31 สิงหาคม 2550 07:52 น.
ไผ่ดำ
...ตั้งแต่วัน แรกพบเธอ ใจเผลอรัก
แจ้งประจักษ์ ยามอยู่ใกล้ ใจหวั่นหวิว
ดุจเมฆน้อย ลอยตามลม โหมพัดปลิว
ให้ลอยลิ่ว หวิวไหว คล้ายถูกมนต์
...ด้วยฉันยัง ไม่เคย ได้สัมผัส
ไล้โลมรัด ความรัก เลยสักหน
ครั้งนี้ใจ ฉันมัน สั่นเหลือทน
หรือคงโดน เบื้องบนทำ กำหนดมา
...เทพองค์ใด พระทัยดี มีรักแจก
ดูแปลก..แปลก ไม่เอา กลัวเสียท่า
ท่านก็จัด ให้ลอง ครองชีวา
อยู่ต่อมา ไม่นาน ต้องซานทรม
...ด้วยเธอที่ ท่านจัดมา มีเจ้าของ
ใจฉันต้อง ช้ำหนัก รักขื่นขม
อนาคต คงอกหัก พรากเชยชม
ต้องตรอมตรม ด้วยเธอมี ที่หมายปอง
...นาทีแรก ถ้าฉันรู้ เป็นแบบนี้
ฉันคงหนี ไม่รับมา ให้ใจหมอง
วันนี้ฉัน พลาดท่า น้ำตานอง
รักคนมี เจ้าของ ครองโศกตรม..
28 สิงหาคม 2550 18:28 น.
ไผ่ดำ
...พี่จะคอย จอมขวัญ แม้นานมาก
ไม่หนีจาก คนดี ที่เฝ้าฝัน
ยังรำลึก นึกถึง ทุกคืนวัน
แม้ผ่านผัน เวลา มาเนิ่นนาน
...พี่เจ็บปวด รวดร้าว คราวใดนึก
ให้รู้สึก อาลัย ใจโศกศัลย์
ต้องนอนซม ระทมเศร้า เฝ้ารอวัน
แสนโศรกศัลย์ เพราะที่นี่ ไม่มีเธอ
...เธออยู่ไหน โปรดรู้ไว้ ใจพี่ห่วง
น้ำตาร่วง ก็ยังคอย อยู่เสมอ
ฝากสายลม พร่ำเพรียก เรียกหาเธอ
พี่พร่ำเพ้อ แทบขาดใจ ไปกับลม
...เจ้าใยลืม ถิ่นเคยเยือน เหมือนสิ้นรัก
หรือเธอจัก ได้อยู่ดี ที่เหมาะสม
รักแรมร้าง หายไป กับสายลม
ทิ้งพี่ตรม คนเดียว เปลี่ยวเอ้กา
...พี่ไม่ลืม หรือสิ้นรัก เธอสักนิด
ยังตรึงติด รักมั่น แม้วันหน้า
ต้องสิ้นหวัง เธอนั้น ไม่หันมา
รักเธอกว่า สูญชีวัน นิรันดร..
27 สิงหาคม 2550 22:53 น.
ไผ่ดำ
...พี่มาหา งานทำ กำแดดฝน
ใจอดทน ไม่หนีหาย ไปหรอกหนา
จะคืนถิ่น กลิ่นสาปควาย ใจตรึงตรา
จำจากมา แสนอ้างว้าง กลางเมืองกรุง
...ผู้คนต่าง แกร่งแย่ง ต้องแข่งขัน
เหนื่อยทุกวัน ทำงานหาม ค่ำยันรุ่ง
นอนลำบาก ตากลมฟ้า ฝ่าฝูงยุง
ใจหมายมุ่ง อยากคืนบ้าน หากานดา
...เหลียวมองข้าว สารที่ น้องเตรียมให้
ยังอุ่นใจ พออยูได้ อีกเดือนกว่า
อุ่นท้องไว้ แม้ต้องไร้ หมูปูปลา
ข้าวมีค่า น้ำปลาเติม เพิ่มแรงกาย
...ไม่ต้องห่วง หรอกหนา แก้วตาพี่
อยู่ที่นี่ แม้ลำบาก มากแค่ไหน
ก็ทนเพื่อ ให้มีเงิน ส่งคนไกล
ใช่เปลี่ยนใจ เครื่องโทรพี่ ไม่มีตังค์
...ได้ฟังเสียง น้องเพ้อพร่ำ ทำให้หวล
ถึงเนื้อนวล ที่ยังรอ อยู่ข้างหลัง
ได้เงินพอ พี่จะกลับ สู่รวงรัง
สร้างความหวัง ให้แม่พ่อ คนรอคอย..
21 สิงหาคม 2550 07:33 น.
ไผ่ดำ
...เมื่อวสันต์ ผันผ่าน ก็พลันหนาว
ใจเปลี่ยวเปล่า เพราะเหมันต์ ผ่านแผ่วผิว
ใบไม้ร่วง จากก้านโรย โปรยปลิดปลิว
ลอยละลิ่ว ดาษดื่น บนผืนดิน
...ขออย่าให้ รักแห้งแล้ง เหมือนใบไม้
คงหนาวใน ใจร้าว แทบด่าวดิ้น
หากสิ้นรัก วันใด เหมือนชีวิน
ต้องสูญสิ้น ทุกอย่าง ร้างแรมลา
...ลมหนาวแผ่ว ผ่านกาย ให้คิดถึง
ภาพซึ้งซึ้ง ตรึงใจ ไห้โหยหา
น้ำใสใส ในใจฉัน พลันไหลมา
จนเปียกหน้า อาบแก้มฉัน วันห่างไกล
...ฉันยังจำ ภาพนั้นได้ ไม่ลืมร้าง
ที่นั้นยัง ฝังใจอยู่ ไม่รู้หาย
เมืองปากน้ำ ยังจำแม่น แม้นห่างไกล
คงได้ไป เยี่ยมเยือน เหมือนใจปอง
...สิ้นฝนแล้ว ลมหนาวมา อย่าลืมฉัน
ให้นึกถึง คืนวัน มีเราสอง
จะผ่านหนาว กี่คราวครั้ง ยังใฝ่ปอง
ใจร่ำร้อง เฝ้ารอวัน เหมันต์เยือน...
?o.O (รักร้าวหนาวลม) O.o?
18 สิงหาคม 2550 13:17 น.
ไผ่ดำ
...ชีวิตคน ใช้แรงงาน อย่างฉันนี่
จะพอมี ใครที่ไหน เหลียวแลบ้าง
ดูต่ำต้อย คอยความหวัง ทั้งเลือนลาง
จะมีสาว ใคบ้าง มาเหลียวแล
...ไม่ได้รัก ก็ไม่ เป็นไรหรอก
ใจเคยบอก ให้มองตัว ด้วยกลัวแพ้
ไปรักเธอ กลัวสาว เจ้าไม่แคร์
คงเกิดแผล ให้ใจหม่น ทนเดียวดาย
...ยามเธอเดิน ผ่านมา ทักกันบ้าง
อย่าเมินหมาง แค่หางตา ส่งมาให้
เพียงแค่นี้ ก็มีแรง สู้ต่อไป
เหนื่อยแค่ไหน มีเธออยู่ สู้อดทน
...คงไม่เปลือง เวลา เธอมากนัก
ที่เธอจัก ทำให้ใจ หายสับสน
แค่ได้เห็น รอยยิ้มรื่น ชื่นกมล
ก็สุขล้น เหมือนน้ำทิพย์ ล่อเลี้ยงใจ
...ขอเก็บภาพ เธอไว้ เอาไปฝัน
เพียงแค่นั้น ก็มีสุข กว่าสิ่งไหน
ไม่ได้ครอง แค่ได้ฝัน วันวันไป
เป็นบุญใจ ที่ในฝัน ฉันเห็นเธอ...
?o.O (สนุกทั้งเขียนกลอน ทั้งร้องเพลง เลย) O.o?
หน้าส่วนตัว
1133
