30 ธันวาคม 2551 08:35 น.
ไผ่ดำ
เสียงเปิดหวูด เรียกให้คน ที่ไร้รัก
เพื่อถามทัก ว่าจะไป ไหมเที่ยวนี้
ลาคานทอง นิเวศน์ไป ไกลเสียที
นี่สิ้นปี แล้วหนา ช้าอยู่ใย
ขบวนนี้ มีคน ที่ว่างรัก
ให้รู้จัก ทั้งหญิงชาย ไปด้วยไหม
เผื่อโชคดี มีคนที่ เราถูกใจ
จะได้ไป ด้วยกัน สู่วันหวาน
ทั้งสาวใหญ่ หนุ่มใหญ่ ใจเหว่ว้า
ได้เฮฮา สู่เส้นทาง สร้างความฝัน
ลืมให้หมด กับเรื่องเศร้า ของคืนวัน
ที่เนิ่นนาน ต้องหดหู่ อยู่คนเดียว
แม้เที่ยวนี้ จะเบียดแน่น ยังโหนได้
ถ้าไม่ไป อยู่กับเหงา และเปล่าเปลี่ยว
เหมือนดังข้าว เฝ้าแต่ชม รอคมเคียว
จะมาเกี่ยว อีกเมื่อไหร่ ไร้วี่แวว
เพราะขบวน รถเที่ยวนี้ เที่ยวสุดท้าย
รีบเปลี่ยนใจ อยากเชิญชวน จวนสายแล้ว
ความสวยงาม เคยใสสด ลดพราวแพรว
เหลือเพียงแวว ของอดีต มันกรีดใจ..
4 ธันวาคม 2551 07:36 น.
ไผ่ดำ
พี่ถูกฟ้า ส่งหัวใจ มาใกล้น้อง
แม้จะต้อง อยู่ห่างไกล ใช่ปัญหา
เพียงรอให้ วันหนึ่ง ถึงเวลา
จะไปหา ชิดใกล้ ได้ดูแล
ด้วยแรงจิต อธิษฐาน ของน้องนั้น
สวดทุกวัน ฟ้าให้พี่ มาช่วยแก้
ปัญหาใจ ดวงน้อย คอยเทคแคร์
ให้ดวงแด หายเหงา ร้าวอารมณ์
ต่อแต่นี้ ชีวิต มีทิศทาง
ไม่อ้างว้าง วังเวง และขื่นขม
รหัสกรรม ถึงเมื่อไหร่ หายระทม
ได้ชิดชม เคียงคู่ อยู่ด้วยกัน
แม้วันนี้ ต้องอยู่กัน คนละทิศ
ขอให้จิต สองเรา นั้นคงมั่น
อย่าโกรธเกลียด ขาดหาย สายสัมพันธ์
ร่วมฝ่าฟัน ใช้กรรมเก่า ที่เรามี
ต่อแต่นี้ เราทำบุญ ที่แห่งไหน
ก็จะใส่ ชื่อเราสอง ไว้ทุกที่
เพื่อกุศล ได้ผูกพันธ์ สานไมตรี
น้องกับพี่ ได้อยู่ใกล้ ไปขั่วกาล.
18 พฤศจิกายน 2551 18:31 น.
ไผ่ดำ
แม้สิ้นแสง พระสุรีย์ เปลวสีทอง
แสงจันทร์ผ่อง นวลจ้า มาแทนที่
ไม่เคยสิ้น ความรัก ความภักดี
ที่เคยมี ยังคงมั่น นิรันด์กาล
ตราบสิ้นฟ้า สิ้นดาว เคยพราวแสง
ไม่สิ้นแรง แห่งศรัทธา รักคงมั่น
แม้จะสิ้น หมู่เมฆา สุธาธาร
สิ้นลมปราณ ก็ยังรัก และภักดี
เฝ้าครวญคิด รำพัน ฝันถึงน้อง
ดั่งน้ำทิพย์ เรืองรอง บนใจพี่
หวังวันหนึ่ง จะได้อยู่ คู่ชีวี
เหมือนเทวี ในสถาน วิมานแมน
พี่เฝ้าฝัน ถึงพิมาน ห้องหอรัก
อยากพิงพัก ครองคู่ อยู่แนบแน่น
มีนวลน้อง เคียงกาย ในทิพย์แดน
หญิงทั่วแคว้น ไม่เทียมน้อง ของพี่ชาย
กระซิบสั่ง วอนลม พรมพริ้วผ่าน
ฝากคำหวาน จากใจพี่ นี้ไปให้
ให้น้องโปรด จงฟัง เสียงหัวใจ
รักเท่าไร ยากเกินกว่า จะบอกเธอ..
(ไผ่ดำ ขออนุญาติร้องเพลงให้ฟังนะครับ)
16 พฤศจิกายน 2551 13:08 น.
ไผ่ดำ
สมเด็จพระ พี่นางเธอ ผู้เลอค่า
เป็นเจ้าฟ้า จักรีวงศ์ ผู้ทรงศักดิ์
พระธำรงค์ บารมี เป็นที่รัก
ของคนยาก เหล่าพสก นิกรไทย
ทรงเสด็จ สู่สวรรค์ ชั้นแดนสรวง
ใจทุกดวง แทบจะหยุด สุดหมองไหม้
ต้องเสียพระ เชษฐภัค คินีไป
หากแทนได้ จะขอตาย แทนพระองค์
คงเหลือไว้ ความทรงจำ พร่ำสรรเสริญ
ความเจริญ ทรงสร้างไว้ ให้สูงส่ง
การศึกษา แผ่กระจาย ในป่าพง
ที่พระองค์ ย่างก้าวไป ไทยเจริญ
บัดนี้เหลือ เพียงรอย ยุคลบาท
ทรงประพาส ถิ่นแร้นแค้น มานานเนิ่น
ไม่เคยท้อ ทุกถิ่นที่ พระดำเนิน
บุญเหลือเกิน ที่พระองค์ ทรงเมตตา
ขอน้อมเกล้า ทูลถวาย ด้วยหมายปอง
ทิพย์เรืองรอง ทรงเสด็จ สู่ชั้นฟ้า
ขอเทพฤทธิ์ องค์กัลยา-ณิวัฒนา
โปรดรักษา และปกปัก...จักรีวงศ์
12 ตุลาคม 2551 15:16 น.
ไผ่ดำ
เจ็ดตุลา ห้าหนึ่ง ถูกบันทึก
ด้วยรู้สึก หดหู่ อดสูยิ่ง
สีกากี เข้าเข่นฆ่า เหมือนชังชิง
แม้ผู้หญิง ก็ไม่เว้น เห็นกับตา
ทั้งเด็กเล็ก คนแก่ ไร้ทางสู้
มั่นคงอยู่ ด้วยใจ อหิงสา
และยึดมั่น องค์พระ กษัตรา
เทิดบูชา ป้องไว้ ให้มั่นคง
ดีกับชั่ว ตำรวจไทย แยกไม่ออก
ทำนอกคอก ลุยคนไทย ให้เป็นผง
ทั้งที่เขา รักชาติ ศาสน์ เผ่าพงศ์
หวังดำรงค์ ความเป็นไทย ให้ยั่งยืน
ใครกันหรือ คือคน ที่สั่งฆ่า
ชาวประชา บริสุทธิ์ ทรุดสะอื้น
ร้องระงม เผชิญภัย กับปลายปืน
ต้องแตกตื่น ล้มลุก คลุกกลิ่นคาว
เสียงโหวกเหวก สีกากี มันกู่ก้อง
ว่าไม่ต้อง สงสารใคร ให้ร้อนหนาว
ต้องเปิดทาง ให้เจ้านาย ของพวกเรา
สุดแสนเศร้า มันฆ่าคน เพื่อเปิดทาง
นี่น่ะหรือ คือตัวแทน ประชาชน
จะให้ทน ต่อไป คงสิ้นหวัง
เขาไม่ใช่ รัฐของไทย ให้ระวัง
เพราะเขายัง มีนายใหญ่ อยู่ลอนดอน..
หน้าส่วนตัว
1726
