3 ธันวาคม 2546 16:00 น.
ใยไหม
เกลือบยี่สิบปีมาข้าทุกข์โศก
วิปโยคโศกในใจให้พลาดหวัง
ด้วยชะตานำพัดซาซัดพัง
จึงต้องพลั้งต้องหยุด ผุดน้ำตา
ทุกข์เข้ามาไม่เคยรอต่อชีวิต
ใจเจียนจิตคิดไปให้โหยหา
ถึงวันนี้ผิดหวังหลายครั้งครา
ก็ยังพาไม่อ่อนล้าหรอกหนาใจ
ทุกข์ครั้งแรกในชีวิตติด 13
ทุกข์โมงยามขื่นขมตรมหมองไหม้
ด้วยสมองต้องมาล้าหายไป
ต้องสร้างใหม่จนได้เกลือบหายดี
เป็นสิบปีรู้ไหมพี่ทั้งหลาย
พ่อแม่เหนื่อยเมื่อยแทบตายไม่ถอยหนี
ด้วยหวังให้ลูกนั้นนั่นหายดี
เหมือนคนนั้นคนดีเหมือน ใคร ใคร
2 ธันวาคม 2546 23:10 น.
ใยไหม
เหมือนสายฝนหล่นลงมาจากฟ้ากว้าง
เหมืืือนน้ำค้างที่หล่นคว้างกลางเวหา
เหมือนหยาดฝนดลลงมาคราน้ำตา
เหมือนอุราต้องอำำลาพาระทม
ระลึกถึงใครคนหนึ่งซึ่งเคยรัก
ระลึกถึงหนึ่งใจภักดฺ์รักขื่นขม
ระลึกถึงคนที่ในใจต้องตรม
ระลึกถึงจึงระทมขมดวงแด
โอ้กุศลผลกรรมนำหนุนส่ง
โอ้มาลงตรงจิตคิดหันเห
โอ้ความรักใจภักดิ์ไม่ผันแปร
โอ้อ่อนแอเพราะแพ้ใจใครคนทำ
....
หน้าส่วนตัว
791
