23 มกราคม 2547 23:36 น.
ใยไหม
หากว่าเราใจตรงกัน
ขอเธออย่าเหหันห่างหาย
เฝ้าคิดถึงจนแทบวางวาย
อย่าทำร้ายทำลายหัวใจกันอีกเลย
อย่ามองฉันเป็นเช่นเพื่อน
มองฉันเสมือนคนที่เคียงเชย
แล้วขอเถิดขอคำเฉลย
ขอเธอเปิดเผยใจกัน
รักนั้นคือสิ่งสวยงาม
อย่ามาถามคำนิยามจากฉัน
ในเมื่อหัวใจเธอก็เข้าใจมัน
บอกมาเลยแล้วกันฉันจะฝันรอคอย
อย่าปล่อยให้ฉันเฝ้ารอ
ด้วยใจรันทดท้อถดถอย
ขอให้รักงามตามคำเรียงร้อย
อย่าให้ละห้อยหงอยใจอีกเลย
17 มกราคม 2547 10:58 น.
ใยไหม
.....เปรียบไปฉันก้อเป็นเช่นคนโง่
ที่คอยแต่เอ็ดตะโลโวใส่เขา
ทั้งที่รักในใจใช่บางเบา
ยังโง่เง่าว่าเขาไม่สมประดี
เกลียด... เกลียด... ตัวเองที่เกรงไหว
ร้าวฤทัยรักเลยขมตรมอย่างนี้
คิดที่ผ่านเราโง่เง่าเขลาสิ้นดี
ไม่ควรมีรักดีดีที่กลางใจ.....
14 มกราคม 2547 15:31 น.
ใยไหม
ฉันไม่เคยหวังอะไร?
นอกจากชีวิตสดใสอย่างเช่นวันนี้
อยากให้เธอมีความรู้สึก ดี ดี
อยากให้ทุกคนบนโลกนี้สุขใจ
อย่าได้แย่งชิงแข่งขัน
การประกวดประชันนั้นได้อะไร?
นอกจากคนพ่ายแพ้จักต้องเสียใจ
ฝันที่ทำลงไปไม่ได้อะไรเลย
หากล้ม ล้ม ลุก ลุก ทุกครั้ง?
หากไม่มีแรงแห่งความหวังเหมือนอย่างเคย
ชีวิตนี้หรือจะอยู่เฉย...
ย่อมไม่ละเลย ..คงทำสิ่งใหม่ให้ดี
อยากเป็นแรงใจให้ทุก ทุก คน
ขออย่าตกอยู่ในความมืดมน สับสนอย่างนี้....
ขอมีกำลังใจที่เต็มล้นปรี่
เพื่อสู้ต่อวันนี้...พรุ่งนี้ดีแน่นอน...
9 มกราคม 2547 13:25 น.
ใยไหม
ถึงวันนี้คงต้องท้อเพราะรอหวัง
ถึงวันนี้ใจพินพังรั้งไม่ไหว
ถึงวันนี้ไม่มีแล้วแก้วดวงใจ
ถึงวันนี้เขาจากไปให้ระทม
รักที่จากพรากไปไม่คืนกลับ
คงลาลับกับดวงใจให้ขื่นขม
คงฝากเพียงเสียงกระเส่าร้าวระบม
คงเพียงลมพาให้ตรมขมดวงแด
______________
รักร้าวรานรานร้าวให้หนาวจิต
รักลิขิตให้จิตคิดโหยหา
รักจากพรากดวงใจไปไกลตา
รักชักพาให้อุราข้าเดียวดาย
เหมือนคมมีดกรีดใจให้เป็นแผล
จึงปรวนแปรจิตไปให้ห่างหาย
เจ็บกลืนกล้ำจนช้ำพร่ำมิวาย
จนตัวตายมิห่างหายคลายโศกตรม
_____________
หน้าส่วนตัว
945
