30 ตุลาคม 2550 22:28 น.
ไผ่ดำ
สิ่งที่เห็น ด้วยตา อย่ารีบร้อน
หรือตัดรอน ว่าไป ให้เสียหาย
จงมองโลก ในแง่ดี มิวุ่นวาย
บางคนไม่ ตั้งใจทำ ให้รำคาญ
อาจผิดพลาด เผลอไผล ใช่จะแกล้ง
หรือเสแสร้ง ให้ตัวเด่น ดังเห็นนั่น
เพียงแค่เขา มาเขียนกลอน เชื่อมสัมพันธ์
ให้สีสรร พัฒนา มากกว่าเดิม
ที่พลาดไป ก็อภัย ให้ผองเพื่อน
หรือคอยเตือน แนะนำ อย่างริเริ่ม
อย่าต่อว่า ค่อนแคะ หรือซ้ำเติม
คงได้เพิ่ม ความอบอุ่น คนคุ้นเคย
ในบ้านกลอน ล้วนคนดี มากมีศิลป์
หลายชีวิน มาเขียนกลอน เพื่อเฉลย
อย่าว่าป่วน แค่ชื่อกลอน ที่เห็นเลย
ขอเอื้อนเอ่ย แทนเขา เพื่อเข้าใจ
อย่ามองเปลือก แล้วตีความ ว่าไร้ค่า
ลองดูว่า ค่าควร อยู่ที่ไหน
ที่เนื้อนอก หรือปอกเปือก เอาทิ้งไป
ที่สดใส ใช่เห็นแต่ แค่ชื่อกลอน..
29 ตุลาคม 2550 13:33 น.
ไผ่ดำ
เธอเดินผ่าน กาลเวลา มาจากไหน
ฉันไม่เคย สนใจ ในเบื้องหลัง
เพียงฉันเห็น ฉันเข้าใจ ในแนวทาง
ที่เธอย่าง ก้าวผ่านมา น่าเห็นใจ
ชีวิตที่ ตกหล่น บนทางเศร้า
แสนปวดร้าว ต้องเจอแต่ คนใจร้าย
ลืมเถิดนะ อย่าขุ่นเคือง เรื่องช้ำใจ
มาเริ่มใหม่ ให้ใจฉัน นั้นดูแล
มีสิ่งใด ที่ใจฉัน นั้นช่วยได้
อยากอยู่ใกล้ คอยเยียวยา รักษาแผล
ให้ทำใจ ลืมเถิดนะ อย่าไปแคร์
เริ่มตั้งแต่ ลบรอยปลื้ม ลืมความหลัง
แม้น้ำตา คล้ายเขื่อนพัง หลั่งรินไหล
จนท่วมใจ ต้องหัดเช็ด น้ำตาบ้าง
เดินจากมา อย่าย้อนไป ในเส้นทาง
สิ่งมุ่งหวัง อยู่ข้างหน้า อย่ารอรี
ฉันเชื่อว่า เธอทำได้ ในไม่ช้า
ที่ผ่านมา ฉันก็เคย เป็นแบบนี้
แต่ฉันรอด มาได้ เริ่มหายดี
จึงมานี่ เพื่อนำพา เธอฝ่าฟัน..
27 ตุลาคม 2550 23:10 น.
ไผ่ดำ
คนที่รอ หนาวหัวใจ ขาดไออุ่น
ดั่งสิ้นบุญ เหงาเหลือทน จนเผลอไผล
ห่วงเหลือเกิน บวกความกลัว เมื่อตัวไกล
แสนวุ่นวาย วันวันหนึ่ง คิดถึงเธอ
ใจหนึ่งก็ เกรงใจ ไม่อยากคิด
แต่หมดสิทธิ์ จะยั้งใจ ให้พร่ำเพ้อ
ทั้งที่รู้ แต่หัวใจ ใฝ่ละเมอ
หลายครั้งเผลอ รบกวนใจ ให้รำคาญ
วันใหม่เริ่ม เมื่อใด ใจโทรถาม
เฝ้าติดตาม ฟังสำเนียง เสียงหวานหวาน
ความเหงาไม่ ใช่ส่วนของ ราชการ
ไม่มีวัน เสาร์อาทิตย์ หรือปิดเลย
ใจอุ่นขึ้น เมื่อได้โทร ฝากคำซึ้ง
เริ่มคิดถึง ตอนวางสาย ใจเจ้าเอ๋ย
คงเพิ่มงาน มากมาย ให้ทรามเชย
คอยเอื้อนเอ่ย คอยเทคแคร์ ดูแลใจ
ความคิดถึง ที่มากไป ดูวายวุ่น
อย่าเคืองขุ่น พี่เลย จะได้ไหม
หรือหากทำ ให้โกรธก็ ขออภัย
โปรดเข้าใจ เพราะคิดถึง ซึ้งตัวเธอ
แค่เห็นเบอร์ ขึ้นหน้าจอ ก็มีสุข
ลืมความทุกข์ เหนื่อยหน่ายได้เสมอ
ถ้าหากรัก ลดไป ไม่อยากเจอ
ใจเคยเพ้อ ก็กลับชัง ขวางหูตา
กลัวห่วงใย ไม่พอเลี้ยง ใจที่เหงา
คงต้องเศร้า เพราะเงียบนาน พลันเหนื่อยล้า
ฉันคิดถึง วันวาน ผ่านเวลา
จนเกรงว่า เธอจะโกรธ ขอโทษที..
24 ตุลาคม 2550 10:30 น.
ไผ่ดำ
**ใต้ร่มพระบารมี**
ทุกถิ่นที่ พ่อก้าวย่าง สร้างความหวัง
ทุกหยาดเหงื่อที่ไหลหลั่งมีความหมาย
ทุกนาที พ่อไม่เคย ทิ้งคนไทย
ทุกดวงใจ พ่อตระหนัก รักทุกคน
ถิ่นสยาม นามระบือ ชื่อลือเรื่อง
ถิ่นไทยเรือง มีความสุข ทุกแห่งหน
ถิ่นขวานทอง เป็นของไทย กันทุกคน
ถิ่นไทยพ้น ทุกข์ เพราะพึ่ง บารมี
ที่แผ่นดิน ผืนนี้ รักษาไว้
ที่เรียกชื่อ ว่าไทย ใสสดสี
ที่เราอยู่ มีสุขได้ อย่างเปรมปรีดิ์
ที่แห่งนี้ มีพ่อหลวง ห่วงลูกไทย
พ่อทรงมี โครงการ มากมายนัก
พ่อตระหนัก ที่จะแก้ ปัญหาให้
พ่อคือเทพ จากสวรรค์ อันแสนไกล
พ่อสร้างไทย ลูกจงรัก และภักดี
ย่างก้าวใด ที่พ่อฝาก รอยบาทไว้
ย่างทิศใด ก็งามงด หมดทุกที่
ย่างก้าวนั้น เปี่ยมบุญญา บารมี
ย่างก้าวที่ ยิ่งใหญ่ ไม่ลบเลือน
ไปทางไหน ไพร่ฟ้า หน้าสดใส
ไปหนใด เหมือนน้ำทิพย์ ล้างรอยเปื้อน
ไปที่ร้อน ก็ผ่อนคลาย ไม่แชเชือน
ไปหนึ่งเหมือน เทพมาโปรด หมดทุกข์ตรม..
23 ตุลาคม 2550 08:51 น.
ไผ่ดำ
ขอขอบคุณ อีกสักครั้ง ด้วยยังมั่น
ที่เธอไม่ ทิ้งฉัน หายไปไหน
มีเธอเคียง อยู่เช้าเย็น เช่นรู้ใจ
แม้เหนื่อยหน่าย มีทุกข์หนัก ยังภักดี
วันที่ฉัน ล้มลง หรือร้องไห้
เธอยังอยู่ ข้างกาย ไม่หลบหนี
ขอบคุณฟ้า แหละสวรรค์ ที่ปราณี
ส่งเธอนี้ มาเติมใจ ฉันให้เต็ม
ช่วยสร้างฝัน ที่เคยฝัน ค้างเอาไว้
ให้ก้าวเดิน ต่อไป อย่างข้นเข้ม
ดุจดังเกลือ ที่รักษา ค่าความเค็ม
จะเติมเต็ม ร่วมฝัน นั้นกับเธอ
ด้วยศักดิ์ศรี ลูกผู้ชาย ให้คำมั่น
จะรักกัน ดั่งวจี ที่เสนอ
แต่จะรัก เธอให้มาก มากกว่าเธอ
เคยพร่ำเพ้อ บอกรักฉัน นั้นล้นใจ
ฉันอยากบอก ว่ารักเธอ สักพันครั้ง
แต่คงยัง ไม่เพียงพอ กับเธอให้
ยากเหลือเกิน จะสรรหา อธิบาย
เพียงรู้ใจ ของฉันนั้น มั่นรักเธอ...
หน้าส่วนตัว
1699
