ปรัชญาชีวิตให้ ไว้ยึดถือ รอยยิ้มซื่อ ติดตา อาลัยเหลือ ชีวิตเห็นเป็นอยู่ ปู่กับเรือ ไม่เป็นเหยื่อ สุขแท้ แค่พอเพียง อาดูรใด ใหนเล่า จะเท่านี้ คนดีดี สูญสิ้น มิยินเสียง สะอื้นอึก ผลึกแน่น แค่นสำเนียง ทั้งวังเวียง คุ้งเพชร เล็ดน้ำตา ปู่เย็น เป็นอยู่ เป็นปู่บ้าน ให้ลูกหลาน เป็นอยู่ อย่างรู้ค่า เพลินชีวิต ง่ายง่าย ในคงคา พอจะลา ก็ง่ายง่าย ใจหายจัง เถอะ ถึงปู่จะสิ้น ชีวินว่าย แต่ปรัชญาจะมีไว้ ให้คนหลัง ถึงคุ้งเพชร สิ้นแล้ว เรือแจวพัง มิอาจยั้ง ครรลอง ของปู่เลย
หน้าส่วนตัว
1835
