30 กันยายน 2545 13:40 น.
ใบจาก
สองร้อยสามสิบแปดสองร้อยสามสิบเก้าอันจรดปลายปากกามาร์กสีเหลืองนวลลงบนกระดาษพื้นสีน้ำเงินเข้มหลังจากที่แสงนวลจุดสุดท้ายของกระดาษแผ่นนั้นปรากฎขึ้นสีหน้าเครียดบนใบหน้าอ่อนเยาว์นั้นก็เริ่มคลายออก อันทอดสายตากลับไปบนท้องฟ้าอีกครั้ง
"ปึ้กก" เสียงของก้อนหินกระทบระเบียงไม้ สาวน้อยรีบหันไปทางต้นเสียงทันที
"ใครน่ะ!" อันหันไปรอบๆตัว มีแต่ความืดสนิท เสียงหินที่ขว้างขึ้นมาบนระเบียงหายไปพร้อมกับเสียงนุ่มๆขึ้นมาแทนที่
"ยังไม่นอนอีกหรอยัยตัวยุ่ง"
"พี่อาร์มขึ้นไปทำอะไรบนนั้นค่ะ" อันทักทันทีเมื่อเห็นชายหนุ่มห้อยโหนอยู่บนต้นไม่ใหญ่ข้างบ้าน
"ก็นอนไม่หลับน่ะสิเลยแวะมาดูสักหน่อยเผื่อมีเพื่อนคุย" อาร์มพูดพร้อมกับพยามยามปีนขึ้นมาบนระเบียง
"ไหนกำลังทำอะไรอยู่น่ะขอพี่ดูหน่อยสิ" ยังไม่ทันจะตั้งตัว อาร์มก็ดึงสมุดสเก็ตภาพของอันไปไว้ในมือโดยที่อันคว้าไว้ไม่ทัน อาร์มเปิดดูสมุดภาพในมือทุกหน้ามีแต่ภาพท้องฟ้าและดาวสีเหลืองนวล อาร์มยิ้มขันเล็กน้อยทำให้อันต้องรีบออกตัวและดึงสมุดภาพกลับคืนมา
"เค้าเชื่อกันว่าถ้าเขียนดาวได้ครบพันดวงเมื่อไหร่สิ่งที่ขอไว้จะสมปรารถนา"
"แล้วอันขออะไรไว้หรือป่าวล่ะ" อาร์มยิ้มในตามองอันอย่างเอ็นดู อันไม่ตอบคำถามชายหนุ่มกับเสไปคุยเรื่องอื่น
"พี่อาร์มไม่ต้องมาสนใจอันหรอกน่าว่าแต่มาเนี่ย..จะมาคุยเรื่องอะไรหรือป่าวอันรู้นะ" สาวน้อยพูดแล้วอดรู้สึกแปลกๆ ที่หัวใจไม่ได้ อันรู้ดีว่าพี่อาร์มของเธอกับปิ๋มมีท่าทีอย่างไรต่อกัน
"แหมทำรู้เชียวน่ะ หัดเป็นหมอดูตั้งแต่เมื่อไหร่เนี่ย"
"รึไม่จริง"
"ไม่จริงพี่ไม่ได้เป็นอย่างที่อันคิดหรอกน่ะ พี่มีคนที่พี่ชอบอยู่แล้ว มีมานานแล้วด้วย" อาร์มพูดอย่างจริงจัง ทำให้อันรู้สึกปวดแปลบลึกๆ เขามีใครอยู่แล้วจริงๆ แม้จะไม่ใช่ปิ๋ม
ติดตามต่อไป
21 กันยายน 2545 15:18 น.
ใบจาก
หนุ่มน้อยคนนี้ก้อเหมือนกันเด็กวัยรุ่นทั่วไป คือ มีความรัก รู้จักการที่จะให้คนที่เรารักเท่าที่ชายคนๆนี้จะให้ได้
หนุ่มน้อยคนนี้เฝ้ารัก สาวน้อยที่เป็นรุ่นน้อง
โดนที่เค้าไม่รู้ว่าเธอคนนั้นจะมีใครอยู่ในใจหรือป่าว
ทุกวันที่เจ้าเธอ เค้าจะชูนิ้วชี้แล้วกระดิกนิ้ว 2 ครั้งทุกวัน
เป็นแบบนี้ทุกครั้งที่หนุ่มน้อยเจอเธอ
และในทุกๆวันจันทร์ หนุ่มน้อยคนนี้
เมื่อเจอเธอ เค้าก้อจะชูนิ้วก้อนแล้วกระดิก 2 ครั้ง เหมือนเคย
และแล้วสิ่งที่ไม่คาดคิดก้อเกิดขึ้น
เห็นเพื่อนเราบอกว่านายกระดิกนิ้วทุกครั้งที่เห็นเรามีอะไรหรือป่าว
สาวน้อยคนนั้น ได้เดินเข้ามาถามเค้า
ตายหล่ะสิ ! เค้านึกในใจ เค้าจึงตอบสาวน้อยไปว่า
ไว้ให้นานกว่านี้น่ะคับ แล้วผมจะบอก แล้วเค้าก้อรีบวิ่งไป
แต่ เค้าก้อยังทำแบบนี้เช่นเดิม จากที่ไม่รู้จักกัน
ก้อกลายมาเป็นความสนิทที่เกิดขึ้น
และแล้ววันที่เค้าไม่อยากให้ถึงก้อมา วันที่เค้าต้องไปเรียนต่อที่อื่น
วันนั้นเป็นวันสอบวันสุดท้าย ..
หลังสอบเสร็จเค้ารีบวิ่งเพื่อไปหาสาวน้อยคนนั้น
ไม่ว่าจะเป็นสนามบาส อาคารเรียน โรงยิม
โรงอาหาร ก้อไม่พบ เค้าก้อเลยตัดสินใจกลับบ้าน
แต่เค้ากลับเห็นสาวน้อยคนนั้นกำลังนั่งรถเพื่อจะกลับบ้าน แต่เธอไปกับใครก้อไม่รู้ แฟนแน่เลยอ่ะ เค้าคิดในใจ
หนุ่มน้อยจึงตัดสินใจกลับบ้านด้วยความเหงา
ในช่วงปิดเทอมก่อนฟังผลหลายครั้งต่อหลานครั้งที่
หนุ่มน้อยเห็นเธอ เค้าก้อพยายาม หลบหน้า เพื่อไม่ให้
เธอเห็น และแล้ววันฟังผลก้อมา หลังฟังผลเสร็จ
เค้าก้อบาสของเค้าตามปกติ นี่ๆ นายอ่ะ
สาวน้อยคนนั้นนั้นเองเรียกหนุ่มน้อย หนุ่มน้อยก้อหัน
แต่ดันไปเจอกับ ฝามือที่ลงมาบนแก้มหนุ่มน้อย อย่างจัง
ด้วยความน้อยใจ เค้าจึงเดินออกจากตรงนั้นทันที่
แล้วเธอก้อสิ่งตาม
เป็นไรของนายอ่ะ ต้องวิ่งทุกทีเลยพอเจอเรา สาวน้อยถาม
เป็นไร โกรธเราหรอ เกลียดเราหรอ หนุ่มน้อยก้อยังไม่ตอบอะไร แต่เค้าหันมาพร้อมกับ ชูนิ้วชี้แล้วกระดิกแล้วพูดว่า รักน่ะ
เพียงเท่านี้ทำให้สาวน้อยถึงกับอึ้ง แล้วเธอก้อไม่พูดอะไร
และแล้วหนุ่มน้อยก้อเดินจากไป
นาย..นาย เสียงสาวน้อยที่ตะโกนมา หนุ่มน้อยจึงหันไป
แล้วงก้อพบกับบ้างสิ่ง เค้าเห็นสาวน้อยยืน เหมือนกัน พร้อมชูนิ้วชี้กระดิกเช่นกัน หนุ่มน้อยเมื่อได้เห็นเช่นนั้น เค้ากลับได้ยิ้มอีกครั้ง
ในช่วงปิดเทอมก่อนที่หนุ่มน้อยจะไปเรียนต่อ ฝันของเค้าก้อเป็นจริงขึ้นมา เค้าทั้งสองรักกัน ทุกครั้งที่เจอกัน เค้าจะชูนิ้วชี้กระดิก
และบางครั้งก้อเป็นนิ้วก้อย ซึ่งหมายถึง คิดถึงน่ะ
18 กันยายน 2545 19:44 น.
ใบจาก
ยิ่งฉันทำเพื่อเธอเท่าไร ยิ่งดูเหมือนมันไม่มีความหมาย
แค่นี้ฉันก็พอเข้าใจ ว่าเธอมองเขาเหมือนเป็นทะเล
ส่วนตัวฉัน มันก็แค่พื้นทราย ที่เธอเดินข้ามไป
* (แต่อยากให้รู้/อยากให้เธอรู้/ไม่ว่าวันไหน)
ถ้าเมื่อไรเธอเหนื่อยล้า หมดแรงไขว่คว้า จมลงกลางทะเล
ยังมีรักฉันอยู่ จะคอยรองรับ (เป็นพื้นทรายใต้ทะเล)
อยู่ที่เดินเฝ้ามองขึ้นไป หากว่ารักของเขายังอยู่ดี
อาจเหมือนหวังของฉันไม่มี ไม่เป็นไรฉันยังรอเหมือนเดิม
เผื่อวันไหน ที่เธอช้ำหัวใจ เพราะว่าเขาทิ้งไป
หน้าส่วนตัว
994
