การรอคอย

ไม่ใช่ความเป็นจริง

  ใครบางคน...ที่มีค่าพอให้รอคอย 
ก า ร ร อ ค อ ย...เป็นเรื่องที่ทรมาน 
โดยเฉพาะการรอคอยที่จะกลับมาพบกัน 
หรือรอคอยใครสักคนที่จะใช้ชีวิตอยู่ร่วมกัน 
เพราะในเวลาแห่งการรอคอยนั้น 
มันมีมากกว่า 24 ชั่วโมง 
และเข็มนาฬิกาก็เดินช้าขึ้นอีกเป็นเท่าตัว... 
จากเวลาที่นานอยู่แล้วจึงนานยิ่งกว่า 
และการดำเนินชีวิตระหว่างการรอนั้น 
ก็มีตัวแปรมากมายที่จะทำให้คนเปลี่ยนไปอยู่ทุกขณะ 
เพราะทุกคนมีพื้นฐานความเหงา 
และโดดเดี่ยวอยู่ในตัวเองพอๆกับความอ่อนไหว 
เป็นโอกาสที่ดีที่จะใช้ระยะทางเป็นเครื่องวัดความรู้สึก 
พิสูจน์ความแข็งแรงของความรัก 
วัดการกระทำ...ความเสมอต้นเสมอปลาย 
และความอดทน 
ด้วยเงื่อนไขของความลำบากแห่งกาลเวลา 
และตัดสินว่า...การรอคอยจะคุ้มค่าหรือไม่ 
  ก า ร อ ยู่ ห่ า ง กั น... 
จึงจำเป็นต้องพิสูจน์กันด้วยความเข้มแข็ง 
ต่างคนต่างก็ต้องทำหัวใจให้เข้มแข็งกับอารมณ์ต่างๆ 
ที่คอยรบกวน...และคอยชักจูงออกนอกลู่นอกทาง 
เพราะมันไม่ใช่เรื่องง่าย...ที่วันนึงเราพบว่า 
คนคนหนึ่ง...คือคนที่ชีวิตเราตามหามาตลอด 
และใครสักคนที่เป็นได้อย่างที่เราฝัน 
มันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย 
และคนที่จะฝ่าฟันกับการบีบคั้นแห่งการรอคอย 
กลับมาหาเราได้ก็ไม่ใช่เรื่องธรรมดา... 
  เ พ ร า ะ ฉ ะ นั้ น... 
ย่อมหมายถึง...ความรู้สึกที่เค้ามีอยู่ก็คงไม่ได้ธรรมดา 
และคนคนนั้นก็ย่อมเต็มค่า 
เวลาที่ชาวประมงจะเลี้ยงหอยมุก 
จะต้องใช้เวลาเนิ่นนาน 
และสามารถรอคอยได้อย่างไม่น่าเชื่อ 
เพราะเขารู้ว่า เมื่อไหร่ถึงเวลา 
ที่มุกสามารถนำมาร้อยเป็นสร้อยได้ 
ย่อมเกิดค่ามหาศาล 
...ชีวิตจึงจำเป็นต้องรอคอยใครสักคนให้ได้ 
หากรู้ว่าเป็นใครสักคน 
...ที่มีค่าแก่การรอคอย...