7 สิงหาคม 2553 22:33 น.
ไบเซ็บ
แม่ทัพขอม ได้ยิน จึงรีบตอบ
ตัวข้ามอบ ชีวิต แม้ดับขันธ์
จะขอเป็น ชาวขอม ทั้งวิญญาณ
มิมีวัน ที่จะ มาประจบ
อนุชา จึงตอบ ออกไปว่า
ถ้าเช่นนั้น ตัวข้า จำต้องรบ
แล้วควบม้า ชักดาบ หวังสยบ
อย่าหวังหลบ ข้าจักฟัน เอาชีวา
สองขุนศึก ประดาบ จนเริ่มพลบ
มิรู้จบ เสียงดาบ ดังหนักหนา
จนทั้งสอง ต่างเหนื่อย แสนอ่อนล้า
สองผู้กล้า ก็มิอาจ ชนะชน
อนุชา รบพลาง จึงได้คิด
แกล้งทำผิด พลั้งไป ใจสับสน
จึงทำดาบ หลุดมือ เมื่อประจญ
แล้วรีบรน ควบม้า เร่งหนีพลัน
แม่ทัพขอม ได้เห็น แล้วครุ่นคิด
ถ้าเราติด ตามตี ให้อาสัญ
ก็จะได้ ชัยชนะ เหนือพวกมัน
จะเสียขวัญ แตกหนี ดั่งรังแตน
คิดแล้วจึ่ง ควบอาชา วิ่งเข้าไล่
อนุชา หันกลับไป เห็นตามแผน
พลางเอื้อมไป หยิบธนู มิดูแคลน
แล้วง้างแขน หันกลับ ยิงออกไป
ลูกธนู พุ่งไป อย่างเร็วรี่
มิอาจที่ จะหลบ มิสงสัย
แล้วพุ่งเสียบ สุดแรง เข้ากลางใจ
ร่างกลิ้งไป ร่วงหล่น ตกกระเด็น
ก่อนสติ จะดับ สิ้นทุกสิ่ง
ปรากฏภาพ องค์หญิง ขึ้นให้เห็น
แม่ทัพขอม จึงพูด อย่างลำเค็ญ
ตัวพี่เห็น ไม่ได้กลับ ไปพบกัน
2 สิงหาคม 2553 12:30 น.
ไบเซ็บ
รองทัพจาม เร่งม้า แล้วชักดาบ
หมายกำราบ พวกขอม ที่แข็งขืน
รองทัพขอม เร่งควบม้า เข้าไปยืน
ไม่กลับคืน หากไม่ได้ ชนะมา
สองขุนศึก ต่างมุ่ง เข้าฟาดฟัน
ต่างโรมรัน ให้ได้ชัย ที่ใฝ่หา
รองทัพขอม พลาดพลั้ง ถูกฟันมา
อนิจจา คอขาด ตกม้าตาย
แม่ทัพขอม พิสิฐ รีบเข้าขวาง
ชักดาบพลาง ชี้ไป ยังที่หมาย
รองทัพจาม มาสู้กัน ให้วอดวาย
ให้ล้มตาย ลงไป ใครสักคน
สองทหาร ควบม้า เข้าหากัน
ใช้ดาบฟัน สุดแรง ทุกๆหน
ทั้งสองคน รบไป ระวังตน
หากใครลน รีบไป มิตายดี
รองทัพจาม เห็นโอกาส รีบเร่งใส่
ฟาดดาบไป หมายตัดคอ ในบัดนี้
แม่ทัพขอม เอี้ยวตัวหลบ ด้วยตาดี
ใช้ดาบจี้ แทงเสียบอก มิรอรา
รองทัพจาม ร้องออก ด้วยเจ็บปวด
คิ้วขมวด ทรุดลง ตายหลังม้า
ขุนศึกจาม ต่างเรียงหน้า บุกเข้ามา
ก็ถูกฆ่า ล้มตาย ด้วยรอนราญ
อนุชา เห็นฝีมือ ขุนศึกขอม
มิได้ออม ฝีมือ อีกกล้าหาญ
จึงร้องบอก ออกไป ดั่งต้องการ
อยากให้ท่าน ช่วยเรารบ โปรดนำพา
ถ้าตัวท่าน เข้ามา ช่วยทำศึก
หากท่านนึก สิ่งใด ปรารถนา
ข้าจะนำ ให้ท่าน ทุกๆครา
ทรัพย์นานา เงินทอง ตามต้องการ
2 สิงหาคม 2553 12:27 น.
ไบเซ็บ
พวกขอมสู้ ด้วยใจ ไม่หวั่นไหว
ให้ใครใคร ได้รู้ ไม่ถูกหยาม
จนพลบค่ำ ก็ไม่อาจ จะปราบปราม
แม่ทัพจาม สั่งทหาร กลับมาค่าย
ค่ำคืนนั้น พิสิฐ ตรวจทหาร
ล้วนพบพาน ผู้บาดเจ็บ ตั้งมากหลาย
เหลือทหาร ที่รบได้ ไม่กี่นาย
หากตั้งรับ อยู่ข้างใน คงไม่ดี
ถ้าพรุ่งนี้ พวกมันโหม โจมตีอีก
มิอาจหลีก ความฉิบหาย ไม่อาจหนี
จำจะต้อง ยกพล จรลี
ไปราวี กับพวกจาม นอกเมืองนี้
ถ้าตัวเรา ฆ่าแม่ทัพ ของมันได้
ทำให้ใจ พวกมัน ต้องขวัญหนี
ก็จะได้ ชัยชนะ ในทันที
มันจะหนี แตกทัพไป ไม่กลับมา
ครั้นรุ่งสาง แม่ทัพขอม ก็ควบม้า
รีบเร่งพา ทหารหาญ ออกไปหา
เมื่อได้พบ ทหารจาม ไม่รอช้า
จึงร้องท้า อนุชา ว่าออกไป
ถ้าตัวท่าน เป็นนักรบ ผู้เก่งกล้า
จงอย่าช้า มาทำศึก ให้ยิ่งใหญ่
จงอย่าใช้ กำลัง ที่มากมาย
มาทำให้ ประวัติจาม ต้องน่าอาย
อนุชา พอใจ ในความกล้า
ที่กล้าท้า ทั้งที่เรา มีมากหลาย
จำจะต้อง รบให้ ชื่อขจาย
มิให้ใคร มาพูด ดูถูกเรา
แล้วจึงออก คำสั่ง รองแม่ทัพ
จงรีบจับ อาวุธ ไปสู้เขา
อย่าได้แพ้ กลับมาให้ อดสูเรา
ถ้าไม่เอา ชนะได้ อย่ากลับคืน
2 สิงหาคม 2553 12:23 น.
ไบเซ็บ
พอไปถึง เมืองตาเมียง สั่งทหาร
รีบทำการ ขุดคู รอบเขตขัณฑ์
จงรีบทำ ให้เสร็จก่อน รุ่งตะวัน
ก่อนพวกมัน เดินทัพ บุกเข้ามา
เมื่ออนุชา เดินทัพ เข้ามาถึง
สั่งตะบึง กองทัพ เร่งเข้าหา
จงโจมตี เมืองให้แตก ก่อนเวลา
เอามันมา ตัดหัว เสียบประจาน
เหล่าทหาร บุกเข้าไป อย่างเร็วรี่
มุ่งเข้าตี เมืองให้แตก โดยแข็งขัน
แต่มีคู ขวางกั้น ตั้งประจัน
มิอาจบุก โดยพลัน เข้าทำลาย
แม้จะผ่าน คูกั้น เข้าประชิด
มิอาจคิด ตั้งบันได ดั่งใจหมาย
ด้วยคูชิด ติดกำแพง พื้นดินทราย
ทุกบันได ไถลลื่น ล้มมากอง
ทหารจาม ถูกยิง ด้วยธนู
ล้มลงสู่ พื้นดิน น่าสยอง
ทุกๆคน ต้องตาย ล้มลงกอง
เลือดไหลนอง ส่งเสียงร้อง อย่างทรมาน
อนุชา จึงสั่ง ให้รีบถอย
ออกมาคอย คำสั่ง ที่ข้าขาน
อนุชา นิ่งคิด อยู่เนิ่นนาน
จะให้ราน ต้องให้คู นั้นไม่มี
พลางตะโกน ออกคำสั่ง จงรีบไป
ตัดต้นไม้ ผูกกัน อย่างเร็วรี่
ให้เป็นแพ ต่อกัน ให้จงดี
แล้วเข้าตี เมืองให้แตก ได้ดั่งใจ
ทหารจาม รีบเร่ง ทำตามสั่ง
แล้วรีบวาง ทับบนคู ดั่งใจหมาย
แล้วรีบวิ่ง เข้าตี อย่างเร็วไว
ต่างล้มตาย สูญสิ้น ทั้งขอมจาม
24 กรกฎาคม 2553 11:54 น.
ไบเซ็บ
ชัยวรมัน เจ้าชายขอม ได้รับแจ้ง
จึงได้แต่ง ทัพศึก เข้าขัดขวาง
ให้แม่ทัพ พิสิฐ รูปสำอาง
เร่งเดินทาง ไปตาเมียง อย่าให้สาย
ก่อนเดินทาง แม่ทัพ พบเจ้าหญิง
ผู้เป็นยิ่ง ดวงใจ ที่หมั้นหมาย
ข้าจะรีบ ฟันข้าศึก ให้วอดวาย
แล้วรีบกราย กลับมา ให้ดั่งใจ
กาลเวลา เหมือนดั่ง กงล้อวิ่ง
ไม่เคยนิ่ง หยุดรอ อย่าหมายได้
กงล้อหมุน มีคนเกิด ทุกวันไป
ต่างต้องตาย เมื่อล้อทับ ทุกผู้ผอง
เหมือนดั่งถูก บดทับ ให้ดับสูญ
ต้องอาดูร เมื่อจากไป ใจหม่นหมอง
แต่มีสิ่ง คงอยู่ น่าตรึกตรอง
มิได้หมอง คือความรัก และความดี
เสมือนดั่ง ความรัก ของตัวข้า
จะคงอยู่ คู่ฟ้า สุรีย์ศรี
จะขอรัก เพียงเธอ ชั่วชีวี
แม้ชีพนี้ วอดวาย รักนิรันดร์
โปรดอย่ากล่าว เช่นนี้เลย ท่านแม่ทัพ
ข้ามิอยาก จะสดับ เรื่องอาสัญ
ขอให้ท่าน จงรบ อย่างเชี่ยวชาญ
อย่าพบพาน คมดาบ แม้สักนิด
ข้าจะไป ขอพร จากอาราม
ให้ปลอดภัย จากพวกจาม ผู้อมิตร
ขอให้ท่าน ทำศึก อย่างตั้งจิต
ให้พิชิต พวกพาลได้ โดยเร็ววัน
ก่อนรุ่งสาง พิสิฐ เร่งเคลื่อนทัพ
มิได้หลับ มิได้นอน ไม่แปรผัน
ไปให้ถึง เมืองตาเมียง เร่งให้ทัน
อย่าให้มัน มาถึงก่อน จะเสียการ
อ่านต่อไปในสัปดาห์หน้าครับ
หน้าส่วนตัว
990
