26 พฤศจิกายน 2547 14:09 น.
ใยไหม
๏พายุโหมเร่าร้อน.......มาเยือน
ดุจดั่งไฟในเดือน......ดับสิ้น
น้ำตาหลั่งดังเฟือน......ฟั่นอยู่
ในจิตแทบแดดิ้น......หมุ่ยฟ้าอีกครา๚
๏เขาถล่มเคยเจอะแล้ว........ไม่ไกล
เป็นที่พัฒนาใน...................บัดนั้น
เสริมส่งท่องเที่ยวไป..........จนรุ่ง เรืองเฮย
วิกฤตเป็นโอกาสครั้น........แน่แล้วคีรีวง๚
๏ตะลุมพุกที่นั้น...................ใกล้ตา
โดนถล่มด้วยวาตา*............ใช่น้อย
ผืนดินที่เป็นนา...................กลายหมด
เหลือแค่ดินเค็มคล้อย.........เพื่อสร้างประโยชน์ฤๅ๚
๏รำลึกถึงเหล่านี้....................สูญเสีย
แม้ที่ใจอ่อนเพลีย................จ่นล้น
จักไม่คิดถอยเกียร์..............ไปหมด สิ้นเฮย
ก้าวสู่เพื่อกลับพ้น................อตีดครั้งบริบูรณ์๚๛
21 พฤศจิกายน 2547 15:25 น.
ใยไหม
๏ห่วงหาว้าเหว่แล้ว............หัวใจ
ใครใคร่บรรเทาไป............หมดสิ้น
วังเวงแว่วเรไร...................เสียงส่ง
หริ่งหรีดก็กรีดลิ้น..............ร่ำร้องโหยหา๚
๏เหว่ว้าแทบดับดิ้น.............สิ้นลง
ด้วยจิตยังพะวง................อยู่พ้อง
ร่ำร้องเพื่อคลายลง............สิ่งแอบ แฝงนอ
ด้วยคิดมุ่งหมายคล้อง.......จึ่งต้องเป็นจะอี้๚
๏มาดหมายคลายเถิดเจ้า..............หัวใจ
ปลงเถิดปลงทรวงใน..................ที่พ้อง
รำลึกแต่ใครใคร........................เฝ้าห่วง หวงนอ
พี่พร่ำพี่ร่ำร้อง.............................ยิ่งให้ใจถวิล๚
๏เห็นแล้วยิ่งปวดร้าว......................ในทรวง
ในจิตใจทั้งดวง.............................มอบให้
หวังจักปัดความลวง.......................ตีจาก มาเฮย
ยิ่งพี่ยิ่งเจ็บไซร้............................จิตน้องคงสลาย๚๛
12 พฤศจิกายน 2547 15:56 น.
ใยไหม
๏เคยรักใจท่วมท้น.......................ทวี
เจ็บแปลบเพราะเธอมี..................หลบเร้น
ประดุจจิตโดนตรี........................ เฉือนอยู่
แต่กลับลืมมิเฟ้น..........................เมื่อพ้องอีกครา๚
๏เพียงรู้แค่พี่นั้น........................เจ็บร้าว
ใจที่แกร่งที่กร้าว.........................หมดสิ้น
ใช่พี่จิตโน้มน้าว..........................ให้กลับ คืนมา
ถึงจักต้องดับดิ้น...........................ย่อมแล้วฟ้าดิน๚
๏ใช่โง่หรือหมดแล้ว....................หรอกใจ
แต่อยากทำลงไป..........................เยี่ยงนี้
อาจเจ็บช่างประไร.......................ในเมื่อ ไม่จำ
สมที่ทำกรรมชี้............................ช่างแม้เจ็บสนอง๚
๏ชีวิตก็แค่นั้น................................จิตคน
ต้องว่ายเวิ้งเวียนวน........................ยากรั้ง
ชดใช้กรรมหมดจน........................แล้วจัก ได้คืน
กลับสู่ห้วงแห่งครั้ง........................สุขนั้นเคยมี๚๛
หน้าส่วนตัว
1111
