5 ธันวาคม 2553 01:33 น.

ขอบคุณ

ไก่เอยช่างขัน

ขอบคุณจากใจในรัก  ทุกสมัครมอบให้ปรารถนา
ให้คนป่วยนอนอุ่นอุรา  ขอบคุณที่เมตตาอาธร
 ขอบคุณจากใจจริงจริง  ที่ไม่ทิ้งลูกกาให้ทอดถอน
เป็นลูกเต้าก็มิใช่ในอุทร  ท่านให้กินให้นอนให้รักมา
 ขอบคุณกำลังใจทั้งหมด  ประหนึ่งหยดหยาดทิพย์รักษา
เป็นพลังให้สู้กับโรคา  ขอสัญญาจะไม่หมดกำลังใจ
 จะจดจำทุกสิ่งทุกอย่าง  ใต้ปีกกว้างได้เนาอาศัย
เป็นลูกนกพลัดถิ่นมาแสนไกล  อกใจบอบช้ำเต็มที
 เจ็บแรกคิดถึงคนที่บ้าน  น้อยกาลมักคุ้นคนที่นี่
ครั้นเหลียวหาก็ได้รับทันที  คือน้ำใสไมตรีที่ได้มา
 ขอกราบมา ณ ที่นี้  ทุกท่านที่มีพระคุณนาถา
รักจากท่านอารีย์เมตตา ขอพระศรีรัตนาคุ้มครอง
 หลายครั้งแสนเหงาเปล่าเปรี่ยว  ไร้เรี่ยวแรงกายหม่นหมอง
บทเพลงในใจไร้ทำนอง  คงจะต้องหยุดรำระบำบรรถ์
 แล้วก็มีเสียงน้อยคอยกระซิบ  นับสิบปรอบประโลมใจฉัน
ให้สู้และสู้สู้มัน  เป็นคำสั้นสั้นแต่ซึ้งใจ
 จากคนไม่เคยรู้จัก  กลับเป็นคนที่มอบรักแท้จริงได้
ที่รับรู้และเห็นด้วยใจ  ประมาณค่าไม่ได้จริงจริง				
5 ธันวาคม 2553 00:03 น.

สุดตา สุดใจ

ไก่เอยช่างขัน

มองออกไปที่ขอบฟ้าสุดตานั่น  ก็ไม่อาจเห็นบ้านฉันนั้นหนา
แสนไกลคล้ายประหนึ่งคนละฟ้า  เอกาโดษเดี่ยวสิ้นดี
 สุดแล้วแต่กรรมจะกำหนด  ขอชดหมดสิ้นในชาตินี้
ทุกข์เท่าไรจักยอมโดยดี  คงเป็นทีต้องรับกับมัน
 ความตายใครใครก็กลัว  รักตัวกลัวดับทั้งนั้น
แต่สิ่งที่กลัวสำหรับฉัน  กลัวคนที่รักกันเสียใจ
 ยอกรขึ้นเหนือเกล้าแด่ท้าวเทพ  ผู้เสพซึ่งสรวงเหนือดวงไข
ให้พ่อแม่พี่น้องไม่ทุกข์ใจ  หากกรรมจะนำไปให้โรยลา
 น้ำตาแม่ไหลหลั่งเหลือแล้ว  เพราะลูกแก้วคนนี้นี่หนา
โปรดอภัยเคยทำช้ำอุรา  ถ้อยวาจาคำพร่อยให้น้อยใจ
 อยากจะบอกว่ารักแม่ที่สุด  แม้สมุทรขุนเขากั้นไว้
ลูกจะฝากเมฆหอบดวงใจ  กลับไปกราบแม่แทบตักเธอ				
4 ธันวาคม 2553 23:36 น.

เคราะห์กรรม

ไก่เอยช่างขัน

โรคภัยไข้เจ็บหน่วงเหน็บแสนโศก  ผู้ใดไร้โรคเป็นโชคหนักหนา
เจ็บบอบตรงนั้นแทบบั่นวิญญา  โรคะรุมราเกาะกินชิ้นเนื้อ
 ในปอดมีน้ำทุกยามจะหนาว  เจ็บปวดรวดร้าวปอดขาวติดเชื้อ
หายใจก็ปวดร้าวรวดหลายเหลือ  มิสบหรือจะเชื่อเจ็บเยื้อทรมาน
 ใกล้รุ่งยุ่งหนักน้ำมักจะเย็น  น้ำในอกเช่นน้ำทุกสถาน
หนาวนักไข้สูงพุ่งพ้นประมาณ  เหงื่อไคลไหลการรนราญเหลือใจ
 ยามนอนทุรนลุกโรคปลุกไม่ให้หลับ  ให้ทนระกำรับประจักษ์จับด้วยทัพใหญ่
ต้องทนนจนแรงหมดน้ำตาหยดคละเหงื่อไคล  หลับได้ด้วยสิ้นไร้พลังแล้วชีวี  				
4 ธันวาคม 2553 14:02 น.

คนึง

ไก่เอยช่างขัน

จากมาไกลแสนแดนถิ่น  แผ่นดินเคยเนาอาศัย
คิดถึงซึ่งกาลก่อนอาลัย  เพราะคิดถึงกาลไกลจำลา
 คิดถึงบิดามารดร  คิดถึงพทูธรเสน่หา
คิดถึงมหานครคุ้นตา  คิดถึงกิจจาเคยทำ
 ครานี้ทุกสิ่งทิ้งหมด  ตั้งบทปฐมให้คมขำ
ใช่จะเข็นเย็นยากตรากตรำ  แค่ระบำทำจรดจนหมดเพลง				
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟไก่เอยช่างขัน
Lovings  ไก่เอยช่างขัน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟไก่เอยช่างขัน
Lovings  ไก่เอยช่างขัน เลิฟ 0 คน
Calendar
Lovers  0 คน เลิฟไก่เอยช่างขัน
Lovings  ไก่เอยช่างขัน เลิฟ 0 คน
ไม่มีข้อความส่งถึงไก่เอยช่างขัน