1 พฤศจิกายน 2550 06:46 น.
ไผ่ดำ
แม้เหนื่อยล้า ทั้งสังขาร ที่ยานหย่อน
ต้องอดนอน ทำงานหนัก และหักโหม
ไม่เคยท้อ กับร่างกาย ที่ทรุดโทรม
หลังงอก้ม พยุงกาย ไปหากิน
หวังเพียงเศษ เงินบาท แลกสิ่งของ
ไม่ร่ำร้อง ใจแกร่ง ดั่งผาหิน
ได้เงินบาท แลกเศษฟืน เลี้ยงชีวิน
ใครหยามหมิ่น อย่างไร ไม่นำพา
ถึงหูตา ฟ่าฟาง ใจยังสู้
ไม่หยุดอยู่ ยอมให้ ใครมาว่า
แปดสิบเอ็ด ขวบปี ที่ผ่านมา
นั้นมีค่า เป็นแบบอย่าง สร้างแรงใจ
ใครเคยท้อ ขอให้ดู ย่าทองนี่
อย่าคิดหนี เมื่อเจอ ปัญหาใหญ่
ให้อดทน เดินหน้า ฟันฝ่าไป
สู่จุดหมาย วันข้างหน้า มัวช้าใย
เรานั้นมี อะไร ตั้งมากกว่า
เอาชีวา ตัวเอง รอดไม่ได้
คงไม่พ้น คนว่า ให้อับอาย
ว่าหัวใจ ไม่แกร่งกล้า เหมือนย่าทอง
ย่าทอง ขอปล้องกลาง คุณย่าวัย 81 หญิงชรา ที่ต้องใช้ชีวิตอยู่บนโลกที่แสนกว้าง ท่ามกลางความลำบากและเดียวดายอ้างว้าง
ไร้คนเหลียวแล แต่ชีวิตที่ต้องสู้แบบไม่มีทางเลือก ย่าทอง ต่อสู้บนสังขารที่ร่วงโรย ด้วยการขายเศษฟืน... ชีวิตของย่านั้น
ต้องอยู่อย่างลำบากในเพิงสังกะสีเก่าๆ ไม่ต่างจากกองขยะ ที่ทั้งอุดอู้ สกปรก และไม่สามารถกันแดดฝนอะไรได้เลย
คุณย่าต้องเดินเท้าหลายกิโลฯ พร้อมกับกระสอบฟืน ขวดน้ำเก่าๆ และร่มคันหนึ่งใช้พยุงตัวเองมาเรื่อยๆ
ให้ถึงหน้าโรงเรียนบุญวัฒนาเพื่อขอขึ้นรถโดยสาร (ที่บางคันจอดรับและบางคันก็ไม่ให้ย่าขึ้น) ไปยังหน้าร้านทองสามแยกตลาดแม่กิมเฮง
จ.นครราชสีมา ป้ายกระดาษยับๆ ที่มีข้อความ"1 บาท เศษไม้ขอแลกเศษเงิน ขอบคุณลูกหลาน... ที่ช่วยต่อชีวิตให้ยาย" ที่วางอยู่หน้ากองฟืน
นั้นได้คนขับสามล้อแถวนั้นเขียนทิ้งไว้ให้เผื่อว่าคนที่ผ่านไปมา จะได้เห็นว่าที่มุมเสาไฟฟ้านั้นมีอีกชีวิตที่รอคนเมตตา ซึ่งความจริงนั้นบางวันย่าอาจ
ได้ แค่คนที่หยุดมองอย่างสงสัย แต่ก็ไม่มีใครสนใจจะซื้อ
เฮ้อ! เศร้าจัง. .ย่าทอง ต้องนั่งอาศัยเงาจากเสาไฟฟ้า เพื่อขายของบางอย่างที่คนสมัยนี้เค้าไม่ได้ต้องการแล้ว นั่นก็คือฟืน
. . แต่สำหรับย่า "ฟืน" เปรียบเหมือนความหวังเดียวที่ย่ามี และเป็นทางออกเดียวที่ย่าเห็น จากดวงตาที่พร่ามัวเกือบบอดด้วยโรคชรา แต่ย่าทอง
กลับไม่เคยร้องขอความช่วยเหลือจากใคร แล้วเราๆท่านๆทั้งหลาย จะมัวท้อแท้กันอยู่ทำไม สู้ด้วยใจที่กล้าแกร่ง เช่น ย่าทอง กันเถอะนะครับ ขอให้กำลังใจ
30 ตุลาคม 2550 22:28 น.
ไผ่ดำ
สิ่งที่เห็น ด้วยตา อย่ารีบร้อน
หรือตัดรอน ว่าไป ให้เสียหาย
จงมองโลก ในแง่ดี มิวุ่นวาย
บางคนไม่ ตั้งใจทำ ให้รำคาญ
อาจผิดพลาด เผลอไผล ใช่จะแกล้ง
หรือเสแสร้ง ให้ตัวเด่น ดังเห็นนั่น
เพียงแค่เขา มาเขียนกลอน เชื่อมสัมพันธ์
ให้สีสรร พัฒนา มากกว่าเดิม
ที่พลาดไป ก็อภัย ให้ผองเพื่อน
หรือคอยเตือน แนะนำ อย่างริเริ่ม
อย่าต่อว่า ค่อนแคะ หรือซ้ำเติม
คงได้เพิ่ม ความอบอุ่น คนคุ้นเคย
ในบ้านกลอน ล้วนคนดี มากมีศิลป์
หลายชีวิน มาเขียนกลอน เพื่อเฉลย
อย่าว่าป่วน แค่ชื่อกลอน ที่เห็นเลย
ขอเอื้อนเอ่ย แทนเขา เพื่อเข้าใจ
อย่ามองเปลือก แล้วตีความ ว่าไร้ค่า
ลองดูว่า ค่าควร อยู่ที่ไหน
ที่เนื้อนอก หรือปอกเปือก เอาทิ้งไป
ที่สดใส ใช่เห็นแต่ แค่ชื่อกลอน..
29 ตุลาคม 2550 13:33 น.
ไผ่ดำ
เธอเดินผ่าน กาลเวลา มาจากไหน
ฉันไม่เคย สนใจ ในเบื้องหลัง
เพียงฉันเห็น ฉันเข้าใจ ในแนวทาง
ที่เธอย่าง ก้าวผ่านมา น่าเห็นใจ
ชีวิตที่ ตกหล่น บนทางเศร้า
แสนปวดร้าว ต้องเจอแต่ คนใจร้าย
ลืมเถิดนะ อย่าขุ่นเคือง เรื่องช้ำใจ
มาเริ่มใหม่ ให้ใจฉัน นั้นดูแล
มีสิ่งใด ที่ใจฉัน นั้นช่วยได้
อยากอยู่ใกล้ คอยเยียวยา รักษาแผล
ให้ทำใจ ลืมเถิดนะ อย่าไปแคร์
เริ่มตั้งแต่ ลบรอยปลื้ม ลืมความหลัง
แม้น้ำตา คล้ายเขื่อนพัง หลั่งรินไหล
จนท่วมใจ ต้องหัดเช็ด น้ำตาบ้าง
เดินจากมา อย่าย้อนไป ในเส้นทาง
สิ่งมุ่งหวัง อยู่ข้างหน้า อย่ารอรี
ฉันเชื่อว่า เธอทำได้ ในไม่ช้า
ที่ผ่านมา ฉันก็เคย เป็นแบบนี้
แต่ฉันรอด มาได้ เริ่มหายดี
จึงมานี่ เพื่อนำพา เธอฝ่าฟัน..
27 ตุลาคม 2550 23:10 น.
ไผ่ดำ
คนที่รอ หนาวหัวใจ ขาดไออุ่น
ดั่งสิ้นบุญ เหงาเหลือทน จนเผลอไผล
ห่วงเหลือเกิน บวกความกลัว เมื่อตัวไกล
แสนวุ่นวาย วันวันหนึ่ง คิดถึงเธอ
ใจหนึ่งก็ เกรงใจ ไม่อยากคิด
แต่หมดสิทธิ์ จะยั้งใจ ให้พร่ำเพ้อ
ทั้งที่รู้ แต่หัวใจ ใฝ่ละเมอ
หลายครั้งเผลอ รบกวนใจ ให้รำคาญ
วันใหม่เริ่ม เมื่อใด ใจโทรถาม
เฝ้าติดตาม ฟังสำเนียง เสียงหวานหวาน
ความเหงาไม่ ใช่ส่วนของ ราชการ
ไม่มีวัน เสาร์อาทิตย์ หรือปิดเลย
ใจอุ่นขึ้น เมื่อได้โทร ฝากคำซึ้ง
เริ่มคิดถึง ตอนวางสาย ใจเจ้าเอ๋ย
คงเพิ่มงาน มากมาย ให้ทรามเชย
คอยเอื้อนเอ่ย คอยเทคแคร์ ดูแลใจ
ความคิดถึง ที่มากไป ดูวายวุ่น
อย่าเคืองขุ่น พี่เลย จะได้ไหม
หรือหากทำ ให้โกรธก็ ขออภัย
โปรดเข้าใจ เพราะคิดถึง ซึ้งตัวเธอ
แค่เห็นเบอร์ ขึ้นหน้าจอ ก็มีสุข
ลืมความทุกข์ เหนื่อยหน่ายได้เสมอ
ถ้าหากรัก ลดไป ไม่อยากเจอ
ใจเคยเพ้อ ก็กลับชัง ขวางหูตา
กลัวห่วงใย ไม่พอเลี้ยง ใจที่เหงา
คงต้องเศร้า เพราะเงียบนาน พลันเหนื่อยล้า
ฉันคิดถึง วันวาน ผ่านเวลา
จนเกรงว่า เธอจะโกรธ ขอโทษที..
24 ตุลาคม 2550 10:30 น.
ไผ่ดำ
**ใต้ร่มพระบารมี**
ทุกถิ่นที่ พ่อก้าวย่าง สร้างความหวัง
ทุกหยาดเหงื่อที่ไหลหลั่งมีความหมาย
ทุกนาที พ่อไม่เคย ทิ้งคนไทย
ทุกดวงใจ พ่อตระหนัก รักทุกคน
ถิ่นสยาม นามระบือ ชื่อลือเรื่อง
ถิ่นไทยเรือง มีความสุข ทุกแห่งหน
ถิ่นขวานทอง เป็นของไทย กันทุกคน
ถิ่นไทยพ้น ทุกข์ เพราะพึ่ง บารมี
ที่แผ่นดิน ผืนนี้ รักษาไว้
ที่เรียกชื่อ ว่าไทย ใสสดสี
ที่เราอยู่ มีสุขได้ อย่างเปรมปรีดิ์
ที่แห่งนี้ มีพ่อหลวง ห่วงลูกไทย
พ่อทรงมี โครงการ มากมายนัก
พ่อตระหนัก ที่จะแก้ ปัญหาให้
พ่อคือเทพ จากสวรรค์ อันแสนไกล
พ่อสร้างไทย ลูกจงรัก และภักดี
ย่างก้าวใด ที่พ่อฝาก รอยบาทไว้
ย่างทิศใด ก็งามงด หมดทุกที่
ย่างก้าวนั้น เปี่ยมบุญญา บารมี
ย่างก้าวที่ ยิ่งใหญ่ ไม่ลบเลือน
ไปทางไหน ไพร่ฟ้า หน้าสดใส
ไปหนใด เหมือนน้ำทิพย์ ล้างรอยเปื้อน
ไปที่ร้อน ก็ผ่อนคลาย ไม่แชเชือน
ไปหนึ่งเหมือน เทพมาโปรด หมดทุกข์ตรม..
หน้าส่วนตัว
1318
