...หนีรัก...

ไผ่ดำ

....หนีจนสุด ฟากฟ้า ยังมาพบ
จะเร้นหลบ ร่างลง ที่ตรงไหน
จะซบหน้า คนอาภัพ กับอกใคร
จึงพ้นภัย รักล่า คอยราวี    
 .....ความเจ็บช้ำ อับอาย ที่ได้รับ
หากจะนับ แผลใจ ก็หลายที่
ยังมีลม หายใจ ในวันนี้
ก็เผื่อหนี ให้พ้น คนใจดำ     
....กราบวิงวอน รักหนอ เจ็บพอแล้ว
รักฝากแนว กลางกมล เสียจนหนำ
ทั้งที่รู้ ที่เห็น เป็นคนทำ
ยังจะช้ำ เพราะไร้เศษ ความเมตตา     
....เกิดมาเป็น ผู้ชาย คล้ายมีโชค
บนพื้นโลก ดูเหมือน จะมีค่า
ต่างกับหญิง ที่อ่อนแอ แพ้เรื่อยมา
ถูกกล่าวหา แล้วย่ำ เหยียบทำลาย   
 .....ตะวันดับ ลับลา จากฟ้ากว้าง
ความอ้างว้าง มืดดำ เริ่มร่าย
ลำนำแห่ง หริ่งหรีด ร่ำกรีดกราย
เป็นเพลงพ่าย กล่อมเห่ คนเซซัง     
..... หนีจนสิ้น หนทาง จะก้าวแล้ว
เจ็บเป็นแนว หวาดผวา น้ำตาหลั่ง
หนีอย่างไร จึงพ้นรัก อีกสักครั้ง
คงต้องฝัง ร่างลง ตรงนี้เอย...    

...มอบบทกลอนนี้ สำหรับ ผู้ที่  หนีรัก..... ทุกท่าน