12 ตุลาคม 2551 15:16 น.
ไผ่ดำ
เจ็ดตุลา ห้าหนึ่ง ถูกบันทึก
ด้วยรู้สึก หดหู่ อดสูยิ่ง
สีกากี เข้าเข่นฆ่า เหมือนชังชิง
แม้ผู้หญิง ก็ไม่เว้น เห็นกับตา
ทั้งเด็กเล็ก คนแก่ ไร้ทางสู้
มั่นคงอยู่ ด้วยใจ อหิงสา
และยึดมั่น องค์พระ กษัตรา
เทิดบูชา ป้องไว้ ให้มั่นคง
ดีกับชั่ว ตำรวจไทย แยกไม่ออก
ทำนอกคอก ลุยคนไทย ให้เป็นผง
ทั้งที่เขา รักชาติ ศาสน์ เผ่าพงศ์
หวังดำรงค์ ความเป็นไทย ให้ยั่งยืน
ใครกันหรือ คือคน ที่สั่งฆ่า
ชาวประชา บริสุทธิ์ ทรุดสะอื้น
ร้องระงม เผชิญภัย กับปลายปืน
ต้องแตกตื่น ล้มลุก คลุกกลิ่นคาว
เสียงโหวกเหวก สีกากี มันกู่ก้อง
ว่าไม่ต้อง สงสารใคร ให้ร้อนหนาว
ต้องเปิดทาง ให้เจ้านาย ของพวกเรา
สุดแสนเศร้า มันฆ่าคน เพื่อเปิดทาง
นี่น่ะหรือ คือตัวแทน ประชาชน
จะให้ทน ต่อไป คงสิ้นหวัง
เขาไม่ใช่ รัฐของไทย ให้ระวัง
เพราะเขายัง มีนายใหญ่ อยู่ลอนดอน..