21 มกราคม 2553 14:47 น.
ไม้หอม
คนหัวใจเหงา
เจอลมหนาวก็ร้าวไหว
ยังเจอฝนให้หม่นใจ
หาอุ่นไอไม่เคยมี
หนาวนักยังรักร้าว
ฝนพราวมากดขี่
เหงาหงอยในนาที
ฤดีเหมือนแหลกราน
หวั่นหวั่นมาไหวไหว
หัวใจไม่ก้าวผ่าน
รักร้าวทรมาน
ซมซานกับการรอ
เหงาเหงาเลยหวั่นหวั่น
ผูกพันกับความท้อ
หวั่นไหวไม่เคยพอ
ท้อ รอ พอ เหงา
หนาวหนาวหนาวและก็หนาว
ร้าวร้าวร้าวและก็ร้าว..เศร้า
หวั่นหวั่นหวั่น...หวั่นใจเรา
เหงาเหงเหงาทรมาน
18 มกราคม 2553 23:11 น.
ไม้หอม
หรือฉันจะเศร้าเกินไปหรือเปล่า
วันวันจึงมีแต่ปวดร้าวเข้ามาหา
ถามว่าฉันเข้าใจไหมในเวลา
ที่ทุกห้วงเวลาชาหัวใจ
หากมีใครสักคนตั้งคำถาม
ว่าทุกยามจะยืนอยู่ได้ไหม
หากวันนี้ฉันเองไม่มีใคร
ชีวิตนี้จะก้าวไปอย่างไรกัน
ฉันราชินีแห่งความเหงา
คงไม่มีอะไรเศร้าให้ร้าวหวั่น
ทางเดินเดียวดายต้องฝ่าฟัน
น้ำตาเท่านั้นเพื่อนปลอบใจ
ก็คนมันเหงาและก็เหงา
ก็เรื่องมันเศร้าก็ร้าวไหว
ก็คนมันเหงาก็มันไม่มีใคร
ก็คนมันอยากมีใครจริงใจสักคน
แต่มันก็ไม่แปลกใช่ไหม
หากเราไม่ได้เกิดมาเพื่อใครในแห่งหน
หากจะเกิดมาเดียวดายใต้สายลม
เป็นคนเหงาเหงาหมองหม่นในเวลา
ฉันเหงาเกินกว่าที่ใครจะรับรู้
ฉันยืนอยู่อย่างเศร้าเศร้าใครจะรู้ว่า
ฉันร้องไห้ทั้งที่รอยยิ้มเปื้อนน้ำตา
ฉันอยากมีใครสักคนเข้ามาเพื่อปลอบใจ
แต่สิ่งที่ฉันได้พบเจอ
ฉันรู้ว่าเธอเข็มแข็งแค่ไหน
ไม่มีใครสักคนที่รู้ฉันเองก็อ่อนแอเกินไป
อยากมีใครสักคนเข้าใจ
ว่าฉันก็อ่อนไหวไม่ต่างจากใครหลายคน
อยากมีใครมาดูแลฉันบ้าง
ไม่ได้อยากให้เส้นทางมันขื่นขม
เหนื่อยกับความเข็มแข็ง
ที่ต้องดูแลใครหลายคน
ทั้งทั้งที่ฉันเองก็เหนื่อยจนทรมาน
ความจริงแล้วฉันก็อ่อนแอ
ท้อแท้กับเส้นทางที่จะก้าวผ่าน
เหนื่อยกับการตามหา
ใครสักคนที่ฟ้าประทาน
ฉันเองก็ต้องการคนห่วงใย
เพราะใครใครก็มองว่าเข้มแข็ง
ทั้งที่ความจริงอ่อนแรงอ่อนไหว
เพราะใครใครก็คิดว่าอยู่ได้โดยไม่มีใคร
ทั้งที่ความจริงหัวใจต้องการใครสักคน
18 มกราคม 2553 20:48 น.
ไม้หอม
เหงา....กับค่ำคืนที่เหงาเหงา
เหงา.....กับถ้อยคำว่างเปล่าร้างไร้
เหงา.....กับคืนวันที่ไม่มีใคร
เหงา.....กับหัวใจที่ฉันมี
เดียวดาย....กับค่ำคืนที่เดียวดาย
เดียวดาย....กับถ้อยคำที่หล่นหายตรงนี้
เดียวดาย....กับคืนวันที่ไม่มีใครสักที
เดียวดาย....กับหัวใจที่ไม่มีใคร
เศร้า....กับค่ำคืนที่แสนเศร้า
เศร้า....กับถ้อยคำของเราที่หวั่นไหว
เศร้า....กับคืนวันที่ใครหมดใจ
เศร้า....กับหัวใจที่ร้าวราน
อ้างว้าง.....กับค่ำคืนที่อ้างว้าง
อ้างว้าง.....กับถ้อยคำที่เหินห่างผันผ่าน
อ้างว้าง.....กับคืนวันที่ทรมาน
อ้างว้าง.....กับหัวใจที่ดิบด้านชินชา
ว้าเหว่....กับค่ำคืนที่ว้าเหว่
ว้าเหว่....กับถ้อยคำที่รวนเรมาหา
ว้าเหว่....กับคืนวันที่ผ่านมา
ว้าเหว่....กับหัวใจด้านชาเจ็บตรม
ซึมเศร้าเดียวดายว้าเหว่
เหงาอ้างว้างรวนเรขื่นขม
โดดเดี่ยวเปลี่ยวดายในสายลม
เจ็บช้ำขื่นขมตรมหัวใจ
17 มกราคม 2553 23:09 น.
ไม้หอม
ขอกรองกานต์ถักถ้อยร้อยคำหวาน
เป็นมาลัยกลอนผ่านบ้านกลอนนี้
มอบแด่ครูผู้สอนศิษย์ให้ดิบดี
เป็นดนตรีไว้อาลัยก่อนจากลา
ขอให้ครูไปสู่ห้วงสวรรค์
พ้นจากทุกข์สารพันให้หรรษา
ให้หมดห่วงทั้งปวงในโลกา
ให้วิญญาณ์สู่สวรรค์ครรลาลัย
อย่าห่วงลูกห่วงเมียให้เสียขวัญ
คนที่นี่จะร่วมกันช่วยแก้ไข
อย่าห่วงพ่อห่วงแม่ที่ห่างไกล
คนที่เหลือจะดูให้ไม่แพ้กัน
แด่คุณครูผู้สั่งผู้สอนศิษย์
นำชีววิตเด็กไทยไปสู่ฝัน
ให้เรียนรู้โลกกว้างให้ฝ่าฟัน
สอนศิษย์นั้นนำจรรยาพยาบาล
ให้รู้โลกรู้ธรรมให้รู้แจ้ง
รู้แสดงเหตุผลรู้ข่าวสาร
ให้รู้ศาสตร์รู้ศิลป์บริบาล
ให้รู้งานรู้หลักรักวิชา
มอบแด่ครูอาจารย์จากลูกศิษย์
มอบแด่ครูจากมวลมิตรในสาขา
มอบแด่ครูจากลูกลูกและภรรยา
มอบแด่ครูจากคุณค่าที่คู่ควร
ขอให้ครูไปสู่ซึ่งจุดหมาย
ณ ปลายทางสุดท้ายที่ใหญ่หลวง
ขอวิญญาณครูหลุดพ้นสิ่งทั้งปวง
พบแต่ห้วงความสุขนิจนิรันดร์
หลับเถิดคุณครูที่ข้ารัก
หลับเถิดคุณครูจงหลับฝัน
หลับเถิดทวยเทพจะกล่อมจันทร์
หลับเถิดหลับฝันนิรันดร
14 มกราคม 2553 19:52 น.
ไม้หอม
ก็คนมันเหงาเป็นชีวิต
วันวันจึงมีสิทธิ์แค่หวั่นไหว
รักใครไม่ได้มันแพ้ใจ
ทำได้แค่ร้องไห้เดียวดาย
ฉันเหงา
อยู่กับความเศร้าที่เป็นสหาย
รักคืออะไรที่มากมาย
แต่สุดท้ายทำไมต้องดายเดียว
ก็คนมันเหงา
ใจก็เศร้าเปล่าเปลี่ยว
บนทางเดินเหมือนมีตัวคนเดียว
มองเหลียวหาใครไม่เคยมี
ฉันเหงาเกินกว่าที่ใครจะเข้าใจ
ความเหงามันเลิกหวั่นไหวในตอนนี้
มันกลายมาเป็นเพื่อนที่แสนดี
พร้อมน้ำที่ล้นปรี่เต็มสองตา
ฉันมีเพื่อนเป็นความเหงา
มีความเศร้าปกคลุมความเหว่ว้า
มีความโดดเดี่ยวเดินเกี่ยวก้อยในเวลา
มีคราบน้ำตาเป็นผ้าห่มยามล้มตัวนอน
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
1374
