15 กุมภาพันธ์ 2548 11:25 น.
ไปไม่ถึงดวงดาว
ฉันนั้นอยู่เดียวดาย ตรงปลายฟ้า
พร้อมสายตาที่บอกว่า อ่อนไหว
ฉันนั้นเดินมาแล้วทางแสนไกล
มาท้อใจที่นี่ ...ที่ปลายฟ้า
จะมีไหมใครสักคนที่เหมือนฉัน
เค้าคนนั้นต้องตระหนักถึงคุณค่า
ซาบซึ้งถึงความรักที่ได้มา
รอเวลาคนรักเขาหวนกลับคืน
กาลเวลาผ่านพ้น มาเนิ่นนาน
วันเดือนปี ผันผ่านไม่เป็นอื่น
คนโชคร้ายคนนี้ล้มทั้งยืน
ต้องทนฝืนหัวใจที่ไร้รัก
จนวันนี้รู้ซึ้งถึงเนื้อแท้
ยิ่งกว่าแน่ เธอไร้ใจให้ประจักษ ในหัวเธอไม่มี คำว่ารัก
ไม่รู้จัก เสียงเรียกร้อง ของหัวใจ
ทำไงดี คิดแล้วก็ปวดหัว
กลัวว่าเธอ จะทำให้ ฉันหม่นไหม้
มีมากแล้ว บาดแผลในหัวใจ
กว่าจะกล้า รักใคร คงอีกนาน
ฉันเดินมา ถึงจุดหมายปลายทางแล้ว
คงจะแคล้วทุกสิ่งที่เล่าขาน
ลืมไปซะ ความฝัน เมื่อวันวาน
สานหัวใจ..ดวงใหม่..ที่ปลายฟ้า
14 กุมภาพันธ์ 2548 20:21 น.
ไปไม่ถึงดวงดาว
เซ็งเหลือเกินกับชีวิต
ใครเป็นผู้ลิขิตให้กับฉัน
ไม่เหลือแล้วแม้แต่ความสำคัญ
มีแต่ใจเท่านั้น...ที่ยังคงเหมือนเดืม
14 กุมภาพันธ์ 2548 20:17 น.
ไปไม่ถึงดวงดาว
ฉัน...เป็นแค่ตัวสำรองของใครบางคน
ฉัน...เป็นที่รองรับอารมณ์ยามเธอเหว่ว้า
ฉัน...เป็นได้แค่ที่รองรับนำตา
ฉัน...เป็นที่มาของความรักและภักดี
รัก...เทอไม่สนหรอกคำนี้
เธอ...บอกว่ามันไม่มีความหมาย
เธอ...ต้องการแค่เพียงคนข้างกาย
เธอ...บอกว่า สายไป ที่จะหันกลับมา
บทกลอนไทย
หน้าส่วนตัว
557
