกเล่าชื่อความเหงาเหว่ว้า
นางเอกแสนซื่อชื่อเวทนา
เดินเรื่องด้วยน้ำตาของความผูกพัน
ซ้ำอีก ซ้ำแล้ว ซ้ำเล่า
นิทานความเศร้าถูกเล่าก่อนหลับฝัน
นางเอกเวทนาพระเอกความเหงารำพัน
แล้วทุกคืนน้ำตาของฉัน
...ก้หลั่งรินเช่นเดิม...
4 ธันวาคม 2550 21:23 น.
ไม้หอม
ฉันยืนอยู่ในบ้านกลอนด้วยรอนไหว
มีแค่เพียงกำลังใจจากที่นี่
ขอบคุณนะสำหรับความรู้สึกดีดี
สิ่งเหล่านี้จะเก็บไว้ให้ซึ้งใจ
ขอบคุณความห่วงใยในความห่วงหา
ขอบคุณความเมตตาที่หยิบยื่นมาให้
ขอบคุณไมตรีจิตมอบให้มิตรบนทางไกล
ขอบคุณบ้านกลอนไทยที่ให้ความรู้สึกดีดี
ขอบคุณทุกคนที่เข้ามาทายทัก
ขอบคุณกลอนทุกวรรคที่ช่วยสื่อความรู้สึกตรงนี้
ขอบคุณพี่น้องผองเพื่อนสำหรับมิตไมตรี
ขอบคุณลานกวีที่ทำให้มีเรา
ฉันยอมรับว่าชีวิตมีแต่เรื่อง
ทุกวันก็เปล่าเปลืองกับน้ำตาและเปลี่ยวเหงา
น้ำตาไหลมาเหมือนสายลมเบา
โลกของฉันสีหม่นเทาเศร้าเหงาจาบัลย์
มีแค่เพียงพื้นที่ตรงนี้
ที่ให้ฉันได้มีซึ่งความฝัน
หล่อหลอมตัวเองด้วยน้ำตานับหมื่นพัน
ทำให้มีความฝันและความผูกพันในหัวใจ
ขอบคุณพื้นที่ในบ้านกลอน
ที่ทำให้ความไหวอ่อนได้รอนไหว
น้ำตาเริ่มตกตะกอนและสิ้นใจ
วันนี้ฉันเข็มแข็งได้เพราะมีเรา
4 ธันวาคม 2550 20:46 น.
ไม้หอม
ถึงเวลาแล้วที่จะเลิกร้องไห้
เมื่อวันนี้ไม่อาจมีใครมาแทนที่
เมื่อความรักไม่อาจเป็นได้ดั่งที่ใจอยากมี
วันนี้จึงเลือกเก็บความรู้สึกดีดีไว้กับใจ
จะเก็บเอาไว้อย่างวันคืนเก่า
แม้รู้ทั้งรู้ว่าคงเหงาและร้าวไหว
ความเศร้าอาจเข้ามาบั่นทอนจนอ่อนใจ
แต่จะเข้มแข้งไว้เพื่อหัวใจที่เคยผูกพัน
ฉันจะอยู่กับตัวของฉันเอง
เปล่าหรอกไม่ได้อวดเก่งอะไรทั้งนั้น
ความรักมักมีเหตุผลเสมอในตัวมัน
จึงไม่ตัดพ้ออะไรทั้งนั้นกับเรื่องของเรา
ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ห่วงอะไร
ต่อให้ฉันยืนอยู่บนความเปล่าไร้เงียบเหงา
ปล่อยให้รักปลิวหายเหมือนสายลมหนาวที่บางเบา
เดี๋ยวมันก็พัดพาความปวดร้าวและความเศร้าให้จากไป
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
982
