2 สิงหาคม 2546 03:50 น.
ไผ่ม่วง
ไม่ใช่หรอกไม่ใช่เลยไม่เคยผิด
ไม่ใช่เธอแม้สักนิดที่ห่างเหิน
ไม่ใช่ความใกล้ชิดที่หมางเมิน
แต่เพราะความใกล้เกินจึงเผลอใจ
ความห่วงใยที่ใครคนนั้นห่วง
ความอ่อนแอทั้งปวงเกินผลักไส
ความรู้สึกที่ให้เขามาแปลกไป
ไม่เหมือนเธอไม่เหมือนใครที่เคยเจอ
. . . . . . . .
ไม่เหมือนฉันไม่เคยเจอไม่เหมือนใคร
ไม่เหมือนใช่หรือที่เธอใฝ่ฝันหา
ไม่เหมือนกันที่สัมพันธ์หรือแววตา
ที่ให้ฉันไม่เกินกว่าแค่เพื่อนกัน
ความห่วงใยที่เคยให้ไม่ทวงคืน
ความเป็นจริงที่ข่มขื่นกลืนความฝัน
ความรู้สึกที่ให้กันเมื่อวานวัน
คงแค่นั้นแค่เวลาที่น่าลืม
. . . . . . . .
คงไม่ผิดที่เธอจะรักเขา
เธอไม่เคยสัญญาเราจะร่วมฝัน
แค่สนิทและกำลังใจที่ให้กัน
กลับเป็นฉันที่ก่อร้างปราสาททราย
. . . . . . . .
คงจะผิดที่ใกล้ชิดเธอมากไป
จนเข้าใจว่าฝันใฝ่จะร่วมฝัน
แค่สนิทและกำลังใจมีให้กัน
คงแค่นั้นความเป็นเพื่อนที่แสนดี
. . . . . . . .
คงเป็นเรื่องเข้าใจผิดของเวลา
ใครนะให้ใช้เวลาพิสูจน์ฉัน
เป็นเรื่องเศร้าร้าวลึกเกินนึกทัน
หลงนับคืนนับวันเฝ้ารอเธอ
. . . . . . . .
ไม่ใช่เรื่องที่เวลาจะกำหนด
จะมาเพิ่มมาลดให้รักไหน
ใช่เรื่องเศร้ายังคบหาเป็นเพื่อนไป
ยังมีคนอีกมากมายให้รักเธอ
. . . . . . . .
29 กรกฎาคม 2546 23:38 น.
ไผ่ม่วง
ไม่เจอกันนาน ฝากคำหวาน gud nite ไว้ให้
เผื่อวันไหนเธอผ่านมาผ่านไป ให้คำนี้สะกิดความคิดถึงในใจ
ว่ามีคนหนึ่งคิดถึงเธอกว่าใคร รอคำ gud nite จากเธอทุกคืน
22 เมษายน 2546 22:51 น.
ไผ่ม่วง
อุทัยบนฟ้าขาว ยังเรื่อราวคงนิรันดร์
วิญญาณความมุ่งมั่น แลเกียรติอันเทิดบูชา
ทะนงเลือดนักรบ มอบจอมภพกษัตรา
แลชาติกำเนิดข้า มาตุภูมิจักเกรียงไกร
เพลงชาติคงแผ่วทุ้ม หากแต่กุมทุกดวงใจ
เป็นหนึ่งดึงรวมไว้ ราวเหล็กกล้าที่หลอมแดง
สาเกไอยังกรุ่น ดับว้าวุ่นขุ่นระแวง
เหล็กดีที่หลอมแกร่ง แรงเป็นดาบปลาบคมวาว
สายลมอันศักดิ์สิทธิ์ แลอาทิตย์บนปีกขาว
ใบพัดสะบัดกราว ปีกเหล็กกร้าวทะยานลม
.............................................................................
อุทัยสู่อัสดง มิอยู่คงดังสิขรา
สถานการณ์ยุทธนา ปราชัยข้าหมดปราณี
เสียเกียรติเลือกชีพวาย เสื่อมเกียรตินายร้ายสิ้นดี
สิ้นเลือดทุกหยดนี้ จะยอมพลีให้ทรงธรรม์
สาเกจะอุ่นเลือด ระอุเดือดกว่าทุกวัน
ปีกเหล็กจะโถมทัน วินาศสัญพร้อมศัตรู
บูชิโด ใช่คำขาน คือวิญญาณของนักสู้
มาตุภูมิที่เชิดชู คู่เกียรตินายยิ่งกายใจ
18 เมษายน 2546 20:49 น.
ไผ่ม่วง
เป็นแค่เข็มสามเล่มที่เดินทาง
ผ่านวันคืนอ้างว้างมาแค่ไหน
ต้องทำงานรุ่งค่ำย่ำเวียนไป
ยังโดนว่าจนสาใจทำร้ายเอา
ฉันเป็นแค่เวลาตามหน้าที่
ยามใครมีผิดหวังในวันเหงา
รักแปรเปลี่ยนกาลหมุนเวียนก็โทษเรา
อยากหยุดเขาขอเวลาหยุดทุกที
ยามมีสุขโทษเวลาว่าแสนสั้น
ยามทุกข์ใจว่าตัวฉันนานเหลือที่
เข็มสามเล่มเศร้าและล้าเสียแล้วซี
หมดวันนี้คงหยุดลาล้าเหลือเกิน
หากเวลาหยุดไปในตอนนี้
คนที่สุขก็คงดีมีสรรเสริญ
แต่คนเศร้าจะคงเศร้านานเหลือเกิน
อยากให้เดินอย่าโทษเวลาคราเสียใจ
18 เมษายน 2546 18:23 น.
ไผ่ม่วง
ไม่ได้เป็นมากกว่าทรายบนชายหาด
คลื่นซัดสาดโถมทับแล้วลับหาย
เมื่อเธอมองจึงไม่เห็นความต่างไป
เลยอยากเป็นเม็ดที่ปลิวใส่ตาเธอ
เมื่อเธอผ่านคำหวานรักมานักแล้ว
ลองเจอแนวแสบสันต์ดูบ้างไหม
เป็นคนดีเธอไม่จำไม่เป็นไร
ขอแสบไว้ให้เธอจำก็ยังดี
หน้าส่วนตัว
806
