15 สิงหาคม 2549 16:02 น.
ใบไม้สีชมพู
ค่ำคืนนี้จะมีเราสองประคองกอด
คอยพร่ำพรอดคำเพราะเสนาะหู
ว่า*รักมาก*ออกปากบอกโฉมตรู
ยอดพธูพี่มีเจ้าเท่านั้นพอ...
ณ ราตรีนี้ในห้วงฝัน
เธอและฉันสองใจเอื้อเพื่อเกิดก่อ
เราจะช่วยกันสร้างต่างทักทอ
ฝันละออต่อเติมเพิ่มแรงใจ...
อุ่นใจเพียงคุณเคียงข้างไม่ห่างหาย
อยู่ชิดกายมิร้อนหนาวคราวหวั่นไหว
อุปสรรคแม้ต้องเสี่ยงมากเพียงใด
จะก้าวไปพร้อมกันอย่างมั่นคง...
อยากจะหลับตาฝันต่อขอเถอะนะ
อีกนิดหน่ะสักครั้งตามประสงค์
อย่าเพิ่งให้ความฝันฉันจบลง
ได้โปรดจงปล่อยฉันฝันดีเอย...
4 สิงหาคม 2549 10:27 น.
ใบไม้สีชมพู
คนตัวใหญ่ :
แค่ไหนหรือ..ที่บอกมาว่าคิดถึง..
แค่ไหนหรือ..ที่บอกมาว่าลำพึง
แค่ไหนหรือ..ที่บอกมาว่าเป็น 1
แค่ไหนหรือ..ที่บอกว่าคิดถึงเธอ
ยัยตัวเล็ก :
ก็เท่านี้ไง เท่าที่ใจนี้จะมีให้
ทั้งดวงใจ...มอบให้เธอฉันเสนอ
ไม่คิดหลอกบอกไปใช่ละเมอ
หรือแค่เผลอ...ที่ทำไปเพราะใจส่งมา....
คนตัวใหญ่ :
อยากจะ เรียบเรียงร้อย ถักถ้อยคำ
ที่ไม่ซ้ำ ล้ำลึกกว่า คำว่าหวาน
อยากจะพูดอยากจะบอกเจ้านงคราญ
อยากจะอม น้ำตาลมา หาคุณเธอ
ยัยตัวเล็ก :
ไม่ต้องมีคำหวานจนซ่านหทัย
เพียงข้างใน...หัวใจจริงสิ่งเสนอ
อย่ากลับกลอกหลอกกันเพ้อเจ้อ
ฉันขอเธอ...ไม่มากเท่านี้พอ...
คนตัวใหญ่ :
อันวาจา พี่นั้นใช่เพียงแค่ลมปาก
แค่อยากฝาก ลมจากปากมาบอกเจ้า
ให้เจ้ารู้และเจ้าเห็นว่าสองเรา
น่าจะเข้าใจกัน และมั่นคง
22 กรกฎาคม 2549 15:51 น.
ใบไม้สีชมพู
ทำขึงขังดั่งว่าโกรธ
มิยกโทษคนสับปรับ
ไม่คิดถึงใจไม่ยอมรับ
คอยกำชับใจไม่คิด...
ปากคอยบอกว่าไม่
แต่หัวใจข้างในคิด
มีแต่เธอในดวงจิต
อยากใกล้ชิดเพียงเธอ...เสมอไป...
22 กรกฎาคม 2549 15:50 น.
ใบไม้สีชมพู
ทำได้เพียงแค่คิดจิตส่งถึง
ห้วงคำนึง...ของฉันมั่นเสมอ
คิดถึงเธอเท่าที่ใจอยากเพ้อ
คอยละเมอ...คิดไปจนไกลเกิน...
รู้แน่แท้ตนมีสิทธิ์คิดแค่ไหน?
คนห่างไกล....คล้ายนั้นมันผิวเผิน
เราผ่านมาคบหรือพบแค่บังเอิญ
เธอจึงเมิน...ไม่สนใจใครคิดถึง...
หน้าส่วนตัว
973
