7 กันยายน 2546 22:20 น.
ใบบอนแก้ว
๏ ณ แคว้นงามนามเล่นโคเคนเขต
ข้างประเทศลิโพที่โก้หรู
หริ่งเรไรไล่เรียงฟังเสียงดู
ดั่งจะรู้แคว้นนี้มีมงคล
ครั้นราตรีสี่ทุ่มชนกลุ่มน้อย
นั้นมาคอยต้อนรับอย่างสับสน
เสียงอื้ออึงตึงตังอย่างกังวล
ว่าสายฝนเจ้าแคว้นคืนแผ่นดิน
ดังสนั่นหวั่นไหวด้วยไฟพลุ
พลันปะทุตระการคล้ายงานศิลป์
ศุภฤกษ์เกริกก้องเสียงกลองพิณ
พร้อมยาฝิ่นจอมนางเคียงข้างกาย
กองทินเนอร์เซ่อซ่าอยู่หน้าเพื่อน
พร้อมปืนเถื่อนเป็นเงาเฝ้าถวาย
หวั่นอมิตรคิดฆ่าชีวานาย
นำสหายยาบ้าพร้อมหน้ากัน
กองทหารผ่านหน้าประชาราษฎร์
รวมอำมาตย์ยาอีที่ขยัน
หยุดวิเคราะห์เพราะใจสงสัยพลัน
เพราะลูกขวัญคนโตไม่โผล่มา
มองเท่าไหร่ไม่เห็นเป็นเดือดนัก
หนอลูกรักทำไมไม่มาหา
หายไปไหนให้แค้นแน่นอุรา
เราอุตส่าห์มอบแคว้นดูแทนเรา
ราวกับว่าครานี้ลูกที่รัก
ร่ำเรียนหนักไม่ว่างอย่างใครเขา
ขนาดแม้แม่พ่อขอแนบเนา
นึกถึงเจ้ายาฉุนยิ่งขุ่นเคือง ๚ะ