รักแต่เธอคนเดียวรู้ไหม ว่าในใจมีเพียงเธอเท่านั้น คิดถึง..ห่วงใย..และให้ความสำคัญ ยังคงฝันถึงเธอทุกเวลา ถึงห่างไกลใจยังคิดห่วงหา รอเวลากลับไปหาตาหวาน อยากย้อนเวลากลับไปเมื่อวันวาน วันนั้นแสนชื่นบานเพราะมีเธอ มาวันนี้เรานั้นต้องห่างไกล จึงหวั่นใจกลัวเธอจะรอเก้อ แต่ไม่ต้องกลัวนะคนดีเพราะหัวใจนี้มีเพียงเธอ อาจฟังดูเหมือนเวอร์แต่มีเพียงเธอจริงๆ เธอนั้นไม่ใช่แค่ผ่านมา ที่สบตาไม่ใช่เพราะแค่หวั่นไหว ที่รักเธอไม่ใช่เพราะไม่มีใคร แต่เพราะใจดวงนี้มีเพียงเธอ....
..๏ ยิ่งผ่านคืนผ่านวันที่ผันพ้น ดั่งสายชลไหลเลยมิเคยหวน ความทรงจำสวยงามยามทบทวน ทุกสิ่งล้วนเกิดจากใจใช่มารยา แม่ฟูมฟักเลี้ยงดูอุ้มชูลูก แม่พันผูกปลูกรักเจ้านักหนา แม่ถนอมกล่อมขวัญทุกวันเวลา หวังแก้วตาเติบใหญ่ในโลกงาม เจ้าเติบโตเข้มแข็งแม่แรงโรย กาลโบกโบยสังขารเกินหาญหาม ความชรามากรายหลายโมงยาม เรี่ยวแรงล้าลุกลามตามวันคืน หวังวันหนึ่งซึ่งแม่ที่แก่เฒ่า ขอเพียงเจ้าประคองสองมือยื่น- โอบอุ้มร่างอย่างคราวสอนเจ้ายืน อีกยามคืนแม่ม้วยช่วยปิดตา๚ะ๛
อาจดูเหมือนเป็นคนหลายใจ จะรักชอบใครก็มากมาย น่าสับสน แต่ใจฉันให้ใครทีละคน ไม่เคยเอามาปะปนจนวุ่นวาย แต่ตอนนี้หัวใจให้เธอนะ ไม่รู้ว่าเธอจะเข้าใจไหม ในความหมาย ว่าทั้งรัก ทั้งหวง เธอมากมาย ห่วงแทน ห่วงใย ไม่เคยเป็นมาก่อนเลย (yui : aleeya@i-kool.com) เค้าบอกว่า ..การบินไทยรักคุณเท่าฟ้า แต่เรารักนายมากกว่า..การบินไทย..รู้ไหม คอยเป็นห่วงและแคร์นายยิ่งกว่า...การบินไทย อยากได้อะไรจะทำให้ ไม่ใช่แค่ขนมกับชงชา ที่สำคัญ..การบินไทย...ไม่ได้อวยพรให้นายหลับฝันดี และยิ่งไปกว่านั้น..การบินไทย..ไม่ได้เตือนให้นายห่มผ้า เวลาไม่สบายการ..บินไทย..ไม่ได้ดูแลให้นายกินยา สรุปว่า..การบินไทยรักคุณเท่าฟ้า .........แต่เรารักนายมากกว่าการบินไทย หลายเท่าเลย ฉันอาจไม่เคยบอกว่ารักเธอ เพราะไม่ใช่คนที่พร่ำเพ้ออะไรแบบนั้น และคิดว่าเธอคงรู้ดี--จากสิ่งที่มีให้กัน ลองมองดูสิ่งเหล่านั้น เธอจะรู้ว่าฉันคิดอย่างไร ถึงจะไม่เคยบอกเลย ว่ารักเธอ แต่เธอก็รู้อยู่แก่ใจ ดีเสมอ--ใช่ไหม ? ความรู้สึกของคนเรา ไม่ยากเกินจะเข้าใจ รักเธอมากแค่ไหน ดูกันที่ใจ-ดีกว่าคำ คำเดียว ข้อความดีๆ ในการ์ดสีหวาน เก็บไว้มานานเอาไว้อ่าน..ยามเหงา มองฟ้าสีอ่อน
ริมหน้าต่าง บานน้อย ค่อยค่อยมอง แลและจ้อง มองไป ไม่เคลื่อนไหว ลมพัดหวิว เป็นทิวทาง เข้าข้างใน ลมพัดไว เดี๋ยวก็ไป ไม่กลับมา ใบไม้แห้ง แล้งน้ำ หล่นลงดิน พร้อมกับกลิ่น ไอร้อน ตอนแดดจ้า กบเขัยดน้อย ค่อยเข้าไป ในกอหญ้า เปรียบดั่งว่า ซ่อนแสงแดด ที่แผดแรง มองออกไป นอกหน้าต่าง บานน้อยนี้ เหมือนดั่งมี ทะเลทราย มาแทรกแซง มีไอร้อน อบกรุน อย่างร้อนแรง พื้นดินแดง ด้วยแสง ที่แสดมา หญ้ากลุ่มน้อย เหี่ยวเฉา ค่อยค่อยตาย เริ่มจะกลาย หายไป ในไม่ช้า ดอกหญ้าปลิว ตามลม ที่พัดมา เพื่อหวังว่า จะเจริญ ตอนต่อไป เจ้าหมาน้อย นอนหงาย ใต้เงาเย็น เพื่อหวังเป็น ที่พึ่ง ทั้งกายใจ นอนแน่นิ่ง อ้าปากคา ใต้เงาไม้ ลมพัดไกว ค่อยพัดมา ให้เย็นกาย
หน้าส่วนตัว
คืนเย็นลมแผ่วพลิ้ว......พาฝัน
ยินไผ่ออดออกัน...........กล่อมเบื้อง
บางงามแต่งเพ็ญจันทร์..แลแจ่ม จริงแฮ
หอมอ่อนมาลาเฟื้อง.......เอ่ยอ้อนอิงเขนย
เดี๋ยวมาต่อ
ผมอ่านงานคุณอัลมิตราแล้วอยากเขียน
ต้องขอบคุณครับ
เสร็จภาระเรียนหนังสือจะกลับเข้ามาครับผม
เพราะว่าเธอเกิดเหงาในช่วงนั้น หรือเพราะฉันและเธอต่างไกลห่าง หรือเพราะว่าสัมพันธ์นั้นชืดจาง จึงเลือนลางไม่เหลือหมดเยื่อใย เพราะว่าเธอสับสนคิดค้นเปลี่ยน จึงหมุนเวียนวกวนจนหวั่นไหว หรือเพราะฉันนั้นแคร์เธอน้อยไป เจอคนใหม่ทิ้งกันได้ทันที ในวันนี้ที่เธอจะทิ้งฉัน เหตุผลนั้นเช่นไรใจคิดหนี อย่าให้เดาแสดงช่วยแจงชี้ เพราะฉันมีผิดใดไขความจริง เธอไม่รักหรือใยให้เฉลย ทำเมินเฉยเอ่ยคำอย่าทำนิ่ง พูดให้ฉันฟังสิอย่าประวิง ถึงทุกสิ่งทิ้งฉันเหตุผลใด
..อ้อน.. ...magic
อ้อนนิดจะได้ไหม ยิ้มละไมใส่ความหวาน
ดอกรักเริ่มผลิบาน มาขับขานกังวานไกล
เสียงดังอยู่ตรงนี้ มีฤดีที่อ่อนไหว
อยากพบสบตาใคร ในหัวใจร้องบอกมา
ห่างห่างช่างแสนห่าง ที่เส้นทางต่างฝันหา
นานไหมในเวลา จะพบหน้าเมื่อคราใด
ส่งใจไปให้ก่อน ค่ำคืนนอนก่อนหลับใหล
ขอฝันถึงคนไกล เหมือนดั่งได้ใกล้เจอกัน
*********************
..มาให้อ้อน..
กอกก
เสียงอ้อนจากคนไกล หวานละไมจนใจโหย
ดอกรักที่ไม่โรย ได้หว่านโปรยจากอุรา
อยากพบประสบเนตร เป็นสาเหตุให้หวนหา
คร่ำครวญไม่ร้างลา ปรารถนาทุกคราปอง
มาสิมาตรงนี้ พี่อยู่นี่คอยเคียงสอง
รับขวัญนวลละออง ให้ใสผ่องเมื่อพบพาน
รับใจที่ได้ส่ง ค่ำคืนคงหลับฝันหวาน
ทนนิดอีกไม่นาน ปาฏิหาริย์ต้องให้เจอ
******************
คืนนี้ พี่เหงา เปล่าเปลี่ยว
โดดเดี่ยว ไหวหวั่น ขวัญหาย
วังเวง ห่อเหี่ยว เดียวดาย
บรรยาย ด้วยช้ำ รำพัน
ไกลนาง ห่างเพียง ราตรี
โศกี วิโยค โศกศัลย์
คิดถึง เกินคำ จำนรรจ์
เหลียวหัน หาใคร ไร้เงา
กังวล ปักทรวง หน่วงหนัก
เพราะรัก สุดซึ้ง จึงเศร้า
มิอาจ อดกลั้น บรรเทา
ห่วงเจ้า ทุกครา นาที
กินอิ่ม เต็มมื้อ หรือไม่
เหนื่อยใจ เหนื่อยกาย ไหมนี่
ใครปรน-นิบัติ พัดวี
ยามนี้ อันธิกา อาวรณ์
โปรดเถิด เทวา อารักษ์
พิทักษ์ รักษา สมร
ประสิทธิ์ อำนวย อวยพร
สัญจร ตลอด ปลอดภัย
อยู่ไหน จงดี ศรีสุข
ไร้ทุกข์ เช่นอัช-ฌาสัย
โสมนัส เปรมปรีดิ์ มีชัย
ฤทัย สมดัง หวังเทอญ
หยุดหวังวาดปรารถนาตามหาฝัน
หยุดคืนวันปั้นแต่งแฝงหลอกหลอน
หยุดเยื่อใยไห้โหยหาด้วยอาวรณ์
หยุดไหวอ่อนอ่อนแอแพ้นะใจ
หยุดไต่ตามถามไถ่วิ่งไขว่คว้า
หยุดคิดว่าเขารักแต่ผลักไส
หยุดคำนึงถึงนิยามความห่วงใย
หยุดหลงใหลในคำหวานที่หว่านลวง
หยุดแก้ตัวกลัวเขาเข้าใจผิด
หยุดใช้สิทธิ์ของคนรักถักแหนหวง
หยุดหวังวาดปรารถนามาคู่ควง
หยุดวางบ่วงห่วงอาลัยที่ไม่จริง
หยุดคิดว่าเขาจะกลับมารับขวัญ
หยุดเสกสรรคณานับสรรพสิ่ง
หยุดคารมถมถ่วงถามท้วงติง
หยุดคือนิ่งถือสงบละจบวาง
อย่ารั้นดื้อถือใจใช่อวดเก่ง
หยุดตัวเองนะใจปล่อยให้ว่าง
หยุดระคางหมางเมินเดินสายกลาง
เพื่อทุกอย่างยุติลงปลงอภัย.
หน้าตาก็หล่อเหลาพอเข้าท่า แต่กิริยาดูแผกแปลกจริงหนอ เดินก้นส่ายย้ายยักสะบัดคลอ เวลาจ้อพ่อจีบปากเสียมาดชาย หุ่นก็แมนแขนก็ล่ำกำยายิ่ง บาดใจหญิงให้เพ้อพกอกผึ่งผาย ถ้าไม่รู้เรื่องเมื่อคืนก่อนอาจม้วนอาย ที่ยอดชายนุ่งโปรงสั้นเที่ยวผับเกย์ ******************************************
เพราะเวลาที่ผ่านมา เธอได้ทำให้ชีวิตฉันมีคุณค่า เมื่อเวลาได้เปลี่ยนไป ใจของเธอก็เริ่มห่างออกไปช้า ๆ อยากจะมีคำบางคำ เพื่อบอกให้เธอไม่จากไป อยากบอกให้เธอได้รับรู้ว่าฉันนั้นรักเธอเท่าไร กว่าเวลามันจะเดินไปสู่ความจริงที่ปวดใจ อยากหยุดยั้งรั้งเอาไว้ไม่อยากให้ถึงจนวินาทีสุดท้าย ฉันก็รู้ว่ามันต้องจบลง และชีวิตก็คงกลับไปเหมือนเก่า ยื้อฉันยื้อไม่ให้เธอจากไป จะฉุดรั้งเอาไว้ให้เธอไม่ไปจากเรา ทุกครั้งที่คิดจะตัดใจ ไปให้ห่าง...ให้ชีวิตเธอได้เริ่มใหม่ ทุกครั้งฉันเองก็หนักใจ เมื่อใจฉัน เมื่อตัวฉัน ไม่ยอมรับ พยายามลืมเธอเท่าไร แต่ว่าใจมันยังไม่ยอมที่จะรับ ชีวิตของฉันมันหมดความหมาย อยากจะขอร้อง ขอร้อง ให้เราเริ่มใหม่อีกครั้ง
หากว่าเป็นเช่นนางฟ้า เป็นดาราคอยส่องแสง เป็นนางพญาหมู่แมลง จะขอแปลงเป็นพลัง หากว่าเป็นเช่นขนนก พาวิหคสู่ความหวัง โบยบินจากถิ่นรัง ยากจะรั้งให้กลับคืน หากว่าเป็นเช่นดอกหญ้า ลมพัดพาให้ตื่นฟื้น ลอยลู่ลมยังหยัดยืน พร้อมกลับคืนสู่เบื้องบน หากว่าเป็นเช่นมวลเมฆ ที่คอยเสกละอองฝน หล่อเลี้ยงชีวิตคน ชุ่มกายกมลพร้อมก้าวเดิน แต่ไม่ใช่ผู้วิเศษ ไร้ฤทธิ์เดชมานานเนิ่น ชีวิตจึงต้องเดิน ถึงยากเกินก็ต้องทน เพราะชีวิตมันต้องสู้ เพื่อยืนอยู่ยามหมองหม่น คุณค่าของความเป็นคน อย่าสับสน อยู่ที่ใจ
ใต้ผิวพื้นคลื่นน้ำสีครามนั้น บนผืนทรายหาดสวรรค์เช้าวันหนาว ใต้กองโคลนกองดินสาบกลิ่นคาว บนผืนโลกรวดร้าวใต้เลือดริน พรากชีวิตพรากหัวใจไปต่อหน้า พรากน้ำตาหลั่งไหลไม่รู้สิ้น พรากทำลายบ้านเรือนศพเกลื่อนดิน พรากวิถีพลัดถิ่นสิ้นหนทาง จากแดนไกลข้ามฟ้ามาครึ่งโลก จากใจโศกค้นหาสุดฟ้ากว้าง พบชีวิตเหมือนหวังยังเลือนราง พบน้ำใจไม่จืดจางจดจำไว้ คลื่นสูงฝ่ามหาสมุทรสุดแรงคลั่ง คลื่นน้ำตาท้นฝั่งยากยั้งได้ คลื่นอาสาบรรเทาทุกข์ลูกหลานไทย คลื่นน้ำใจหลั่งรินทั่วดินแดน รักพี่น้องร่วมโลกร่วมโศกด้วย รักกันช่วยพลิกฟื้นร่วมหมื่นแสน รักเพื่อนบ้านผองญาติผู้ขาดแคลน รักทดแทนใจสลายใต้คลื่นมาร แก้ไขตามคำแนะนำของคุณก๊อง ขอบคุณครับ
ทำไมล่ะทำไม ทำไมใจถึงสั่น ทำไมล่ะทำไม ใจฉันถึงหวั่นไหว ทำไมล่ะทำไม ได้ยินเสียงตะโกนจากหัวใจ ทำไมล่ะทำไม ถึงได้ยินว่าเป็นเธอ ทำไมล่ะทำไม ยังคิดถึงเธอเสมอ ทำไมต้องอยากเจอ ทำไมเธอต้องมองมา ทำไมล่ะทำไม โทรอะไรกันนักหนา แค่เพียงห่วงด้วยแววตา ก็รู้แล้วว่าเธอห่วงใย (มีภาคต่ออีกนะ)
เกิดมาขัดสนจนยาก ลำบากเพียงใดไม่บ่น สู้งานเหงื่อโทรมอดทน หวังผลวันหน้าได้ดี กอบเก็บเงินทองจากน้อย ค่อยค่อยเพิ่มพูนสุขี วันเคลื่อนเลื่อนผ่านนานปี หนาวนี้กลับบ้านย่านเรา อดมื้ออิ่มมื้อทนไหว หวังให้พ่อแม่แก่เฒ่า ปลดแอกภาระแบ่งเบา ปัดเป่าเดือดร้อนผ่อนคลาย ยึดหลักพอมีพอกิน ชีวินสูงค่ามากหลาย มีน้อยใช้น้อยค่อยสบาย อดตายนั้นไม่มีทาง ท้องทุ่งไร่นาป่าเขา สอนเราอยู่ใต้โลกกว้าง พึ่งพาอาศัยไปพลาง จัดวางระบอบชอบธรรม ดอกผลิพืชพันธุ์อาหาร ผลงานก่อเกิดเลิศล้ำ ใช้สอยกินได้ประจำ เช้าค่ำไร้ทุกข์สุขใจ โชคดีเพราะมีที่พึ่ง ซาบซึ้งดั่งฟ้ามาใกล้ พ่อแห่งแผ่นดินถิ่นไทย อยู่ได้ใต้พระบารมี น้อมนำคำสอนยิ่งใหญ่ องค์ไท้อุ่นเกล้าเกศี เหนือตกออกใต้ธาตรี อยู่อย่างวิถีพอเพียง
จมอยู่กับอดีต.. เหมือนยิ่งกรีด..แผลย้ำซ้ำเรื่อยไป ภาพเทอยัง..วนเวียน..อยู่ในใจ ด้วยห่วงใย..รักใคร่ไม่เสื่อมคลาย จมอยู่กับอดีต.. นับรอยขีด..เขียนฝันยามหวั่นไหว ทุกค่ำเช้า..เฝ้าร่ำรำพันไป ทิ้งเรื่องราวในใจ..ที่อยากให้ย้อนมา จมอยู่กับอดีต.. กับความผิด..พลาดพลั้ง..ที่เผลอผล่า กับความทุกข์..สุดอาดูร..แสนปวดล้า กับน้ำตา..ไร้ค่า..ของคนที่ไม่เคยเหนมัน จบอยู่กับอดีต ด้วยใบมีด..แหลมคมคอยขู่ขัน ที่ไม่อาจลืมเทอ..แม้ผ่านไปหลายคืนวัน กับความผิดพลาดเหล่านั้น..ที่เทอไม่ยอมให้อภัย
ขอทานตาละห้อย ริมทาง
คนพบผ่านยื่นสตางค์ เศษให้
แม้ดูสกปรกช่าง น่าเกลียด
ดีกว่าพวกนรกไหม้ กัดบ้านกินเมือง
เป็นเพียงชู้ทางใจใครจะว่า อย่าเกินกว่าความคิดในสิทธิ์ฝัน เป็นคนรักร่วมห้องปองสัมพันธ์ โดยฝ่าฟันอุปสรรครักของตัว เป็นเพียงชู้ทางใจอาจจะเจ็บ และหนาวเหน็บกายาพาเวียนหัว เพราะคิดถึงคนรักจึงหมองมัว เกรงความชั่วจึงยอมเจ็บเก็บอารมณ์ เป็นเพียงชู้ทางใจใครจะว่า ถ้าอำลารักไกลแม้นขื่นขม ถึงเจ็บปวดรวดร้าวระทม ขอจงข่มใจจากเพราะรักจริง...
กว่าจะผ่านคืนวันอันโหดร้าย ทั้งร่างกายฤดีนี้เหนื่อยอ่อน ลมหายใจเปี่ยมว่าจะขาดรอน อุทาหรณ์ได้พบประสบการณ์ จึงลุกยืนขึ้นใหม่ได้อีกหน ข้ามทุกข์ทนที่คนเขากล่าวขาน ล่วงเลยแล้วสิ้นหวังครั้งวันวาน เรื่องที่ผ่านเลยพ้นมิสนใจ จึงลงเรือลอยลำตามกระแส กลางปรวนแปรแห่งมหาชลาศัย ฝ่าคลื่นแรงพายุบรรลุไป เพื่อหวังใหม่ด้นไปในคงคา เสาะแสวงหวังมีที่สงบ อยากค้นพบสักหนจึงค้นหา ณ หนใดขอฝากซากชีวา ปรารถนาลอยเทียบเลียบแผ่นดิน เที่ยวลัดเลาะเกาะแก่งแหล่งที่อยู่ ก็มิสู้มีใครใคร่ถวิล คอยเสือกไสเช้า-เย็นเป็นอาจินต์ ทั้งหยามหมิ่นหยามเหยียดอย่างเกลียดชัง จนกระทั่งสายัญตะวันรอน แสงโรยอ่อนงามพิสุทธิ์ดุจมนต์ขลัง คลื่นก็กล่อมลมเห่ประเดประดัง ที่ริมฝั่งทอดสมอรอเวลา รออรุณรุ่งสางสว่างก่อน จึงจักถอนสมอขอฟันฝ่า ให้ลมรี่คลี่ใบในธารา ออกค้นหาฝั่งฝันให้มันเจอ
