18 พฤษภาคม 2550 16:19 น.
ไผ่ดำ
คืนนี้มืด ฟ้าหม่น ฉันทนเศร้า
อยู่กับเงา อ้างว้าง กลางเมฆฝน
หัวใจฉัน แสนเหงา เศร้าเหลือทน
เหลียวหาคน ปลอบใจ ก็ไร้แวว
เหงาเหลือเกิน จันทร์จ๋า ข้าอยากบอก
ฉันช้ำชอก เพราะเขาชัง สิ้นหวังแล้ว
เหลือเพียงตัว กับใจหม่น พ้นเขตแนว
สิ้นรักแล้ว เกินรั้ง กลับหลังคืน
เจ็บเหลือเกิน รักร้าว แสนหนาวเหน็บ
โดนคมเล็บ บาดกาย ยังทนฝืน
แต่คมรัก บาดใจ ไม่อาจคืน
จะแข็งขืน สู้ต่อ ก็ท้อใจ
น้ำตาล้น ท่วมใจ มาหลายครั้ง
แสนอ้างว้าง ฉันระทม ตรมหมองไหม้
รักหวานซึ้ง กลับขม ตรอมตรมใจ
จากนี้ไป ฉันขอเหงา เศร้าคนเดียว.
กลอนบทนี้ มอบแด่คนเหงาทุกท่านครับ
16 พฤษภาคม 2550 07:42 น.
ไผ่ดำ
อีกฝากฝัน ของใจ ไม่ไกลนัก
มีความรัก มอบให้ ด้วยใจมั่น
ยังซื่อตรง ต่อดวงจิต นิจนิรันด์
แม้วันวาน ผ่านพ้น จนไกลตา
อยู่กับเงา ตัวเอง วังเวงนัก
ด้วยเพราะรัก เขายิ่ง กว่าผืนฟ้า
รักมอบให้ ใจซื่อ ถือสัญญา
ตราบชั่วฟ้า มิคลาย ไปสักน้อย
แม้จะอยู่ เป็นเงา สีมืดคล้ำ
แต่ก็ทำ ใจได้ ไม่เหงาหงอย
หวังวันหนึ่ง ฟ้าเป็นใจ ให้การคอย
แล้วปลดปล่อย ตัวฉัน ผ่านเงาดำ
เป็นตัวจริง ในใจ ของเธอบ้าง
เพื่อรับฟัง ช่วยลบ กลบรอยช้ำ
รักษาไข้ ใจหมอง ต้องระกำ
ให้หายช้ำ หายเศร้า..พ้นเงาใจ.
15 พฤษภาคม 2550 14:54 น.
ไผ่ดำ
วันไหนไหน ก็คิดถึง ไม่เคยเปลี่ยน
ยังพากเพียร ถามข่าว เจ้าเสมอ
พี่อยู่ไกล ใช่อยาก จะจากเธอ
คิดเสมอ ว่าจะกลับ ไปรับขวัญ
หลายเดือนนี้ พี่มา รักษาชาติ
อย่างองอาจ ชาติเชื้อ ชายทหาร
ไฟใต้กรุ่น ร้อนระอุ อยู่ทุกวัน
แต่ก็ฝัน ว่าจะได้ ไปหาเธอ
ขอนวลเนื้อ ไว้ใจ ในตัวพี่
ถึงวันนี้ พี่ยัง มั่นเสมอ
ยังซื่อตรง แน่นหนัก รักเพียงเธอ
แม้ต้องเผลอ ชีพวาย อย่างชายชาญ
ขอให้น้อง ตั้งใจ เสียสละ
ถึงแม้นจะ ต้องเสีย พี่ไปนั่น
ให้ชาติอยู่ เป็นไทย ตลอดกาล
ขอสาบาน ยังรักน้อง แม้นต้องตาย.
15 พฤษภาคม 2550 08:40 น.
ไผ่ดำ
นั่งเฉย เลยคุณพี่
เดี๋ยวทางนี้ น้องจัดให้
วันนี้ เมนูใหม่
จะทำให้ คุณพี่ชิม
แกงป่า..ครกหินสาก
เป็นของฝาก ของน่าลิ้ม
ระเบิดผัด ทานให้อิ่ม
กับผักจิ้ม น้ำพริกป่า
ส้นตึก ชุบแป้งทอด
ก็สุดยอด เชียวล่ะหนา
มาจ้ะ..พี่เชิญมา
น้องจะหา..ให้รับทาน
วันนี้..ขุนพี่หน่อย
แล้วถึงค่อย ทานหนมหวาน
เปลือกทุเรียน..ไอติมนั่น
น้องจัดการ ไว้รอคอย
อร่อยมั้ย ถูกใจไหม
แล้วทำไม ทำหน้าหงอย
ทานสิ..พ่อเนื้อกลอย
แล้วถึงค่อย กลับไปนอน
ฮั่นแน่ คิดนอกลู่
จึงเปิดดู แบบรีบร้อน
เรื่องนี้ แค่บทกลอน
อ่านเบาเบา..แก้เหงาใจ..
15 พฤษภาคม 2550 06:35 น.
ไผ่ดำ
ฉันไม่เคย เลยสักนิด คิดว่ารัก
ใจฉันจัก ถูกกีดกั้น ถึงปานนี้
ทั้งที่เขา เป็นคน ที่แสนดี
หรือติดที่ เขาไม่ ใช่คนรวย
พ่อถึงไม่ ให้เขา มาครองคู่
ลูกพ่ออยู่ มองทางไหน ก็ไม่สวย
สีดำมืด หมดทางหนี พี่ไม่รวย
แต่เพราะด้วย รักมั่น ฉันสัญญา
พี่จ๋าพี่ น้องต้องลา พี่ไปแล้ว
โอ้ดวงแก้ว ไว้เจอกัน ในชาติหน้า
อยู่ต่อไป ถูกกีดกัน ฉันขอลา
ให้สัญญา ไม่ลืมพี่ ที่รอคอย.
กลอนบทนี้ ขอถ่ายทอดแทนชีวิตลูกผู้หญิงคนหนึ่งครับ
หน้าส่วนตัว
994
