จับมือฉันไว้ เราจะไปด้วยกัน

ไม้หวึ่ง

ี่   " ว่างเปล่าไปหมด 
สิ่งที่อยู่รอบตัวเราทำไมมันว่างเปล่าไปหมด เราเป็นอะไรไป ความฝันของเรามันไกลเกินไปรึเปล่า ก็ไม่น่าจะใช่ "  ความรู้สึกว่างเปล่าครอบงำหัวใจของ < โจ > หลังจากที่เขาสอบตกวิชาศิลปะ ซึ่งเป็นวิชาที่เขาชอบ
   เขานั่งซึมอยู่ในห้องนอนแคบๆมีหน้าต่างหนึ่งบานที่ให้แสงสว่างสลัวๆยามเช้า เขานั่งอย่างนี้ทั้งวัน ทั้งคืน ไม่กิน แต่นอนเป็นบางช่วง 
   เขานั่งนึกเสยดายกับความหลังก่อนที่เขาจะสอบตก เขามัวแต่ไปเที่ยวกับเพื่อน สนุกไปวันๆกับเพื่อนโดยที่นึกในใจเสมอว่า ถ้าเราไม่ส่งงานพวกมันก็จะไม่ส่งด้วย เพราะว่ามันก็โดดไปกับเรา
    แต่เขาคิดผิด ทุกครั้งที่โจเผลอ ไอ้เพื่อนพวกนี้มันก็เอาการบ้านขึ้นมาทำ โดยที่ไม่ได้บอกโจเลย ทำมห้โจนึกโกรธที่ไปคบเพื่อนเลวๆอย่างมัน
    " โถ่ ตูเอ๊ย แล้วตูจะทำไงต่อไปดีวะเนี่ย ...ฮือๆๆ...ตูไม่เหลืออะไรแล้ว...ฮือ... "  เขาร้องไห้ครวญครางจนเขารู้สึกปวกหัวหนึบๆ
    " แม่..ใช่แล้ว...เราต้องบอกให้แม่ช่วย "  สมองที่เจ็บปวดรวดร้าวของเขา เกิดคำว่าแม่ขึ้นมา ทำให้เขาหวังที่จะพึ่งพาแม่ เขารีบวิ่งไปที่โทรศัพท์มือถือของเขาที่วางอยู่บนโต๊ะทำงานทันทีทันใด
    เขากดหมายเลยโทรศัพท์ของแม่ที่เขาจำขึ้นใจด้วยความหวังว่า เขาจะมีที่เรียนใหม่ 
    ไม่นานนักก็เกิดการสนทนากันในโทรศัพท์
   " ฮัลโหลแม่หรอครับ " โจถามเสียงสั่นๆ
    " ใช่ลูก แม่เอง มีอะไรหรอ "  ผู้ที่เป็นแม่รอฟังผลการสอบของลูกชายอย่างใจจดใจจ่อ 
   " แม่ครับ คือว่า..เอ่อ...โจ..สอบตกน่ะครับแม่ "  โจพูดแหบๆ และลุ้นถึงคำพูดต่อไปของแม่เขา 
   " โจ...ทำไมโจถึงทำแบบนี้ล่ะลูก โจได้คะแนนดีตลอดไม่ใช่หรอลูกหืม...ไหนบอกแม่ซิว่ามันเกิดอะไรขึ้น "  แม่ของโจเริ่มใจสลาย
   " แม่ครับ โจขอโทษ...โจผิดเองที่คบเพื่อนไม่ดี ...ให้โจเรียนซ้ำอีกปีนึงก็ได้นะแม่ แต่อย่าให้โจไปปะยางกับพ่อเลยนะแม่นะ "  โจน้ำตาไหลพราก
   " ได้ลูกได้...แต่ว่าแม่ไม่มีเงินลูก...แม่ไม่มีเงินจริงๆ โจคงต้องหางานทำส่งเสียตัวเองนะลูกนะ..."  แม่ของโจแนะแนวทาง
   " ดะ..ดะ...ได้ครับแม่ ผมจะตั้งใจเรียน ผมจะทำงานส่งเสียตัวเองเรียนครับแม่ แม่ไม่ต้องเป็นห่วงนะครับ...ผมจะเรียนให้จบให้ได้เลยครับแม่ "  โจเริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้าหลังจากที่ไม่ได้ยิ้มมา 2วันนับจากวันสอบ
   การพูดคุยจบลงด้วยการให้โอกาสใหม่ แต่ว่าเนี่ย มันแค่เริ่มต้น เพราะหนทางที่เขาจะต้องเผชิญ เส้นทางชีวิตที่เปลี่ยนแปลง และการช่วยเหลือตัวเองที่มามากกว่าเดิมนับร้อยนับพันเท่า 

                 แต่ผมต้องจบตอนที่ 1 ไว้แค่นี้ก่อนนะครับ หวังว่าเรื่องนี้คงจะเป็นกำลังใจให้ใครหลายๆคนได้ลุกขึ้นสู้กับอุปสรรคบ้างนะครับ ไว้เจอกันใหม่ในตอนหน้านะครับ ติชมกันได้นะครับ ยิ่งวิจารย์มาก ผมยิ่งชอบครับ  แล้วอย่าลืมว่า  " ผมรักพวกคุณทุกคนครับ "