13 เมษายน 2547 19:59 น.
ใบชาสีส้ม
เกลียดเธอ
คำนี้ย้ำอยู่เสมอในความรู้สึก
เก็บกดมันไว้ในจิตสำนึก
ว่าส่วนลึกๆแล้วฉันไม่รักเธอ
ไม่มีสิ่งใดให้ต้องรัก
ไม่ได้อยากไปรู้จักแค่ความพลั้งเผลอ
สิ่งที่เราต่างไปพบไปเจอะเจอ
คิดอยู่เสมอว่ามันไม่ใช่เรื่องจริง
คนที่ไม่เคยรัก
กะอีแค่เราเคยรู้จักกันแค่นี้
คิดอะไรมากไปหรือเปล่าคนไม่ดี
กลับไปคิดอีกทีเหอะไป
ไม่ใช่แม้เพื่อนกัน
เอาไปคิดฝันเป็นอย่างอื่นจนได้
ฉันไม่มีอะไรจะให้อภัย
เพราะฉันไม่ได้โกธรใครจริงๆ
เกลียดไม่ใช่โกธร
ไม่ต้องการลงโทษแต่ไม่อยากจะสุงสิง
เธอคงไม่มีอะไรต้องท้วงติง
ในเมื่อนี่เป็นสิ่งที่ฉันรู้สึกจริงๆมิได้โกหกใคร
11 เมษายน 2547 00:33 น.
ใบชาสีส้ม
อยากจะเก็บภาพในวันเก่า
ที่มี2เราเคียงชิดใกล้
ร่วมเดินทางสายเดียวคู่กันไป
หนึ่งคนเคยชิดใกล้รักกัน
หากแม้วันไหนฝนตก
ฉันก็วกถึงวันวานที่ร่วมฝัน
เดินทางฝ่าสายฝนไปพร้อมกัน
รวมชีวันเป็นหนึ่งฉันและเธอ
หากแม้นวันไหนฟ้าสว่าง
คิดถึงทางที่แสงส่องมาเสมอ
เป็นเส้นทางสายที่เราพบเจอ
ฉันและเธอจูงมือกันเดินไป
วันใดท้องฟ้ามืด
คิดถึงวันที่จืดชืดไม่สดใส
เหมือนเส้นทางที่เราไม่เข้าใจ
แต่อย่างไรจำเดินไปอย่างอดทน
วันใดท้องฟ้ามีแสงดาว
คิดถึงวันที่พร่างพราวอีกสักหน
บนทางเดินสำเร็จไปด้วยอดทน
ปลายทางหนแห่งนี้ยังไม่ไกล
พอเดินมาถึงปลายทาง
คนที่เคยเคียงข้างกลับหายไปไหน
รับและรู้สึกด้วยความเข้าใจ
เธอทิ้งฉันไว้เพื่อสานฝันอันยาวไกลของเธอ
วันใดที่ท้องฟ้ามีแสงดาว
คิดถึงเธอที่สุกสกาวเป็นหนึ่งในนั้นเสมอ
จากวันที่เธอไม่ได้กลับมาพบเจอ
ไม่มีวันไหนที่ฉันไม่เผลอคิดถึงเธอสักวัน
เธอเป็นส่วนหนึ่งของวันนี้
เธอคนดีเป็นความสำเร็จของชีวิตฉัน
ชาตินี้เราโชคดีได้พบกัน
ได้แบ่งปันความฝันร่วมกันมา
ไม่มีอีกแล้วในชีวิตคนคนนี้
ไม่มีความโชคดีที่ยากจะหา
ฉันรู้ตัวว่าฉันโชคดีตลอดเวลา
ที่ฉันเกิดมาชาตินี้ได้เจอเธอ
ความฝันของเราสำเร็จแล้ว
ฉันทำอย่างแน่แน่วตามที่เธอบอกเสมอ
หลับตาซะรอฉันหน่อยนะเธอ
เมื่อเราพบเจอฉันจะเล่าทุกอย่างให้เธอฟัง
8 เมษายน 2547 17:50 น.
ใบชาสีส้ม
จากหนึ่งเป็นสอง
จากคนรักเป็นตัวสำรองคงไม่ไหว
จากฉันเป็นเขาที่อยู่ในใจ
เธอทำอย่างนี้ได้ไงคนดี
เปลี่ยนหน้าที่จากคนรัก
มาเป็นคนรู้จักกันแค่นี้
ความจริงใจที่ให้เธอมาหลายปี
ไม่เคยมีผลต่อจิตใจเธอ
มีหลายอย่างที่อยากจะถาม
อยากจะติดใจตามแต่ก็กลัวพลั้งเผลอ
กลัวคำพูดฉันไปทำร้ายเขากับเธอ
เพราะฉันยังแคร์เสมอกลัวเธอเสียใจ
น้อยใจเป็นที่สุด
ยากจะขุดมันออกมาบรรยายไหว
ความรักต้องอาศัยซึ่งความเชื่อใจ
แล้วสุดท้ายนี่ไงการเชื่อใจที่เธอบอกมา
สบายใจได้เลยนะ
แล้วคงจะไม่ต้องมาห่วงหา
จะไม่รั้งเธอไว้ด้วยนำตา
และจะไม่กล่าววาจาให้ร้ายเธอ
ยังไงก็คือคนที่เคยรัก
แม้จะเหลือเพียงคำว่ารู้จักในใจเธอเสมอ
ขอร้องอย่าได้มาเจอะเจอ
ลืมลืมไปเลยเธอว่าเราเคยรู้จักกัน
ไม่ต้องการอะไรอีกนับจากนี้
ในเมื่อเธอคนดีเลือกที่จะทำร้ายฉัน
ความเชื่อใจที่เธอใช้ทำร้ายกัน
จะไม่มีวันเป็นอย่างนั้นแม้เพียงอีกที
8 เมษายน 2547 15:56 น.
ใบชาสีส้ม
หากฉันไม่มีตัวตน
ชีวิตคงไม่วุ่นวายสับสนอย่างนี้
มีชีวิตที่ไร้ค่าสิ้นดี
อยู่ไปก็ไม่มีอะไร
อยากไปอยู่บนฟ้ากว้าง
มีแสงส่องนำทางสดใส
เป็นนกตัวน้อยที่บินละล่องไป
กับเพื่อนฝูงน้อยใหญ่หลายตัว
มีชีวิตแสนสุข
ไม่ต้องเป็นทุกข์คิดมากให้ปวดหัว
ทำอะไรไม่ต้องรักษาตัว
ไม่ต้องกลัวว่าใครจะหลอกเอา
ไม่ต้องอยู่กับสังคมเมือง
ที่รุ่งเรืองแต่ดูน่าอับเฉา
มีแต่คนหลงผิดคิดมัวเมา
อวดว่าเราเก่งกล้าไปกว่าใคร
สังคมแห่งการแย่งชิง
ชีวิตตนสำคัญยิ่งกว่าสิ่งไหน
เห็นวัตถุสำคัญกว่าสิ่งใด
หลงมัวเมาอยู่ร่ำไปหนอใจคน
ไม่แหงนหน้ามองดูท้องฟ้า
ไม่เคยเห็นแสงของดวงดาราสักหน
ชีวิตจึงได้ช่างมืดมน
เพราะว่าคนนี้ต่างเห็นแก่ตัว
8 เมษายน 2547 02:53 น.
ใบชาสีส้ม
ฉันไม่ต้องการอะไร
แค่เธอรักฉันเรื่อยไปอย่างนี้
ฉันไม่ขอสำคัญเท่าชีวิตที่เธอมี
แค่ขอ1นาทีที่เธอคิดถึงกัน
ไม่ขอให้เธอรักฉันมากที่สุด
แค่ขอให้เธอไม่หยุดรักก็เท่านั้น
ฉันไม่ขอเป็นสำคัญ
แค่ขอให้เธอไม่ลืมกันก็พอ
ไม่ขอสัญญาจากเธอ
จิตใจที่มั่นคงเสมอคือสิ่งที่ฉันอยากขอ
ไม่ต้องการคำว่าจะรอ
แค่ไม่ลืมกันก็พอนะคนดี
หน้าส่วนตัว
1056
