ในจินตนาการ

ใบไม้สีชมพู

ค่ำคืนนี้จะมีเราสองประคองกอด
คอยพร่ำพรอดคำเพราะเสนาะหู
ว่า*รักมาก*ออกปากบอกโฉมตรู
ยอดพธูพี่มีเจ้าเท่านั้นพอ...

ณ ราตรีนี้ในห้วงฝัน
เธอและฉันสองใจเอื้อเพื่อเกิดก่อ
เราจะช่วยกันสร้างต่างทักทอ
ฝันละออต่อเติมเพิ่มแรงใจ...

อุ่นใจเพียงคุณเคียงข้างไม่ห่างหาย
อยู่ชิดกายมิร้อนหนาวคราวหวั่นไหว
อุปสรรคแม้ต้องเสี่ยงมากเพียงใด
จะก้าวไปพร้อมกันอย่างมั่นคง...

อยากจะหลับตาฝันต่อขอเถอะนะ
อีกนิดหน่ะสักครั้งตามประสงค์
อย่าเพิ่งให้ความฝันฉันจบลง
ได้โปรดจงปล่อยฉันฝันดีเอย...				

อ้อนหน่อยนะ

ใบไม้สีชมพู

คนตัวใหญ่ :
แค่ไหนหรือ..ที่บอกมาว่าคิดถึง.. 
แค่ไหนหรือ..ที่บอกมาว่าลำพึง   
แค่ไหนหรือ..ที่บอกมาว่าเป็น 1 
แค่ไหนหรือ..ที่บอกว่าคิดถึงเธอ 

ยัยตัวเล็ก :
ก็เท่านี้ไง  เท่าที่ใจนี้จะมีให้
ทั้งดวงใจ...มอบให้เธอฉันเสนอ
ไม่คิดหลอกบอกไปใช่ละเมอ
หรือแค่เผลอ...ที่ทำไปเพราะใจส่งมา....

คนตัวใหญ่ :
อยากจะ เรียบเรียงร้อย ถักถ้อยคำ          
ที่ไม่ซ้ำ  ล้ำลึกกว่า  คำว่าหวาน  
อยากจะพูดอยากจะบอกเจ้านงคราญ
อยากจะอม น้ำตาลมา หาคุณเธอ 

ยัยตัวเล็ก :
ไม่ต้องมีคำหวานจนซ่านหทัย
เพียงข้างใน...หัวใจจริงสิ่งเสนอ
อย่ากลับกลอกหลอกกันเพ้อเจ้อ
ฉันขอเธอ...ไม่มากเท่านี้พอ...

คนตัวใหญ่ :
อันวาจา พี่นั้นใช่เพียงแค่ลมปาก
 แค่อยากฝาก ลมจากปากมาบอกเจ้า
ให้เจ้ารู้และเจ้าเห็นว่าสองเรา  
น่าจะเข้าใจกัน และมั่นคง     
				

อยากเป็นดาว

ใบไม้สีชมพู

อาวรณ์

ใบไม้สีชมพู

ทำขึงขังดั่งว่าโกรธ
มิยกโทษคนสับปรับ
ไม่คิดถึงใจไม่ยอมรับ
คอยกำชับใจไม่คิด...

ปากคอยบอกว่าไม่
แต่หัวใจข้างในคิด
มีแต่เธอในดวงจิต
อยากใกล้ชิดเพียงเธอ...เสมอไป...
				

ผิวเผิน

ใบไม้สีชมพู

ทำได้เพียงแค่คิดจิตส่งถึง
ห้วงคำนึง...ของฉันมั่นเสมอ
คิดถึงเธอเท่าที่ใจอยากเพ้อ
คอยละเมอ...คิดไปจนไกลเกิน...

รู้แน่แท้ตนมีสิทธิ์คิดแค่ไหน?
คนห่างไกล....คล้ายนั้นมันผิวเผิน
เราผ่านมาคบหรือพบแค่บังเอิญ
เธอจึงเมิน...ไม่สนใจใครคิดถึง...