31 พฤษภาคม 2550 14:27 น.
ไผ่ดำ
....เธอรู้แต่ เธอรัก สลักจิต
จึงยอมผิด ประเพณี ที่สืบสาว
ชิงสุกก่อน ห่ามมี ราคีคาว
เกิดเรื่องราว เหลื่อมล้ำ ธรรมดา
.....เวลาและ วารี ไม่มีหยุด
ไม่สิ้นสุด เรื่องราว ให้กล่าวหา
สาวน้อยนอน สะอื้น กลืนน้ำตา
อนิจจา ท้องก็ใหญ่ ลูกในครรภ์
....ลูกชายกำ...เนิดมา กำพร้าพ่อ
รูปร่างหล่อ....เหลาราว ชาวสวรรค์
เป็นทายาท ชายชู้ รู้รู้กัน
ทุกสิ่งอัน เหมือนพ่อ ที่ก่อกาย
....ความเจ้าชู้ ถอดแบบ แนบเนียนนัก
มองความรัก เหมือนละคร ทุกตอนหมาย
เล่นหลายฉาก มากเล่ห์ เพทุบาย
ฉากสุดท้าย เป็นชายชู้ ผู้สำอางค์
.....สาวต่างบาง มอบกาย ให้ชายชู้
พ่อสาวรู้ เกิดอาฆาต เหตุบาดหมาง
ยิงชายชู้ ประตูดิน สิ้นชีพวาง
ติดตะราง วางปืน ยืนระอา
..... เวลาและ วารี ไม่มีหยุด
ไม่สิ้นสุด เรื่องราว ให้กล่าวหา
สาวน้อยนอน สะอื้น กลืนน้ำตา
อนิจจา ท้องเริ่มใหญ่ ลูกในครรภ์...
31 พฤษภาคม 2550 06:54 น.
ไผ่ดำ
....ทุกวันนี้ ฉันอยู่ เป็นผู้แพ้
โดนรังแก เจ็บช้ำ กับคำหลอน
หมดเยื่อใย เสน่หา และอาวรณ์
สิ้นอาทร ฉันแล้ว หรือแก้วตา
..... รักคนที่ อยู่ไกลไกล เอาใจยาก
แฟนเขามาก มองไม่รู้ ดูไม่เห็น
รักของเรา ช่างเหมือนลม พัดยามเย็น
เขาไม่เห็น หน้าเรา เขาก็ลืม
...กลอนบทนี้ขอเขียนแทนคนอื่นเพื่อ สะท้อนความรักของคนที่มีหัวใจอยู่ไกลไกล..
30 พฤษภาคม 2550 09:22 น.
ไผ่ดำ
...เมตตาธรรม นำหนุน ค้ำจุนโลก
ขจัดโศก บรรเทาทุกข์ สร้างสุขสันต์
เลิกอิจฉา ริษยา เลิกฆ่าฟัน
ร่วมสัมพันธ์ ร่วมรัก สามัคคี
.....ให้ทุกคน มีธรรม ประจำจิต
ทำ-พูด-คิด ถูกต้อง ไม่หมองศรี
แพ้-ชนะ รู้อภัย สร้างไมตรี
เหมือนน้องพี่ ร่วมท้องของมารดา
.....เป็นผู้ใหญ่ ให้เอ็นดู ต่อผู้น้อย
โปรดอย่าคอย แต่คิด ริษยา
เป็นผู้น้อย รอเศษ ความเมตตา
ไม่แก่นกล้า จนผู้ใหญ่ ไม่เอ็นดู
....ทั้งผู้น้อย ผู้ใหญ่ ร่วมใจรัก
ยึดถือหลัก ยุติธรรม ประจำอยู่
ผู้ใหญ่ดี ผู้น้อยเลิศ ร่วมเชิดชู
ให้โลกรู้ ว่าคนไทย น้ำใจดี
.....ตัดกิเลส ตัณหา ลงมาบ้าง
เพราะทุกอย่าง มันไม่เที่ยง สุดเลี่ยงหนี
อันเกิดแก่ เจ็บตาย วายชีวี
ทุกข์อย่างนี้ หลีกไม่พ้น ทุกคนไป
..... จงนึกถึง ความตาย คลายกิเลส
จะวิเศษ มั่งมี เศรษฐีใหญ่
ยามชีพดับ สลาย หยุดหายใจ
คงมิได้ แม้น้ำหยด ที่รดมือ...
30 พฤษภาคม 2550 08:53 น.
ไผ่ดำ
...เสียแรงเอย เสียแรงรัก สลักจิต
เสียแรงคิด ครวญใคร่ เฝ้าใฝ่หา
เสียแรงหมั่น คำนึง ถึงทุกครา
เสียแรงหลั่ง น้ำตา เพราะอาวรณ์
.....เสียแรงหลง ละเมอ หลงเพ้อพร่ำ
เสียแรงร่ำ อาลัย ไม่สังหรณ์
เสียแรงคอย เพราะหวง ห่วงอาทร
เสียแรงนอน ร้อนลุ่ม ไฟสุมทรวง
.....เสียแรงเคย ศรัทธา กว่าใครอื่น
เสียแรงชื่น ชมไว้ อย่างใหญ่หลวง
เสียแรงซื่อ สัตย์แท้ ทั้งแดดวง
เสียแรงทวง คำมั่น คำสัญญา
....กว่าจะรู้ ว่าไม่รัก ฉันสักนิด
ก็หลงผิด พลาดถลำ ช้ำหนักหนา
เชื่อคำหวาน ที่เธอแสร้ง แสดงมา
อนิจจา น้อยใจนัก แสนภักดี
.....กว่าจะซึ้ง ว่าเธอหลอก ทำบอกรัก
กว่าประจักษ์ แก่ใจ เธอหน่ายหนี
เมื่อเจ็บปวด รวดร้าว เศร้าฤดี
แล้วจะมี หัวใจสู้ อยู่ทำไม
.....จึงอุทิศ ดวงใจ อันไร้ค่า
พร้อมซากรัก อนาถา มามอบให้
เมื่อคนดี หมดเยื่อ ไม่เหลือใย
เธอจงใส่ ดอกไม้จันทน์ เผาฉันที.....
29 พฤษภาคม 2550 05:45 น.
ไผ่ดำ
...เธอเป็นใคร มาจากไหน ฉันไม่รู้
แต่เป็นผู้ ก้าวมา เมื่อฟ้าหมอง
เมื่อสิ้นแสง รังสี สุรีย์ครอง
เรืองแสงผ่อง พรายดาว เริ่มพราวพราย
.....ด้วยแรงฤทธิ์ พิษแผล แส้สวาท
คมรักบาด เธอยับ เกือบคับขัน
เธอเป็นใคร มาจากไหน ไม่สำคัญ
จะแบ่งปัน น้ำใจ ให้ดื่มกิน
.....พอแผลรัก คลายพิษ ชีวิตคืน
เธอหยิบยื่น ลั่นทม ให้ดมกลิ่น
เพลงอำลา ร่ายผ่าน ลานอาจินต์
แทบดับดิ้น ดวงใจ ยามไกลเธอ
.... เธอไปแล้ว ไปไหน ฉันไม่รู้
ยังทนสู้ ฝันหา น้ำตาเอ่อ
เจ้าของตัก พักใจ ยามใกล้เธอ
คอยพร่ำเพ้อ เพรียกหา หวนอาลัย
.....โอ้ว่าจิต คิดถึง และคิดถึง
ค่ำคืนหนึ่ง เนิ่นนาน สุดขานไข
คืนหนึ่งเหมือน หนึ่งปี ที่จากไป
ยิ่งแรมไกล เกรงแรมลับ เช่นดับดาว
.....เธอผู้มา แล้วไป ในความหมอง
ลืมเจ้าของ ตักพักฝัน คืนวันหนาว
คนคิดถึง จึงพ้อ ต่อเรื่องราว
อยากรู้ข่าว...ว่าไป ...อยู่ไหนกัน
หน้าส่วนตัว
787
