11 พฤศจิกายน 2550 07:05 น.
ไผ่ดำ
เสียงไพร่ฟ้า กึกก้อง สองทางลาด
กราบพระบาท ปลื้มหทัย หาใดเท่า
พระบุญญา บารมี มิบางเบา
ต่างน้อมเกล้า เหล่าพสก ยกบูชา
เสียงร้องลั่น น้ำตาไหล แค่ได้เห็น
ท่านทรงเป็น ดั่งดวงใจ ไทยทั้งหล้า
แม้อยู่คน ละทิศกัน ดั้นด้นมา
ต่างบูชา ขอพระองค์ ทรงพระเจริญ
เราเป็นไทย ใช่อยู่ที่ ศาสนา
ได้เกิดมา บนขวานทอง ต้องสรรเสริญ
พระองค์ให้ แผ่นดินไทย มากเหลือเกิน
อย่ามัวเพลิน จนลืมรัก สามัคคี
ไทยจะแกร่ง ด้วยแรงไทย ใจเหนียวแน่น
เป็นปึกแผ่น มีความสุข ทุกถิ่นที่
ช่วยกันป้อง ชาติอย่าให้ ใครราวี
มาย่ำยี หรือยุให้ ไทยฆ่ากัน
ใครจะเป็น เช่นไร ก็ช่างเขา
ขอให้เรา ยึดเหนี่ยว พระองค์ท่าน
จงร่วมแรง รักษาไทย นี้ด้วยกัน
เพื่อรูปขวาน มีชาติไทย ไปชั่วกาล..
10 พฤศจิกายน 2550 17:18 น.
ไผ่ดำ
เมื่อเป็นคน ของสังคม ระวังบ้าง
อย่าพูดอย่าง บ้าบิ่น สิ้นสำนึก
ใส่อารมณ์ ข่มขู่ใคร ไม่ตรองตรึก
ให้รู้สึก ชั่วดีบ้าง อย่างผู้คน
ทำโผงผาง วางกล้าม ซ้ำหยามเหยียด
ไม่ให้เกียรติ เขาน้อมไหว้ กลับไม่สน
แล้วจะให้ เด็กที่ไหน นับถือตน
อย่าให้คน เขาว่าแย่ แก่เกินแกง
ผมที่หงอก บนหัวไม่ ใช่เครื่องชี้
ว่าจะเป็น ผู้ใหญ่ดี ที่รู้แจ้ง
น่าเคารพ เพราะโปร่งใส ไร้เคลือบแคลง
ควรชี้แจง เหตุผลได้ ใช่ปิดบัง
เที่ยวทำโกรธ หัวหมุน ขุ่นเคืองแค้น
ขู่อาฆาต มาดแม้น ชวนแบ่งข้าง
เดินนอกกรอบ ชอบนอกลู่ อยู่นอกทาง
เก่งเสียจัง เรื่องโง่เง่า เผาตัวเอง
ถ้าจะเป็น ผู้ใหญ่ ให้เคารพ
นิ่งสงบ อย่าพูดพร่อย คอยปากเก่ง
หากตั้งท่า ท้าทาย แบบนักเลง
คนสิ้นเกรง เปลี่ยนชื่อให้ จะอายคน
อย่าคิดว่า เป็น สอสอ เหมือนพระเจ้า
แล้วลืมเงา คนเลือกไป ทำไม่สน
เสียงที่ได้ นั้นก็คือ ประชาชน
อย่าวกวน ยอกย้อน ก่อนล้างบาง..
7 พฤศจิกายน 2550 23:55 น.
ไผ่ดำ
บ้านเมืองเรา เล่าร้อน ด้วยคนต่ำ
ขาดศีลธรรม นำพาจิต คิดฉ้อฉล
โกงกินบ้าน ผลาญแผ่นดิน ถิ่นของตน
กอบโกยผล ประโยชน์ไว้ ในกำมือ
อาศัยผ่าน การเลือกตั้ง อ้างเหตุผล
เพื่อให้คน หลงเข้าใจ ว่าใสชื่อ
แต่ในใจ หวังอำนาจ อยู่ในมือ
เพื่อมายื้อ ทรัพย์แผ่นดิน กินกันเพลิน
เคยพูดไว้ อย่างไร ก็ลืมหมด
ผลประโยชน์ เย้ายวนใจ ไร้เคอะเขิน
แบ่งกันกิน เกือบสิ้นชาติ หวาดเหลือเกิน
แล้วจะเดิน กันต่อไป อย่างไรกัน
อยากวอนขอ ชาวประชา อย่าขายเสียง
อย่ายึดเพียง เงินที่เขา ให้เรานั่น
เพราะเป็นเหยื่อ ให้เรากิน สิ้นพงศ์พันธ์
ถึงวันนั้น เขาถอนทุน ชาติวุ่นวาย
อย่ายึดตัวบุคคล มาเป็นหลัก
ให้ตระหนัก พ่อหลวงเรา ต้องยิ่งใหญ่
มาร่วมสร้าง ทางประชา ธิปไตย
เพื่อคนไทย อยู่เย็น เป็นสุขกัน
ให้จำไว้ ใครโกงอย่า เลือกมาอีก
จงเลี่ยงหลีก อย่าให้เขา เข้ามานั่น
มาร่วมแรง สอดส่อง ต้องช่วยกัน
อย่าให้วัน เลือกตั้งเป็น "ลากตั้ง"..เลย
5 พฤศจิกายน 2550 23:52 น.
ไผ่ดำ
สิ้นวสันต์ โปรยปราย หายจากฟ้า
ลมหนาวมา เยือนให้ ใจวาบหวาม
สายลมแผ่ว เงียบงัน ผ่านนิยาม
อยากไถ่ถาม ถึงใครหนึ่ง เคยซึ้งกัน
เดี๋ยวนี้เธอ ไปอยู่ไหน ไม่เห็นหน้า
ลืมแม้คำ สัญญา ว่ารักมั่น
ห่างเพียงเดือน เหมือนหนึ่งหาย ตายจากกัน
หรือลืมวัน เคยอิงแอบ แนบชีวี
ใต้ร่มโศก แห่งนี้ ที่นัดพบ
ไม่อยากลบ รอยสัมพันธ์ ไว้ที่นี่
แม้นสัญญา ถูกเลือนหาย จนไม่มี
แต่ใจพี่ ยังคงมั่น สัมพันธ์เรา
ลมหนาวมา ครั้งใด ให้หนาวเหน็บ
ใจเคยเจ็บ ต้องกลัดหนอง ทนหมองเศร้า
มีความเงียบ คอยคุกคาม ตามเหมือนเงา
อีกนานเนา แค่ไหน ไม่รู้เลย
ได้แต่นั่ง นับวัน ที่ผ่านพ้น
ต้องฝืนทน เก็บน้ำตา ไม่กล้าเผย
จากนี้ไป คงไม่มี เหมือนดั่งเคย
ใจเจ้าเอ๋ย เก็บน้ำตา ห่มผ้าแทน..
1 พฤศจิกายน 2550 06:46 น.
ไผ่ดำ
แม้เหนื่อยล้า ทั้งสังขาร ที่ยานหย่อน
ต้องอดนอน ทำงานหนัก และหักโหม
ไม่เคยท้อ กับร่างกาย ที่ทรุดโทรม
หลังงอก้ม พยุงกาย ไปหากิน
หวังเพียงเศษ เงินบาท แลกสิ่งของ
ไม่ร่ำร้อง ใจแกร่ง ดั่งผาหิน
ได้เงินบาท แลกเศษฟืน เลี้ยงชีวิน
ใครหยามหมิ่น อย่างไร ไม่นำพา
ถึงหูตา ฟ่าฟาง ใจยังสู้
ไม่หยุดอยู่ ยอมให้ ใครมาว่า
แปดสิบเอ็ด ขวบปี ที่ผ่านมา
นั้นมีค่า เป็นแบบอย่าง สร้างแรงใจ
ใครเคยท้อ ขอให้ดู ย่าทองนี่
อย่าคิดหนี เมื่อเจอ ปัญหาใหญ่
ให้อดทน เดินหน้า ฟันฝ่าไป
สู่จุดหมาย วันข้างหน้า มัวช้าใย
เรานั้นมี อะไร ตั้งมากกว่า
เอาชีวา ตัวเอง รอดไม่ได้
คงไม่พ้น คนว่า ให้อับอาย
ว่าหัวใจ ไม่แกร่งกล้า เหมือนย่าทอง
ย่าทอง ขอปล้องกลาง คุณย่าวัย 81 หญิงชรา ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกที่แสนกว้าง ท่ามกลางความลำบากและเดียวดายอ้างว้าง
ไร้คนเหลียวแล แต่ชีวิตที่ต้องสู้แบบไม่มีทางเลือก ย่าทอง ต่อสู้บนสังขารที่ร่วงโรย ด้วยการขายเศษฟืน... ชีวิตของย่านั้น
ต้องอยู่อย่างลำบากในเพิงสังกะสีเก่าๆ ไม่ต่างจากกองขยะ ที่ทั้งอุดอู้ สกปรก และไม่สามารถกันแดดฝนอะไรได้เลย
คุณย่าต้องเดินเท้าหลายกิโลฯ พร้อมกับกระสอบฟืน ขวดน้ำเก่าๆ และร่มคันหนึ่งใช้พยุงตัวเองมาเรื่อยๆ
ให้ถึงหน้าโรงเรียนบุญวัฒนาเพื่อขอขึ้นรถโดยสาร (ที่บางคันจอดรับและบางคันก็ไม่ให้ย่าขึ้น) ไปยังหน้าร้านทองสามแยกตลาดแม่กิมเฮง
จ.นครราชสีมา ป้ายกระดาษยับๆ ที่มีข้อความ"1 บาท เศษไม้ขอแลกเศษเงิน ขอบคุณลูกหลาน... ที่ช่วยต่อชีวิตให้ยาย" ที่วางอยู่หน้ากองฟืน
นั้นได้คนขับสามล้อแถวนั้นเขียนทิ้งไว้ให้เผื่อว่าคนที่ผ่านไปมา จะได้เห็นว่าที่มุมเสาไฟฟ้านั้นมีอีกชีวิตที่รอคนเมตตา ซึ่งความจริงนั้นบางวันย่าอาจ
ได้ แค่คนที่หยุดมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะซื้อ
เฮ้อ! เศร้าจัง. .ย่าทอง ต้องนั่งอาศัยเงาจากเสาไฟฟ้า เพื่อขายของบางอย่างที่คนสมัยนี้เค้าไม่ได้ต้องการแล้ว นั่นก็คือฟืน
. . แต่สำหรับย่า "ฟืน" เปรียบเหมือนความหวังเดียวที่ย่ามี และเป็นทางออกเดียวที่ย่าเห็น จากดวงตาที่พร่ามัวเกือบบอดด้วยโรคชรา แต่ย่าทอง
กลับไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วเราๆท่านๆทั้งหลาย จะมัวท้อแท้กันอยู่ทำไม สู้ด้วยใจที่กล้าแกร่ง เช่น ย่าทอง กันเถอะนะครับ ขอให้กำลังใจ
หน้าส่วนตัว
1289
