26 ธันวาคม 2546 13:05 น.
ใยไหม
....มีเส้นทางให้ก้าวย่าง
มีขวากหนามขวางเป็นร้อย
...มีผืนฟ้า....มีการรอคอย
...แม้หมู่ดาวยังค่อยค่อยหล่นมาให้คอยยินยล
...อาจจะต้องสาวเท้าก้าวฟันฝ่า
...สู้หมู่มวลเมฆาอีกหน
...สักวันสายลมคงมาดล
....ให้รอดพ้นจากห้วงบ่วงกรรม
...พุทธธรรมนำทางให้สร้างต่อ
...สู้ทน...เฝ้ารอ...ขออย่าถลำ
...สักวัน...คงพ้นจากผลการกระทำ
...ใจคงไม่ชอกช้ำไม่ระกำอีกต่อไป
...นับหนึ่งถึงร้อยคอยแผ่วถาง
...ตั้งมั่นในการเดินทางไม่สั่นไหว
...อดทน...มุ่งหน้า...ฝ่าหนแห่งใจ
...แล้วโลกสดใส...ต้องกลับมาใหม่เหมือนเดิม.
...
18 ธันวาคม 2546 16:46 น.
ใยไหม
ฟ้าลิขิต.. ลิขิตฟ้า...มาบรรจบ
ให้ภารพบสบกันครานั้นหนา
จึงเข้าใจว่าตัวเราเขลาเกินกว่า
จักนำพาแสงทองส่องอำไพ....
ได้ประสบก็เป็นบุญที่หนุนอยู่
ยิ่งรับรู้ยิ่งในจิตคิดโหยให้
อยากจะทำอย่างที่ได้หมายตั้งใจ
แต่ทำไม??ทำไม่ได้ให้ระทม...
สู้ฝึกฝนทนอยู่เพราะรู้เห็น
อยากจะเป็นอยากจะไปใช่อยากขม
จึงได้รู้อยู่ในใจได้แค่ตรม
และระทมขื่นขมจมดวงแด...
ไม่เอาแล้วบทกลอนเว้าวอนเขา
ให้บรรเทาแน่นิ่งยิ่งเป็นแผล
ขอสาปส่งลงแล้วแก้วปรวนแปร
คงจะไม่เหลียว.. คงไม่แล.. เพราะแพ้ใจ
ถึงวันนี้เจ็บปวดรวดร้าวนัก
ด้วยว่าภักดิ์ในจิตพิศมัย
ขอบอกเธอตรงนี้... ตรงที่ใจ
จงห่างไกลกันไปอย่าได้เจอ...
........
6 ธันวาคม 2546 22:52 น.
ใยไหม
...อยากจดจำทำอย่างไรให้ลืมเขา
จากใจเรานี้เสียทีจะมีไหม
วิธีการผลาญเผารักที่จากไป
จนมอดไหม้มิมีเหลือเพื่อจดจำ
แล้วคอยสร้างทางรักนี้ที่ชำรุด
เผื่อใครหยุดเสียสละอุปถัมภ์
ร่วมสร้างทางสร้างรักใหม่ใจไม่ดำ
ล้างเรื่องช้ำที่ยอกใจในวันวาน
เพราะอยากหนีมีไหมเล่าลืมเขาได้
ล้างเขาไปอย่าหลงเหลือเมื่อวันหวาน
เพียงสักนิดคิดช่วยต่อพอประมาณ
วิธีการลืมเขาไปจากใจที
ยังจำไว้ไม่รักเราเพียงเท่านั้น
ทุกทุกวันยังซ้ำซากอยากหลีกหนี
จะจำไว้ใจนะใจไม่รักดี
ชอบนักนี่จำเก่งนักเรื่องหนักใจ...
5 ธันวาคม 2546 21:56 น.
ใยไหม
คืนนั้นฉันหนาวเหน็บ.ปวดเจ็บในหัวใจ
จะมีสักคนไหม?เข้าใจฉัน จริงจริง
คืนนี้ฉันหนาวยิ่งเจ็บจริงใจอ่อนไหว
แลหาคนเข้าใจ.จะมีไหมใครซักคน?
.
ว่างเปล่า เข้าวังวน อับจนไม่มีเขา
ปวดร้าวหนาวบรรเทาหากมีเราเคล้าเคียงใจ
.
.เจ็บปวดทุก ทุกครา.ทุกเวลาข้าใจเขลา
ปวดร้าวมานานเนาว์ไม่มีเขา..คนห่างไกล
กายห่างใจห่างตาม
คิดทวงถามสัญญาใคร?
..
คงไม่พบคำตอบใด.นอกจากใจ
ไ ก ล เ ท่ า เ ดิ ม
4 ธันวาคม 2546 09:36 น.
ใยไหม
๑) เกลือบยี่สิบปีนี้ที่ทุกข์โศก
วิปโยคหัวใจให้พลาดหวัง
ชะตาน้อยต่ำต้อยค่อยพินธุ์พัง
จำต้องยั้งอารมณ์ข่มน้ำตา
๒) ทุกข์ถาโถมโหมเข้าเร้าชีวิต
โอ้ดวงจิตคิดไปให้โหยหา
จวบวันนี้ผิดหวังหลากครั้งครา
ก็สู้ทนมิอ่อนล้าหรอกหนาใจ
๓) ย้อนอดีตชีวิตเมื่อสิบสาม
โรคมาคามขื่นขมระทมไหม้
ด้วยสมองต้องมาล้าโรคาภัย
รักษาให้สุดทนจนหายดี
๔) ระยะร่วมสิบปีพี่น้องเอ๋ย
พ่อแม่เผยเหนื่อยหนักไม่ยักหนี
ด้วยความหวังพลังรักตระหนักดี
อยากเห็นลูกได้ดีมีสุขกาย
๕) พอความหวังครั้งเกิดเพริศใจแจ้ง
กลับแสดงผิดคาดที่มาดหมาย
ลูกคนนี้เจ็บหนักจักมลาย
ด้วยโรคร้ายหมายเบียดเฉียดชีวา
๖) ทั้งพ่อแม่แลเห็นเป็นแก่เฒ่า
ยังฟูมเฝ้าปกปักษ์และรักษา
เปรียบร่มโพธิ์คุ้มครองตรองเรื่อยมา
สู้อุตส่าห์อดทนจนหายดี
๗) ผ่านมาแล้วเนิ่นนานตำนานเศร้า
บอกเรื่องความจริงอิงตามที่
หากชีวิตลูกม้วยด้วยทันที
ยังล้นปรี่หวังมอบตอบแทนคุณ
....
หน้าส่วนตัว
804
