28 กันยายน 2550 13:46 น.
ไผ่ดำ
..ด้วยกงกรรม ทำกันไว้ ในชาติก่อน
จึงได้ย้อน ส่งผลให้ ในชาตินี้
ต้องเป็นพ่อ แม่ลูก ผูกชีวี
ในชาตินี้ จึงมาอยู่ ร่วมชายคา
...แต่กงกรรม หาได้หยุด แค่นั้นไม่
จึงส่งให้ ลูกชายเขา ได้เข่นฆ่า
แม้เป็นแม่ เป็นพ่อ ก่อกายมา
หาได้มี เมตตา มายั้งใจ
...ทรพี ลืมยั้ง ชั่งดวงจิต
จนลืมผิด โลภเกาะกิน สิ้นสงสัย
ยิงพ่อแม่ แค่เงินทอง ของนอกกาย
พ่อแม่ตาย ตัวติดคุก สุขนักหรือ
...หากเรามา สร้างกรรมดี ต่อกันไว้
เกิดชาติใหม่ เกษมสุข เพราะสัตย์ซื่อ
รวยความดี เมตตากัน นั้นก็คือ
เรายึดถือ หลักธรรม นำชีวี
...ดูเอาเถิด รวยล้นฟ้า หาสุขไม่
กลับต้องตาย เพราะลูก เขาเองนี่
เกิดมาแล้ว ควรยึดมั่น หมั่นทำดี
เกิดชาตินี้ ชาติไหน ไม่ทุกข์ทน...
26 กันยายน 2550 07:58 น.
ไผ่ดำ
...มื้อเย็นนี้ ฉันตะเวน เล่นริมรั้ว
เลาะเก็บถั่ว ฝักยาว เอามาไว้
ทั้งแตงอ่อน ดอกแค แก้ร้อนใน
เดินต่อไป เก็บถั่วพลู อยู่บนร้าน
...ทั้งยอดฝัก ทองอ่อน ช้อนชูยอด
มะรุมขอด เอาเนื้อใน ใส่แกงนั่น
ยังผักหวาน เพิ่งถูกฝน จนตระการ
เก็บกลับบ้าน มื้อเย็น เป็นอาหาร
...เลาะลัดมา ผ่านลำห้วย ด้วยใจอิ่ม
หวังได้ลิ้ม ปลาใหญ่ ในห้วยนั่น
แหคู่ใจ ส่ายตวัด กวาดลงพลัน
อีกไม่นาน ได้ปลา มาหลายตัว
...ของหลายอย่าง หาได้ ไม่ไกลนัก
หากรู้จัก ปลูกเอาไว้ ใช้เป็นรั้ว
เก็บมาทำ อาหาร งานในครัว
ไม่ต้องกลัว สารพิษ ติดตามใบ
...ได้เครื่องครบ แกงส้มผัก ตามใจฉัน
ได้อิ่มกัน ผักริมรั้ว ที่ปลูกไว้
อยู่แบบนี้ ธรรมชาติ แสนชื่นใจ
ดีกว่าไอ ควันฝุ่น วุ่นในเมือง ...
25 กันยายน 2550 07:33 น.
ไผ่ดำ
...เด็กเอ๋ยเด็ก น้อยน้อย ค่อยเรียนรู้
เชื่อฟังครู ตั้งมั่น หมั่นศึกษา
ขยันเรียน เพียรอ่าน ซึ่งตำรา
ให้แกร่งกล้า วิชา ที่ร่ำเรียน
...แขนงหนึ่ง ซึ่งหนูหนู ควรรู้แจ้ง
ต้องเข้มแข็ง หัดอ่าน และหัดเขียน
ภาษาไทย ภาษาชาติ อย่าขาดเรียน
จงหมั่นเพียน รักษาไว้ ไปชั่วกัลป์
...การเขียนกลอน ก็เป็นหนึ่ง ของไทยนี้
ให้หนูมี ความตั้งใจ อย่างแม่นมั่น
ช่วยกันสืบ ถ่ายทอดไป ให้แสนนาน
อย่าไหวหวั่น แม้ยังเขียน เวียนวกวน
...คนรุ่นแรก หมดไป รุ่นใหม่เพิ่ม
รุ่นใหม่เสริม รุ่นแรกสอน บังเกิดผล
อนุรักษณ์ กลอนไทย แล้วสร้างคน
คงไม่จน คนดี มีฝีมือ
...แม้เด็กน้อย เขียนผิด อย่าคิดว่า
ด้วยมีภูมิ ปัญญา ที่ใสซื่อ
มาช่วยกัน ปั้นดาวใหม่ ไว้ในมือ
แล้วเราคือ อาจารย์ สร้างสรรคน....
24 กันยายน 2550 07:46 น.
ไผ่ดำ
***รวยความสงสาร***
...ครอบครัวเขา คนหนึ่ง ซื่งลำบาก
แสนเหนื่อยยาก หาไม่พอ จะยาใส้
หาเช้ากิน มื้อเย็น เช่นนี้ไป
ดูเหนื่อยหน่าย ฉันอุ้มชู อยู่หลายครา
...น่าเห็นใจ ค่าเรียนลูก ก็ติดขัด
อัตคัด จัดให้ ใช้ศึกษา
ปากก็พร่ำ จะไม่ลืม ความเมตตา
ในคุณค่า แสงเทียนส่อง ของฉันเลย
...ครั้นต่อมา โชคเข้าข้าง ครั้งยิ่งใหญ่
เขานั้นได้ สิบสองล้าน มาเขนย
แสงเทียนจ้า เคยส่องให้ ไม่สนเลย
ที่เอื้อนเอ่ย วาจาไว้ ไม่เหลือรอย
...เขาเที่ยวเตร่ เฮฮา ประสาเขา
ทั้งน้ำเมา นารี ไม่หนีถอย
ทิ้งลูกเมีย ทางบ้านไว้ ให้รอคอย
แล้วก็ปล่อย ชีวิตตน บนทางดำ
...ถึงวันนี้ ฉันยัง คิดสงสาร
ว่าสักวัน หากหลงเพลิน เดินถลำ
คงไม่พ้น วนมาใหม่ ใช้กงกรรม
เจ็บไม่จำ ไม่รู้จัก หลัก..ความดี..
22 กันยายน 2550 18:50 น.
ไผ่ดำ
...ท่าน้ำนนท์ ที่พี่ ไปเยือนถิ่น
โฉมยุพิน ดูงดงาม แม้ทำสวน
นั่งเรือผ่าน ครั้งใด ใจรัญจวน
เห็นเนื้อนวล อาบน้ำ ตามริมคลอง
...ธรรมชาติ เย็นฉ่ำ น้ำคลองใส
กับน้ำใจ สาวเจ้า ไม่เป็นสอง
สาวเมืองนนท์ สดใส ใคร่อยากจอง
ได้เนื้อทอง เคียงข้าง สร้างสัมพันธ์
...ไปช่วยเจ้า ทำสวน พรวนดินให้
เคียงชิดใกล้ ไม่หน่าย ไกลเธอนั่น
ดูแลสวน ดูแลใจ ไปพร้อมกัน
คงไม่นาน เริ่มผลิดอก ออกผลมา
...ทั้งทุเรียน มังคุด พุทรานั่น
เราช่วยกัน ถางถาก มั่นรักษา
ดูแลใจ อีกผลไม้ ดั่งแก้วตา
ชื่นชีวา อยู่อย่างนี้ ที่เมืองนนท์
...แม้วันนี้ พี่ยัง ห่างไกลเจ้า
อย่าเพิ่งเหงา เก็บใจ ไม่สับสน
หนุ่มปทุม จริงใจ ใช่วกวน
ให้อดทน รอหน่อย ค่อยเจอกัน...
***บทกลอนนี้ เขียนตามจิตนาการ ครับ***
หน้าส่วนตัว
1090
