5 สิงหาคม 2546 03:50 น.
ใยไหม
บอกกับฉันว่าจะรอ..จะรอวัน
บอกกับฉันว่าสัมพันธ์เราแน่นหนา
บอกกับฉันว่าแน่วแน่ไปในอุรา
บอกกับฉันจะกลับมาแม้นานวัน
จนวันนี้ห่างหายกลายลาลับ
จนวันนี้ใจที่ภักดิ์กลับห่างหัน
จนวันนี้ฉันช้ำเพราะขาดกัน
จนวันนี้สายสัมพันธ์ฉันขาดรอน
คงลืมแล้วคืนวันอันก่อนเก่า
คงลืมแล้วมีสองเราไม่ห่างหัน
คงลืมแล้วความรักเราสายสัมพันธ์
คงลืมแล้วความสัมพันธ์ฉันขาดใจ
อยากให้จำไม่รู้คำจำได้ไหม
อยากให้ใจนี้ไม่ไปเพราะห่วงหา
อยากให้รักคงมั่นฉันสัญญา
อยากให้มาหากันฉันจะคอย
30 มิถุนายน 2546 00:21 น.
ใยไหม
น้ำตา ใช่ว่าจะเกิดจากความทุกข์
อาจจะสุขสมใจใครรู้บ้าง
บางครั้งเหงาบางครั้งเศร้าใจอ้างว้าง
ช่วยบอกทางเป็นเพื่อนเตือนความจำ
บางครั้งกรรมพาคราผิดหวัง
ใจพินพังทุกครั้งที่พลั้งเผลอ
มีน้ำตาเป็นเพื่อนปลอบเตือนเธอ
ไม่เผลอเรอรักใครให้ได้ตรม
ตรมด้วยห่วงบ่วงกรรมช้ำด้วยรัก
แม้หาญหักใจฉันนั้นยังสดใส
เพราะเพื่อนรักคอยปลอบประโลมใจ
ไม่ใช่ใครไหนเลย ..คือ.. น้ำตา
30 มิถุนายน 2546 00:21 น.
ใยไหม
น้ำตา ใช่ว่าจะเกิดจากความทุกข์
อาจจะสุขสมใจใครรู้บ้าง
บางครั้งเหงาบางครั้งเศร้าใจอ้างว้าง
ช่วยบอกทางเป็นเพื่อนเตือนความจำ
บางครั้งกรรมพาคราผิดหวัง
ใจพินพังทุกครั้งที่พลั้งเผลอ
มีน้ำตาเป็นเพื่อนปลอบเตือนเธอ
ไม่เผลอเรอรักใครให้ได้ตรม
ตรมด้วยห่วงบ่วงกรรมช้ำด้วยรัก
แม้หาญหักใจฉันนั้นยังสดใส
เพราะเพื่อนรักคอยปลอบประโลมใจ
ไม่ใช่ใครไหนเลย ..คือ.. น้ำตา
30 มิถุนายน 2546 00:18 น.
ใยไหม
เพียงเพราะฉันมุ่งหน้าหาความรัก
ใจจึงจักไขว้เขวไปได้เพียงขม
หลงลมลวงทรวงซ้ำพร่ำให้ตรม
ได้เพียงขมลมไกวพริ้วไหวเอน
สายลมไหว ..ไหวเอื่อยระเรื่อยลิ่ว
กิ่งใบพริ้วมีชีวาจักหาไหน
พอสิ้นลมกลับขมตรมดวงใจ
ไม่สั่นไหวเเพียงเพราะใจที่ไหวลม
ผ่านไปแล้วลมไกวให้ไหวอ่อน
อกสะท้อนเหว่ว้าคราสั่นไหว
แต่ก็สุขและก็เศร้าคละเคล้าไป
ไม่เพียงได้แค่หัวใจที่ไหวลม
บางครั้งลมพาพัดไปไม่อ่อนล้า
สุขอุราแม้ลมมาแค่สั่นไหว
ก็ยังดีกว่าต้องทนเหว่หว้าใจ
เพราะว่าไร้แรงลมให้ตรมทรวง
30 มิถุนายน 2546 00:06 น.
ใยไหม
ธาราระทม
ขอโทษแล้วหายใช่ไหม
กับคนง่ายไปอย่างนี้
กับคนใจร้าวสิ้นดี
กับคนที่มีแต่น้ำตา
ขอโทษแล้วหายใช่ไหม
กับใจที่เคยอ่อนล้า
กับใจที่แสนปวดปร่า
กับเวลาที่ห่างหายไป
.ขอโทษคำหนึ่งคำนี้
แม้ดูไม่มีความหมาย
แค่คำสองคำกล้ำกลาย
ไม่ได้มีความหมายอะไรเลย
.แต่สำหรับฉันมันซึ้ง
น้ำตาดุจหนึ่งความหมาย
แค่อ่านผ่านตาใจคลาย
ความหมายมากมายเกินพอ
.แค่คำร้อยเรียงเพียงอักษร
จิตใจก็ไหวอ่อนสับสน
เหมือนเหมือน กับถูกต้องมนต์
สับสนไม่สมประดี
.เพราะรักจึงเป็นเช่นนี้
สมแล้วที่เขาไม่หันหา
สมแล้วที่ใจต้องระอา
จึงย้อนมาอีกคราธาราระทม
หน้าส่วนตัว
1108
