ฉันกับสุนัข

ใยไหม

เมื่อหลายปีก่อนฉันพบเจอสุนัขตัวนึง  ผอมโซ  โดดเดี่ยว  เหงาหงอย  หากินเศษอาหารอยู่ที่โรงอาหาร
ในโรงเรียนที่มัธยมฉันเรียนอยู่   ฉันจึงเก็บมันมาเลี้ยงและให้ชื่อมันว่า  เจ้าหมอก  ซื้ออาหารอย่างดีที่สุดที่ฉันพอจะหาได้ให้มันกิน  หาที่นอนนุ่มๆให้มันนอน  หาผ้าห่มอุ่นๆให้มันเวลาที่อากาศหนาว  หวังเพียงว่าจะมีมันคอยเป็นเพื่อนในวันที่ฉันเหงา...  

และในวันที่ฉันเหงาทุกครั้ง  ฉันจะมีมันอยู่ข้างๆเสมอ  มันจะคอยมาคลอเคลียอยู่ใกล้ๆทุกครั้ง
ไม่ว่าฉันจะเจ็บ  ฉันจะปวดสักเพียงไหน  มันจะเข้ามาคลอเคลียไม่ห่าง  ....อบอุ่นที่สุดเมื่อมีมัน
แม้จะพบเจออะไรที่ทำเจ็บช้ำขนาดไหน  มันไม่เคยทิ้งฉัน ...ฉันมักจะพามันไปไหนมาไหนด้วยเสมอ
จนมันกลายเป็นที่รักของใครต่อใคร  และเป็นที่หมายตาของใครๆต่อใคร  เพราะในขณะนี้มันเป็นสุนัขที่แสนสวย  แสนรู้  มันน่ารัก....

จนเวลาผ่านไป  ฉันได้รู้จักกับเศรษฐีนีคนหนึ่ง  เธอเหงาเหมือนฉัน  เธอมีบ้านหลังใหญ่ซึ่งเสมือนดั่งคฤหาสน์ซึ่งอยู่ข้างบ้าน  เธออยู่คนเดียว  อย่างเงียบเชียบ  เพราะเธอไม่มีใคร  ...เธอเหงา...
เธอชอบ  เจ้าหมอก  เพราะนิสัยที่น่ารัก  และความแสนรู้ของมัน  และเธอมักจะมาชวนฉันไปนอนยังคฤหาสน์ของเธออยู่เสมอๆ  เธอมักจะเล่าเรื่องราวส่วนตัวของเธอ  รวมทั้งการสูญเสียของเธอ
การสูญเสียคนที่เธอรัก..  เธอเหงา  ชีวิตเธอโดดเดี่ยว...

ยิ่งนานวัน  เจ้าหมอก  และเศรษฐีนีคนนั้นก็สนิทสนมกันมากขึ้น  
เธอจะมาขอฉันเพื่อจะพาเจ้าหมอกไปนอนเป็นเพื่อนเสมอ  

ฉันตกลงทั้งที่ฉันจะกลับกลายเป็นฝ่ายเหงาเสียทับทวี  เพราะรวมไว้ซึ่งความห่วงหาที่มาทับถม  
แต่ไม่เป็นไรเธอย่อมเหงากว่าฉัน  ทุกๆอย่างดำเนินเช่นนี้อยู่เสมอ  
จนฉันเองเริ่มจะชาชินกับการที่ต้องอยู่คนเดียว  เหงาๆเช่นเดิม  ฉันจึงมักจะไม่ได้สนใจมันเท่าที่ควรในวันที่มันกลับมาอยู่กับฉัน  หน้ามันเริ่มหมอง  ความเหงาของมันเพิ่มมากขึ้น  มันเริ่มนอนขดตัวอยู่เพียงลำพังบนที่นอนของมัน  มันไม่ได้มาคลอเคลียฉันดังเดิม  ....  ไม่เป็นไรฉันชาชิน

จนวันหนึ่งมันอารมณ์เสียใส่ฉัน  มันกระโจนเข้ามากัดฉันอย่างไม่มีปี่มีขลุ่ย  แล้วสุดท้ายมันก็หนีไปนอนยังคฤหาสน์ของเศรษฐีนี  ส่วนฉันก็ไม่ตามหามัน  เพราะอารมณ์ที่ขุ่นเคือง  ฉันไม่พอใจในสิ่งที่มันทำกับฉัน  

....ฉันไม่ตามมันกลับมา....

มันพอใจกับอาหารราคาแพง  ที่นอนที่อบอุ่น  ฟูกอันอ่อนนุ่ม  ฯลฯ  
ฉันมองเห็นความสุขของมันอย่าเงียบๆทุกๆวัน   ....  แต่ฉันไม่ตามมันกลับมา  ฉันยังคงทิฐิ...

จนวันหนึ่ง  สุนัขตัวใหญ่ชื่อ  ฮีโร่  ก้าวเข้ามาอยู่ในคฤหาสน์  
เจ้าหมอก  เริ่มได้รับความใส่ใจดูแลที่น้อยลง  มันถูกทิ้งให้อยู่อย่างโดดเดี่ยว
มันเริ่มตะหนักถึงความอ้างว้าง  จนทำให้มันรับรู้ว่า..สิ่งนี้ไม่ใช่ความสุขที่แท้จริงของมัน...
มันต้องคอยดูแล  ชีวิตหนึ่งที่ต้องการมัน  เธอคนนั้นย่อมอ้างว้างเมื่อไม่มีมัน  เธอคนนั้นคงไม่มีความสุข  เธอคนนั้นคงเหงา  ฯลฯ

มันจึงกลับไปยังที่ๆมันจากมา  ....

ในขณะเดียวกัน  ...
ฉันเหงา  และรอคอยเพียงมันกลับมาเช่นเดิม  น้ำตาฉันหลั่งไหล  ฉันปวดร้าวเมื่อไม่มีมันอยู่เคียงข้าง
ความเจ็บปวดย่อมกลับมาแทนที่  ความอบอุ่นทีฉันเคยได้รับ  จนสุดท้ายฉันเริ่มคิดที่จะออกตามหามัน
แต่ท้ายสุด  เมื่อฉันเปิดประตูบ้าน  เจ้าหมอก  กลับมายืนอยู่ตรงหน้า....

เราต่างก้าวเข้ามาซบในอ้อมกอดซึ่งกันและกัน  น้ำตาหลั่งไหลนองหน้า   ฉันโอบกอดอย่างกระชับแน่น  ราวกับว่าได้ของมีค่าสิ่งหนึ่งกลับมา  เจ้าหมอก เองก็เลียแก้ม  และน้ำตาของฉัน  
เพื่อแสดงให้เห็นว่า  มันไม่ได้ห่วงหาฉันน้อยไปกว่าที่ฉันห่วงหามันเลย...
และฉันก็ได้เรียนรู้ว่า  สิ่งใดมีค่ากับฉันที่สุดคือความรัก  ความห่วงหา  ในตัวของมันนั่นเอง ...

และฉันสัญญากับตัวเองว่า  ฉันจะไม่ยอมให้มันจากไปไหนด้วยความที่ไม่เข้าใจกันอีกแล้ว

...ฉันสัญญา...

แล้วคุณล่ะ?  ได้เรียนรู้  และรับรู้รึยังว่าสิ่งใดมีค่ากับคุณที่สุด ?....  
แล้วคุณจะปล่อยให้ความรัก  ความห่วงหาของคุณจากคุณไป  
โดยที่ไม่ตามหามันกลับมาเชียวเหรอ  ...?