27 สิงหาคม 2551 12:50 น.
ไม้หอม
หลับไหลในคืนเหงา
ใต้เงาของท้องฟ้า
ตรงหน้าคือธารา
รอบกายข้าไม่มีใคร
มืดมนในความคิด
ชีวิตไม่สดใส
ไม่เหลือหนทางใด
ในใจก็มืดมน
...........................
ในที่สุด...ฉันก็ไม่รู้อะไรสักอย่าง
ฟ้าที่นี่มันอ้างว้างสุดหวั่นไหว
ธารขางหน้าว่างเปล่าไม่มีอะไร
ฉันจะยืนอยู่อย่างไรไม่รู้เลย
ฉันไม่รู้อะไรเลยสักอย่าง
ที่อยู่อย่างอ้างว้างจนวางเฉย
ฉันไม่มีอะไรให้คุ้นเคย
ไม่มีแม้คำเอื้อนเอ่ยเผยออกมา
หมดแล้วทุกอย่างในชีวิต
หมดสิ้นแล้วแม้ความคิดสิเน่หา
มอดลงแล้วความรักในอุรา
มอดไปพร้อมกับน้ำตาที่หลั่งริน
25 สิงหาคม 2551 19:29 น.
ไม้หอม
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ขณะฉันนั่งหลับไหล
ณ มุมหนึ่งที่แสนไกล
แม่ได้พักหรือไม่ไม่รู้เลย
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ในบางวันฉันนิ่งเฉย
แต่แม่กลับเปล่าเลย
แม่คุ้นเคยกับทำงาน
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันอยู่กับแอร์คอนนิชั่นนั่งฝันหวาน
แม่อยู่กลางแดดหมั่นทำงาน
ตากเหงื่อกินน้ำหลั่งน้ำตา
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันนั่งเรียนไปวันวันใช่ค้นคว้า
แม่ทำงานหาเงินส่งค่าตำรา
ฉันนั่งหลับคาตำราในห้องเรียน
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันไม่เคยมุ่งมั่นขยันเขียน
ขณะที่แม่ฉันเฝ้าพากเพียร
ไม่เคยเปลี่ยนทำงานแข่งเวลา
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
ฉันอยู่นี้เริ่มไหวหวั่นให้เหว่ว้า
คิดถึงแม่ในคืนค่ำหลั่งน้ำตา
คิดถึงสิ่งที่ทำมาให้หนักใจ
ฉันรู้
รู้อยู่แก่ใจที่หวั่นไหว
เวลามีไม่มากนักที่จะกลับมารักใคร
รักแม่ด้วยหัวใจในความรักที่ฉันมี
วันนี้ทุกอย่างเริ่มเปลี่ยนไป
ฉันใต้ผืนฟ้าฟืนใหม่ที่เปลี่ยนสี
ตั้งใจมุ่งมั่นทำงานเรียนให้เต็มที่
เพื่อตอบแทนความรักที่แม่มีหมดหัวใจ
อีกไม่นานหรอกนะนับจากนี้
รอหน่อยนะแม่ลูกคนนี้จะกลับไปอยู่ใกล้
ใกล้ถึงเวลาแล้วที่แม่ไม่ต้องลำบากอะไร
และต่อไปจะเป็นลูกที่ต้องทำ
ใต้ผืนฟ้าผืนนี้ที่เคยอยู่
อยากบอกให้แม่รู้ว่าสุขล้ำ
เพิ่งเคยคิดถึงคุณค่าเมื่อเวลาที่ได้ลงมือทำ
แม่นี่เองที่รักคงมั่นไม่เปลี่ยนไป
กว่าจะมาเป็นฉันคงลำบาก
แม่ต้องตากตรำงานมากแค่ไหน
กี่ปีแล้วที่ได้แต่ทำร้ายด้วยหัวใจ
วันนี้แล้วแม่ไม่ต้องเหนื่อยอะไร
ลูกคนนี้จะทำให้ทดแทนคุณ
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกันในวันนี้
ใต้ผืนฟ้าผืนที่เราเคยคุ้น
แม่อยู่บ้านใช่ความรักมาเป็นทุน
ฉันอยู่นี่ใช้ไออุ่นที่คุ้นใจ
ใต้ผืนฟ้าผืนเดียวกัน
แม่กับฉันยิ้มให้กันอย่างหวานไหว
ดีนะที่คิดได้ก่อนสายไป
ถ้าวันหนึ่งแม่จากไปคงตายตาม
ใต้ผืนฟ้าเดียวกันฉันกับแม่
จะคอยอยู่ช่วยดูแลคอยไต่ถาม
ให้รักโอบล้อมใจไปทุกยาม
ให้ไออุ่นคอยติดตามและห่วงใย
24 สิงหาคม 2551 22:19 น.
ไม้หอม
เหงาไหมในคืนวัน
ที่ที่เธอยืนมีฉันอยู่บ้างไหม
ฟ้าที่นั่นมีดาวโอบหัวใจ
ฟ้าที่นี่ห่างไกลเดือนและดาว
ฉันหนาวฉันเหงาเธอรู้ไหม
ฉันอยู่นี่ห่างไกลใจเจ็บร้าว
ฉันอยู่ใต้ผืนฟ้าดาวพร่างพราว
ฉันยิ่งหนาวยิ่งเหงาในหัวใจ
เธอละเหงาไหมในคืนวัน
ที่ตรงนั้นมีฉันอยู่บ้างไหม
คืนที่ดาวพราวพร่างและห่างไกล
เธอมีใครบ้างไหมในคืนวัน
ฉันไม่รู้
ว่าที่เธอยืนอยู่กับความฝัน
จะมีไหมสักวันคิดถึงกัน
อยากรู้ว่าในนั้นมีฉันไหมในใจเธอ
ก็เหงาและยังหนาว
น้ำตาดาวยังพราวเพ้อ
คนที่นี่คิดถึงเธอ
อย่าให้เก้ออยู่คนเดียว
23 สิงหาคม 2551 18:10 น.
ไม้หอม
ผิดหวังบ้างนิดหน่อย
น้อยใจบ้างก้เท่านั้น
เลิกล้มความผูกพัน
ก็จบกันไม่เป็นไร
ผิดหวังนิดนึง
คงซึ้งถึงร้องไห้
เล็กน้อยรอยอาลัย
ช่างเหอะไม่เป็นไร
เจ็บนิดนึง
ผิดหวังมามากหน่อย
รอคอยคงไม่ถึง
เลิกแล้วจะรำพึง
ที่สุดซึ้งไม่เหลือใคร
ผิดหวังบ้างบางครั้ง
ไม่อยากหวังอะไรให้
อยู่คนเดียวแม้เปลี่ยวใจ
ผิดหวังนิดไม่เป็นไรช่างหัวมัน
27 กรกฎาคม 2551 17:28 น.
ไม้หอม
เพราะเวลาไม่สามารถย้อนคืนมา
วันนี้ฉันจึงรู้ว่าเวลามีค่าแค่ไหน
ฉันไม่อาจย้อนเวลาให้ใครคืนมาแม้ทางใด
วันนี้สิ่งที่ฉันทำได้คือยืนไว้อาลัยให้หัวใจด้วยน้ำตา
บอกตัวเองว่าต้องเข็มแข้ง
แม้บางวันจะอ่อนแรงและเหว่ว้า
ฉันไม่อาจย้อนมันได้เวลา
วันนี้จึงต้งมองคุณค่าของเวลาทุกนาที
ตั้งใจทำทุกอย่างในชีวิต
และใช้ความคิดไตร่ตรองให้ถ้วนถี่
นับจากวันนี้ต้องตั้งใจเลือกในสิ่งที่คิดว่าดี
เพื่อวันข้างหน้าที่จะมีไม่ต้องมาเสียน้ำตา
ฉันรู้แล้วเวลาไม่ย้อนคืน
แม้ลืมตาตื่นยังคงหวั่นไหวเหว่ว้า
เขาคืนมาไม่ได้ในวันเวลา
ทางเดินของเราต่างคุณค่าให้ซึ้งกัน
ฉันได้แต่ยืนไหวหวั่นให้หวั่นไหว
เขาได้แต่เดินทางไปไม่ไหวหวั่น
ฉันได้แต่คิดถึงภาพเก่าเงาของวัน
เขาคิดถึงแต่ใครคนนั้นที่เขามี
เวลาไม่อาจย้อนคืนมา
เมื่อเขาเดินจากมาก็หมดค่าในตอนนี้
นับจากวันนี้ไปในชีวิตที่ฉันมี
ขอภาวนาจากใจนี้ได้โปรดลืมเขาสักที...มันทรมาน
สงสารตัวเองบ้างได้ไหม
อย่าทำตัวเองให้ต้องน่าสงสาร
เมื่อเขาหมดรักและไม่เคยคิดจะต้องการ
ก็จากมาจากความทรมานนั่นสักที
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
913
