4 ธันวาคม 2550 20:46 น.
ไม้หอม
ถึงเวลาแล้วที่จะเลิกร้องไห้
เมื่อวันนี้ไม่อาจมีใครมาแทนที่
เมื่อความรักไม่อาจเป็นได้ดั่งที่ใจอยากมี
วันนี้จึงเลือกเก็บความรู้สึกดีดีไว้กับใจ
จะเก็บเอาไว้อย่างวันคืนเก่า
แม้รู้ทั้งรู้ว่าคงเหงาและร้าวไหว
ความเศร้าอาจเข้ามาบั่นทอนจนอ่อนใจ
แต่จะเข้มแข้งไว้เพื่อหัวใจที่เคยผูกพัน
ฉันจะอยู่กับตัวของฉันเอง
เปล่าหรอกไม่ได้อวดเก่งอะไรทั้งนั้น
ความรักมักมีเหตุผลเสมอในตัวมัน
จึงไม่ตัดพ้ออะไรทั้งนั้นกับเรื่องของเรา
ฉันรู้ว่าเธอคงไม่ห่วงอะไร
ต่อให้ฉันยืนอยู่บนความเปล่าไร้เงียบเหงา
ปล่อยให้รักปลิวหายเหมือนสายลมหนาวที่บางเบา
เดี๋ยวมันก็พัดพาความปวดร้าวและความเศร้าให้จากไป
28 พฤศจิกายน 2550 19:22 น.
ไม้หอม
ทำได้แค่เพียงรักเท่านั้น
วันวันทำได้เพียงแค่นี้
เลิกรักเธอไม่ได้สักที
วันนี้จึงมีแต่น้ำตา
ทำได้แค่เพียงเท่านี้
รอรักอย่างที่เคยเหว่ว้า
ไม่จำเป็นต้องรับรู้ความรู้สึกที่มีมา
วันนี้ความผูกพันห่วงหาสิ้นเยื่อใย
เท่านั้น แค่รักที่ได้ทำ
วันนี้ชอกช้ำย้ำยิ่งร้าวไหว
มีเธอให้ได้รักแต่มิอาจได้หัวใจ
วันนี้จึงหม่นไหม้ เพียงรักแค่ได้ทำ
คงไม่มีเหลืออะไรอีก
ว่ายเวิ้งโลกส่วนซีกที่ตอกย้ำ
รักเธอซ่อนเก็บในความทรงจำ
รักได้แต่ยังช้ำเท่าเดิม
28 พฤศจิกายน 2550 19:13 น.
ไม้หอม
เพราะไม่มีใครมาแทนที่
วันนี้ฉันจึงได้ร้าวไหว
ไม่มีเธอฉันก็ไม่มีใคร
เมื่อวันนี้หัวใจหมดรักกัน
เพราะไม่มีใครมาแทนที่
สองตาเศร้าที่มีจึงร้าวหวั่น
สองเท้าล้าไม่อาจฝ่าข้ามคืนวัน
สองมือยิ่งสั่นเมื่อหนึ่งใจนั้นหลั่งน้ำตา
คงไม่จำเป็นต้องร้องขอ
เหตุผลที่พอมีก็เหว่ว้า
เมื่อเหตุผลที่ฉันมีคือรักเธอตลอดมา
มันก็เป็นเหตุผลเดียวที่เธอศรัทธาให้กับใคร
คงไม่จำเป็นต้องพูดอะไรอีก
วันนี้ฉันคงไม่อาจหลีกความร้าวไหว
เมื่อวันนี้เธอหมดสิ้นถึงเยื่อใย
วันนี้หากร้องไห้ก็ไม่มีค่าพอ
22 พฤศจิกายน 2550 21:13 น.
ไม้หอม
พลิ้วลมพัดแว่วมาว่าคิดถึง
ตามจังหวะดีดซึงความห่วงหา
ฟังเพลงเศร้าคลอเคล้าคราบน้ำตา
เพื่อตอกย้ำตัวเองว่าอย่าเก็บมัน
ลืมไปบ้างบางครั้งความเจ็บปวด
ทิ้งเสียบ้างความร้าวรวดที่ทอนบั่น
ฝังเสียบ้างอดีตอย่าจำมัน
เก็บเอาไว้อย่าฝันภาพลวงตา
หลอกตัวเองไม่ได้ต่อไปแล้ว
วันนี้หมดวี่แววความห่วงหา
ไม่เหลือแล้วความทรงจำที่ผ่านมา
เหลือแต่เพียงเวลาให้ลบลืม
22 พฤศจิกายน 2550 12:02 น.
ไม้หอม
โทรศัพท์หาพ่อเมื่อตอนเช้า
เล่าเรื่องราวน่าเศร้าที่ท้อแท้
ลูกสาวพ่อสิ้นไร้แรงอ่อนแอ
ลูกสาวแม่พ่ายแพ้เจ็บยับเยิน
ลูกสาวพ่อร้าวรอนในตอนนี้
ลูกสาวพ่อเจ็บทวีเมื่อห่างเหิน
ลูกสาวพ่อถูกทำร้ายให้เจ็บเกิน
ลูกสาวพ่อจะเดินต่ออย่างไร
ลูกสาวแม่ท้อแท้ในพิษรัก
ลูกสาวแม่ถูกหาญหักรักผลักใส
ลูกสาวแม้เกือบสิ้นลมหายใจ
ลูกสาวแม่หวั่นไหวเพราะริรัก
จะแข็งแกร่งอย่างไรให้เหมือนพ่อ
เมื่อตอนนี้หนูท้อทุกข์แน่นหนัก
เมื่อตอนนี้สิ้นไร้ที่พิงพัก
แล้วชีวิตหนูจักทำอย่างไร
จะอ่อนไหวอย่างไรไม่อ่อนแอ
ให้เหมือนแม่ไม่เคยแพ้เมื่อหวั่นไหว
จะเก็บเอาทุกข์เศร้าไว้ที่ใด
หยุดได้ไหมหยุดให้ใจหลั่งน้ำตา
แม่จ๋าพ่อจ๋าลูกท้อแท้
พ่ายพังยับแย่บนทางสายปรารถนา
ฝืนยิ้มไม่ได้เหมือนอย่างเคยที่ผ่านมา
วันนี้ได้แต่หลั่งน้ำตาปลอบตัวเอง
Calendar
Lovers
1 คน เลิฟไม้หอม
หน้าส่วนตัว
773
