8 พฤศจิกายน 2546 14:38 น.
ใบบอนแก้ว
๏ แสงประทีปแจ่มจ้า จำรัส
จงช่วยสัมผัสหวน แห่งข้า
ขอแสงส่องมิขัด- ขืนต่อ เลยนา
นำส่งรักแรงกล้า ก่อนนั้นถึงเขา
เอาวจีเอ่ยไว้ วางลง
สอดใส่กระทงสวย ส่งข้าม
จากจิตที่ยืนยง ใยมั่น คงเอย
บอกแม่ลูกเกินห้าม ห่วงห้วงรักหวง
ดวงจิตลูกกล่าวอ้าง อธิษฐาน
ขอยั่งยืนนานนัก แน่นแฟ้น
เพียงใจหนึ่งสมาน ลูกแน่ นอนเอย
ถึงอยู่คนละแคว้น ใคร่ให้เขาจำ
คำเขากลัวล่วงแล้ว ลับหาย
กลัวห่างพากายสูญ สร่างสิ้น
กลัวลืมซึ่งรักหมาย มอบสู่ กันนา
กลัวว่าแทบแดดิ้น ดั่งช้ำยอกแสน
แดนใดเขาอยู่นั้น นำไป
ทุกสิ่งหทัยฝาก ฝั่งน้ำ
กระทงแห่งสายใย ยวดยิ่ง
ลูกแค่ขอวอนซ้ำ ซ่อนให้ถึงเขา
คืนเนาแนบคู่ข้าง เคียงขวัญ
ขออย่าคิดผันแปร เปลี่ยนถ้อย
กระทงต่างสัมพันธ์ พึงกล่าว
แสงแจ่มประทีปน้อย เหนี่ยวให้คนึงหา ๚
1 พฤศจิกายน 2546 22:37 น.
ใบบอนแก้ว
๏ จันทร์เพ็ญเพ็ญผ่องแผ้ว ผุดผาด
ผ่านพิศพิศพิลาศ แหล่งหล้า
หลังแสงแสงส่องสาด สรรค์สู่ โลกเอย
แสนสวยสวยแจ่มฟ้า ฟ่องให้แลเห็น
เป็นคืนคืนพี่นี้ นึกถึง
สู่ใจใจคำนึง หนึ่งน้อง
มองจันทร์จันทร์ส่อตรึง ติดต่อ
ดุจนวลนวลแม่จ้อง จ่มแจ้งมาหา
พาหวนหวนสู่ย้อน ยอกจิต
สร่างโลกโลกมืดมิด หม่นเศร้า
เจอคนคนช่วยคิด เคียงคู่
ใจตรึงตรึงแค่เจ้า จึ่งฟ้าเคียงขวัญ
จันทร์งามงามทั่วหล้า โลมใจ
สู่เดือนเดือนสดใส สื่อสร้าง
เดือนเพ็ญเพ็ญเด่นใน นำส่อง ทางเอย
เงาโศกโศกส่งอ้าง อ่อนให้ใจหาย
หมายมองมองใฝ่เจ้า จอมขวัญ
ต่างจำจำไกลกัน ก่อนใกล้
คือคืนคืนแห่งจันทร์ จัดแจ่ม แสงนวล
สองเราเราต่างใช้ ช่วงนั้นแสนหวาน
กาลเวียนเวียนผ่านพ้น เพียงเตือน
หนึ่งวันวันเป็นเดือน ดั่งฟ้า
คอยจันทร์จันทร์สู่เรือน ราวก่อน เก่านา
กลัวใจใจเริ่มล้า ล่วงแล้วลืมเสีย ๚
หน้าส่วนตัว
810
