7 ตุลาคม 2548 22:56 น.
ไทย 17
แม้นมีมีด มาให้ถือ ในมือข้า
อยากกรีดผ่า คนตรงหน้า ให้อาสัญ
แม้นมีปืน เป็นอาวุธ ฉุดชีวัน
อยากจะหัน ปลายปืน ยื่นจ่อคอ
ความโกรธแค้น แน่นจุก ในอุกอก
ดั่งนรก แผดเรา เราทุกข์ท้อ
ให้อารมณ์ ข่มสติ ริเป็นต่อ
พอพอพอ เถิดใจข้า บาปหนาจริง
หากทำได้ สมใจ คงไม่สุข
คงทวีทุกข์ ร้อนรน มิทนนิ่ง
จะเป็นภัย แก่ตน มิพ้นจริง
มันจะทิ้ง ร่องรอย บาปแห่งตน
ข้าจะทำ อย่างไร กับใจข้า
โกรธเกลียดตรา ในอุรา ปร่าทุกข์ล้น
ทางออกใด จะให้หาย คลายทุกข์ทน
คงมิพ้น ทางสุดท้าย อภัยเธอ
13 สิงหาคม 2548 14:34 น.
ไทย 17
เธอคงเหงา..ท่ามกลางผู้คน
เหมือนฉันสับสน..ท่ามกลางความเงียบเหงา
เธอคงอ้างว้าง..ท่ามกลางหมู่ดาว
เหมือนฉันศร้อยเศร้า..ท่ามกลางความรื่นเร้าของคนทั่วไป
- - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - - -
ฉันคิดถึงเธอทุกครั้งที่เหงา
ครั้งแล้วครั้งเล่า..ฉันเหงาหวั่นไหว
ฉันเหงาทุกวัน..ที่ไม่มีเธอข้างกาย
บอกอย่างง่ายๆ เหงาตลอดเลยรู้ไหม..คิดถึงเธอ
31 กรกฎาคม 2548 16:16 น.
ไทย 17
มิดเอ๋ยมิดเทอม
เดิมเคยแสนหวาน
เคยลอกกันบาน
หนุกหนานมัธยม
พอมาวันนี้
เป็นปี 1 สุขสม
มิดเทอมกลับตรม
ชื่นขมอุรา
เฮ้อ..ประมาทข้อสอบไปหน่อย หุหุ
"ขื่นขมตรอมตรมระทมยามหวนรำพึง
เข้าสอบหน้าตึงเลยคะนึงนั่งควงปากกา
ร่มกาลพฤกษ์เฝ้าแต่นึกให้เจ้าพ่อมา
ช่วยดลอุราสุดปราถนาทำได้สักข้ออออออ....."
(ดัดแปลงจากเพลง มอดินแดงแห่งความหลัง)
21 พฤษภาคม 2548 16:36 น.
ไทย 17
มาเถิดหนา น้ำตา มาเปียกหมอน
จะขับกลอน กล่อมเจ้า เมื่อเศร้าหนัก
ยามหม่นเศร้า ร้าวไหว ให้ใจพัก
พิงหนุนตัก บ่อน้ำตา รักษาใจ
สิ่งอื่นใด ดีเลิศ ประเสริฐหนา
กลับใขว่ขว้า ได้เพียงเงา เมื่อเปล่าไร้
น้ำตาที่ ไร้ซึ่งค่า คราอิ่มใจ
กลับเคียงใกล้ ดูแลใจ ยามเจ็บรอน
21 พฤษภาคม 2548 11:33 น.
ไทย 17
กาสะลอง ดอกขาว ร่วงกราวเกลื่อน
ก้าวมาเยือน หวังปลูกก่อ ทอฝันสร้าง
ช่อสามเอ็ด ไทยสิบเจ็ด ก้าวเด็ดทาง
แห่งฝันคว้าง ให้กระจ่าง เป็นจริงพลัน
อาจเหนื่อยหนัก สักหน่อย จะคอยสู้
ก้าวเคียงคู่ กาสะลอง กล่องเก็บฝัน
กี่ร้อยดอก พันดอก ผูกพันกัน
ร่วมเสกสรรค์ สะพานสู่ ประตูชัย
หน้าส่วนตัว
908
