เมื่อครั้งยังเยาว์

ใยไหม

ตั้งแต่เริ่มจำความได้  ชีวิตฉันได้พบกับความสนุกสนานมาตลอด   การเดินเล่นบนเทือกเขามหาชัยในวันหยุด  เสาร์-อาทิตย์  นั่นช่างเป็นความรู้สึกที่ดีเหลือเกิน  เสียง  ลิงร้องอยู่บนต้นไม้  เสียงค่าง  ชะนี   และนกชนิดต่างๆที่หาฟังได้ยาก  แต่ฉันมักจะได้ยินอยู่เสมอๆ  แม้บริเวณบ้านพักที่อยู่ติดกับเขามหาชัยก็จะมีกระรอก  กระแต  นก  ฯลฯ  ที่วนเวียนมาเพื่อเกาะกินต้นหว้าอยู่หน้าบ้าน  

หากวันดีคืนดีก็จะมีงูเห่าตัวเขื่องๆเลื้อยออกผ่านใต้ถุนบ้าน  จำได้ว่ามันมาด้วยกันสามตัว  ที่แรกจะมีงูเง่าตัวเล็กๆเลื้อยออกมาก่อน  สักพักก็จะมีงูขนาดกลางเลื้อยตามมา  แล้วตบท้ายด้วยงูเห่าตัวดำๆ   โตๆ  ฉันเพ่งมองลงมาจากระเบียงหน้าบ้านเพื่อสังเกตพฤติกรรมของมัน    และรีบวิ่งเข้าไปในห้องนอนพ่อ  ซึ่งเก็บปืนยาวของเพื่อนๆเอาไว้    แล้วหยิบปืนยาวเก่าๆออกมา   ฉันเล็งไปยังงูตัวใหญ่  ระหว่างนั้นคำถามต่างๆก็เริ่มพร่างพรูออกมา   หากฉันลั่นไกไปแล้วฉันทำเพราะอะไร?  แล้วประโยชน์ที่ตามมาคืออะไร?  นอกจากการคร่าชีวิตหนึ่งไป  เขาทำร้ายเรารึก็เปล่า   เขาเลื้อยอยู่ในวิถีของเขา  เพียงแต่ว่ามันมาอยู่ในสายตาเหล่ามนุษย์การเข่นฆ่าเลยตามมา   หากฉันสงบเหตุการณ์ร้ายคงไม่เกิดขึ้น   ...

ฉันลดปืนลง  แล้วสังเกตพฤติกรรมของพวกมันต่อไป  จนมันเลื้อยลับตาไปยังป่าบริเวณหน้าบ้าน  ฉันนั่งลงเพื่อเฝ้ารอบอกทุกคนที่เดินผ่านหน้าบ้านว่าให้ระวังงูเห่า   แต่ดูเสมือนว่าไม่มีวี่แววของพวกมันอีกเลย...  ทุกอย่างยังคงดำเนินไปอย่างเช่นทุกวัน     นกร้อง  ลิงค่าง  บ่าง  ชะนี  ยังคงส่งเสียง  หมู่กระรอกและนกน้อยๆยังคงมาเกาะต้นหว้าหน้าบ้านเพื่อมาเกาะกินลูกหว้า  ธรรมชาติแห่งป่าเขายังรายรอบอยู่เช่นเดิม...

..................................................

อากาศตอนเช้าเวลา  ๐๕.๐๐   น.   ช่างหนาวเหลือเกิน  ไอน้ำจะออกจากปากเมื่อเวลาอ้าปากพ่นลมหายใจออกมา  ฉันต้องตื่นเวลานี้เพื่อเตรียมตัวไปโรงเรียนซึ่งอยู่ในตัวเมือง   ฉันมีพี่น้องสามคนซึ่งต่างมีวัยไล่เลี่ยกัน  และต้องไปโรงเรียนในเวลาเดียวกัน....   ส่วนน้องสาวคนเล็กซึ่งอายุยังน้อยไม่ถึงเกณฑ์เข้าโรงเรียนต้องอยู่กับพี่เลี้ยงที่บ้าน     พ่อจะทำหน้าที่ปลุกเมื่อเวลาเช้า  แม่จะทำอาหารเช้าไว้ให้ลูกๆ  พร้อมทั้งทำอาหารเพื่อใส่กล่องข้าวไปให้ทานในมื้อเที่ยง  แต่ฉันและพี่  น้องต่างไม่ทานอาหารเช้าเนื่องจาก  ไม่หิว   การไม่ทานอาหารเช้าจึงเหมือนเรื่องปกติของพวกเรา...

แต่พอถึงเวลาพักกลางวันฉันจึงต้องวิ่งตาลีตาเหลือกทุกที่สิน่า  มันหิวนี่น่า ! ข้าวห่อของแม่ช่วยประทังความหิวได้ดีชะมัด  หลังเลิกเรียนเวลาสี่โมง   ก่อนที่รถประจำจะมารับที่หน้าโรงเรียนต้องหยุดเพื่อทานขนม  ในวัดจะมีขนมจีน  ข้าวยำ  และก็ก๋วยเตี๋ยวจานละบาทสำหรับนักเรียน  ฉันจะเลือกกินขนมจีนเพราะ?ผักเยอะ  อิอิอิ  ทั้งผักลวก   ผักดอง  และผักที่กินกับขนมจีนอีกเพียบ...  1  บาทที่มีเหลืออยู่ในกำมือต้องให้คุ้มค่าที่สุด  และอิ่มที่สุด  เพราะรถต้องหยุดรอรับเพื่อนนักเรียนต่างโรงเรียนนานอักโขทีเดียว

เกลือบหกโมงเย็นกว่าจะกลับถึงที่หน้าสำนักงานอธิการ  พ่อมักจะมารอรับอยู่ที่รถ  หากพ่อมาฉันก็ไม่ต้องเดินกลับบ้านเองเพราะพ่อมักจะขับมอร์เตอร์ไซด์มา  หากวันไหนพ่อไม่ได้มารับฉันต้องเดินกลับบ้านเอง  แต่ระหว่างทางเดินกลับบ้านมักจะสนุกด้วยมักจะผ่านสนามสำหรับเล่นกีฬา  หากวันไหนกลับค่ำหน่อย  เพื่อนๆที่อยู่ละแวกนั่นก็จะมารวมตัวเพื่อเล่นกีฬา  กระโดดยางมักเป็นกีฬาที่เด็กๆแถวนั้นนิยมเล่นกัน  ฉันอดที่จะกระโดดข้ามไปไม่ได้  จึงไม่แปลกเลยเมื่อกลับถึงบ้านความหิวจึงเข้ามาจู่โจมกระเพาะน้อยๆอีกครั้ง  เมื่อถึงบ้านอย่างแรกที่ฉันถลาเข้าไปหานั่นคือ  ตู้กับข้าว   หากมีอะไรกินฉันก็จะกินประทังความหิว   แล้วออกไปเล่นกีฬากับเพื่อนที่สนาม  หากค่ำก็เล่นแบตฯอยู่กับบ้าน...

เมื่อเวลาอาหารค่ำก็มาถึง  ซึ่งเป็นเวลาที่ฉันพอใจมากที่สุด  ด้วยมักจะมีแกงเลียงผักรวม  และปลาทูทอดเป็นอาหารหลัก  ฉันมักจะเลือกกินแต่ผัก  ขอผักล้นจานเป็นพอ  อิอิอิ  เมื่อข้าวและผักหมดจานก็ใกล้เวลาดูโทรทัศน์  ดูละครหลังข่าวเสร็จแล้วพ่อก็ต้อนบรรดาลูกๆเข้านอน  แล้วรุ่งเช้า...ทุกอย่างก็วนเวียนอยู่เช่นนี้เสมอๆ