24 กันยายน 2550 07:46 น.
ไผ่ดำ
***รวยความสงสาร***
...ครอบครัวเขา คนหนึ่ง ซื่งลำบาก
แสนเหนื่อยยาก หาไม่พอ จะยาใส้
หาเช้ากิน มื้อเย็น เช่นนี้ไป
ดูเหนื่อยหน่าย ฉันอุ้มชู อยู่หลายครา
...น่าเห็นใจ ค่าเรียนลูก ก็ติดขัด
อัตคัด จัดให้ ใช้ศึกษา
ปากก็พร่ำ จะไม่ลืม ความเมตตา
ในคุณค่า แสงเทียนส่อง ของฉันเลย
...ครั้นต่อมา โชคเข้าข้าง ครั้งยิ่งใหญ่
เขานั้นได้ สิบสองล้าน มาเขนย
แสงเทียนจ้า เคยส่องให้ ไม่สนเลย
ที่เอื้อนเอ่ย วาจาไว้ ไม่เหลือรอย
...เขาเที่ยวเตร่ เฮฮา ประสาเขา
ทั้งน้ำเมา นารี ไม่หนีถอย
ทิ้งลูกเมีย ทางบ้านไว้ ให้รอคอย
แล้วก็ปล่อย ชีวิตตน บนทางดำ
...ถึงวันนี้ ฉันยัง คิดสงสาร
ว่าสักวัน หากหลงเพลิน เดินถลำ
คงไม่พ้น วนมาใหม่ ใช้กงกรรม
เจ็บไม่จำ ไม่รู้จัก หลัก..ความดี..
22 กันยายน 2550 18:50 น.
ไผ่ดำ
...ท่าน้ำนนท์ ที่พี่ ไปเยือนถิ่น
โฉมยุพิน ดูงดงาม แม้ทำสวน
นั่งเรือผ่าน ครั้งใด ใจรัญจวน
เห็นเนื้อนวล อาบน้ำ ตามริมคลอง
...ธรรมชาติ เย็นฉ่ำ น้ำคลองใส
กับน้ำใจ สาวเจ้า ไม่เป็นสอง
สาวเมืองนนท์ สดใส ใคร่อยากจอง
ได้เนื้อทอง เคียงข้าง สร้างสัมพันธ์
...ไปช่วยเจ้า ทำสวน พรวนดินให้
เคียงชิดใกล้ ไม่หน่าย ไกลเธอนั่น
ดูแลสวน ดูแลใจ ไปพร้อมกัน
คงไม่นาน เริ่มผลิดอก ออกผลมา
...ทั้งทุเรียน มังคุด พุทรานั่น
เราช่วยกัน ถางถาก มั่นรักษา
ดูแลใจ อีกผลไม้ ดั่งแก้วตา
ชื่นชีวา อยู่อย่างนี้ ที่เมืองนนท์
...แม้วันนี้ พี่ยัง ห่างไกลเจ้า
อย่าเพิ่งเหงา เก็บใจ ไม่สับสน
หนุ่มปทุม จริงใจ ใช่วกวน
ให้อดทน รอหน่อย ค่อยเจอกัน...
***บทกลอนนี้ เขียนตามจิตนาการ ครับ***
19 กันยายน 2550 12:12 น.
ไผ่ดำ
...แค่เพียงเห็น น้องเดินผ่าน บ้านพี่มา
ส่งสายตา หวานซึ้ง ตรึงใจมั่น
เทพองค์ใด ส่งเธอให้ ได้เจอกัน
ใจไหวหวั่น ตกไป ในภวังค์
...ได้ยินเสียง เจื้อยแจ้ว แล้วมีสุข
ลืมสิ้นทุกข์ ยามใกล้น้อง ต้องมนต์ขลัง
คราแย้มยิ้ม เอมอิ่ม ริมปากบาง
ทั่วสรรภางค์ หอมเรื่อ เจือมนทา
....ได้สัมผัส กลิ่นอาย จากกายน้อง
ยามเคียงครอง ชิดใกล้ ให้โหยหา
ได้แอบอุ่น อิ่มรัก..ยาก..พรรณา
ยกพารา แลกเธอไป ไม่ต้องการ
...เพราะเธอนั้น มีค่า กว่าทุกสิ่ง
เป็นยอดหญิง ที่ใจ หมายปองมั่น
เมื่อตัดใจ รักแล้ว รักนิรันดร์
ไม่ต้องการ ของมีค่า มาทดแทน
...จะขอรัก หากเธอ นั้นคงมั่น
ไม่แปรผัน มีพี่ นี้แนบแน่น
จะพาเธอ ท่องไป สู่ดินแดน
วิมานแมน แห่งรัก จากนี้ไป...
17 กันยายน 2550 07:26 น.
ไผ่ดำ
...อันดวงแก้ว แพรวพราย ประกายแสง
หรือจะแข่ง ความความดี ที่ใจสาว
บริสุทธิ์ สัตย์ซื่อ ยึดถือเอา
ความรักเจ้า ให้เพียงหนึ่ง ตรึงใจกาย
...ทั้งเพชรนิล บุษรา ค่าสูงส่ง
หมดค่าลง เทียบเทียมเธอ ก็หาไม่
เพราะเธอเด่น งดงาม ที่น้ำใจ
พี่จึงให้ เจ้าเป็น ยอดมณี
...เพชรที่ไหน ว่าดี มีในโลก
พี่ก็ยก เจ้าเหนือกว่า ในใจพี่
หนึ่งในร้อย ดวงใจ ยากเต็มที
ที่จะมี เหมือนเจ้าได้ ใช่เยินยอ
....มีอภัย ให้แก่คน ที่พลั้งพลาด
ใสสะอาด กิริยา กว่าใครหนอ
พี่ซาบซึ้ง เจ้าครบถ้วน นวลละออ
พี่จึงขอ มอบรักให้ ด้วยใจจริง
....เจ้ายอมเจ็บ กลืนกล้ำ ล้ำเลิศกว่า
พี่ศรัทธา เจ้าเปรียบ ดังยอดหญิง
ในร้อยหนึ่ง เจ้างามล้ำ พูดความจริง
หายากยิ่ง มีเพียงเจ้า เท่านั้นเอย...
15 กันยายน 2550 15:06 น.
ไผ่ดำ
...ความเพียงพอ ใช่แต่ แค่เป็นอยู่
แต่ควรรู้ ลู่ทาง ที่สร้างสรรค์
เราคนเมือง หาได้มี ไร่นากัน
ขอเพียงวัน อย่าปล่อยว่าง ให้สร้างงาน
...เวลาที่ มีอยู่ ควรรู้ค่า
มีเวลา ก็ทำ โน่นนี่นั่น
อย่าปล่อยทิ้ง ให้หมด ไปวันวัน
เพียงแค่นั้น ก็เพียงพอ ต่อชีวี
...อีกทั้งยัง รู้จักใช้ ให้พอเหมาะ
อย่าเทียวเลาะ เดินห้าง อย่างเศรษฐี
มีเงินน้อย ก็แบ่งใช้ ให้พอดี
อย่าสร้างหนี้ มีบัตรรูด ดูดเงินเรา...
หน้าส่วนตัว
920
