24 มกราคม 2546 15:26 น.
ไม้กางเขน
ยาม...ใดที่เหงาและว้าเหว่
ยาม...ใดที่คิดถึงคนึงหา
ยาม...ใดที่เห็นหน้าสุขอุรา
ยาม...ยามใดที่หลับตาแสนทรมาน
รัก...ที่ให้มันล้นเกินดวงจิต
รัก...ที่ให้แนบชิดสนิทสนม
รัก...ที่ให้ยิ่งกว่าสายธารวน
รัก...ที่ให้เธอเกินกว่านับเม็ดทราย
เธอ...รักฉันบ้างหรือเปล่าวอยากถามไถ่
เธอ...รักฉันบ้างไหมอยากถามหา
เธอ...รักฉันหรือแกล้งหลอกตอบออกมา
เธอ...รักฉันหรือว่าชังจะได้ไป///
24 มกราคม 2546 14:50 น.
ไม้กางเขน
แม้ว่ากายอยู่ไกล ถึง ...แม่สอด
อยากจะบอกให้นายรู้ว่าห่วงหา
นายเป็นดั่งเพรชที่มีราคา
มาประดับเคียงกายแสนสุขจริง
และสักวันเราสองคงอยู่คู่
ร่วมเคียง สู้ แม้อุปสรรคจะหนักหนา
ขอให้นายยึดมั่นในสัญญา
จะไม่พรากจากกันชั่ว นิรันดร์////
นัยรุส&ยัยต้น
26 พฤศจิกายน 2544 22:04 น.
ไม้กางเขน
เราเคยอยู่ด้วยกันอย่างมีสุข
เราเคยทุกข์ด้วยกันเราทั้งสอง
เราเคยแนบชิดสนิทได้อยู่ครอง
เราทั้งสองจะรักมั่นจนวันตาย
รักบางครั้งอาจทำให้ลุ่มหลง
รักเป็นมนต์สะกดให้ชีวิตผลัน
รักอาจเป็นแบบอย่างกันและกัน
รักวันนี้รักวันหน้าก็ไม่เลือน
นายคนนี้เราคิดว่าคงดีแล้ว
นายเหนียวแน่นในรักมิมีผลัน
นายคนนี้นำชีวิตให้มีกัน
นายและฉันจะรักมั่นจนวันตาย/
26 พฤศจิกายน 2544 21:07 น.
ไม้กางเขน
แสงตะวันส่องขอบฟ้าแล้วลาลับ
ดาวประดับขึ้นระยับสู่เดือนฉาย
จิตของน้องเฝ้าคิดถึงคู่เคียงกาย
มิแหนงหน่ายมั่นต่อรักและภักดี
อยู่ที่ไหนบอกกันบ้างนะที่รัก
เผื่อคนทักจะได้บอกอย่างไม่เขิน
แม้ตัวพี่จะรักแล้วมาหมางเมิน
คงไม่เกินร้อยปีก็จะรอ/
26 พฤศจิกายน 2544 17:31 น.
ไม้กางเขน
คืนเดือนนี้มืดไวพระจันทร์ฉาย
แสนหนาวกายในวันที่แสนเหงา
โอ้ลมหนาวที่พัดผ่านสู่กายเรา
เป็นเหมือนเงาแห่งแสงของตัวเธอ
อยู่ที่ไหนบอกข่าวให้รู้บ้าง
คนข้างข้างหลายคนเป็นห่วงหา
พ่อกับแม่ฝากบอกตลอดมา
กับบ้านนาคืนสู่รังฉันเฝ้ารอ/
หน้าส่วนตัว
672
