6 กุมภาพันธ์ 2550 18:28 น.
ใบคาน
ทำไมไม่ ยอมรับ กับความจริง
ว่า"แอบ"อิง คนนั้น ในวันนี้
ปิดบังทำไม ไม่เห็นเข้าที
บอกกับโลกใบนี้ซิ....ว่ารักกัน
ไม่ต้องปิดมัน.... ฉันดูออก
และอย่าหลอก ว่าใจ ยังให้ฉัน
ไม่ต้องแสร้ง แกล้งโง่ โทรหากัน
อยู่ด้วยกันตรงนั้น...จะเป็นไร
ที่ฉันเตือน เพื่อนสนิท จะผิดพลั้ง
"เพื่อน"จะหวัง "กว่าเพื่อน" เตือนเธอไว้
ไม่เคยนึกว่า คนดี ก็มีใจ
ที่เตือนไป ถึงว่า ไม่อาทร
-----------------------
ยินดีด้วย รักกัน ให้มั่นเถิด
พามาเปิด ตัวได้ ไม่ต้องซ่อน
ยอมรับกัน ถ้าสุข ทุกขั้นตอน
เสพละคร ชีวิต สั้นนิดเดียว
ไม่ต้องกลัว ฉันอาย ขายหน้าหรอก
ถ้าไม่บอก ยิ่งกว่า แม้นหน้าเหนียว
ไม่เป็นไร รักได้ ให้กลมเกลียว
ฉันไม่เกี่ยว แค่คน วนเข้ามา
ยิ่งปิดบัง อย่างนี้ เป็นขี้ปาก
สังคมนี้ มีมาก คนปากมหา
รักกันเข้าใจกัน สำคัญกว่า
ใครนินทา ปากปลาร้า อย่าไปแคร์
--------------------------------
ทำไมไม่ยอมรับกับความจริง
ว่าบางสิ่ง ฝืนกัน มันยิ่งแย่
ถ้าไม่รัก ไม่ใช่อย่าได้ดูแล
ยามที่แพ้ มันเจ็บเกินเก็บทน
ชีวิตคนทุกวัน มันสั้นนัก
เมื่อพบรัก ถ้ารอ ก็ผ่านพ้น
จงคว้ามัน ประดิษฐ์ดอย ร้อยระคน
จงเก็บผล แห่งรักนั้น....นิรันดร
เวลาที่หายไป ของเธอและเขา
1 กุมภาพันธ์ 2550 16:47 น.
ใบคาน
เราเคยรักกัน ฉันยอมรับ
แต่เราไม่ได้"ติดกับ" ยอมรับใหม
คบกันมา ค่ารัก ถ้าหนักใจ
ก็ปล่อยไป อย่ากัก เพราะ"เคยรัก"เลย
ความผูกพันธ์ สัญญา อาลัยแน่
แต่มันแย่ยิ่งกว่า ถ้าปล่อยเฉย
ถ้าหมดใจ บอกมา ว่าลงเอย
ขอให้เอ่ย คำลา ต่อหน้ากัน
อย่าทำเป็น เหนือชั้น คอยกันท่า
ให้เวลา เลยล่วง เหมือนห่วงฉัน
ไม่เคยแคร์ ไม่ดูแล แต่ยืนยัน
ว่ารักมั่น ศรัทธา ไม่น่าจริง
มีเวลา ก็ให้ค่า กับคนอื่น
พอฉันยื่น ทวงถาม กลับหยามทิ้ง
ติดเรื่องนั้น นัดคนนี้ ไม่มีนิ่ง
ทุกทุกสิ่ง ปากว่า ตาซ่อนเร้น
ถ้าไม่โทรไปก็ไม่โทรมา
โทรติดก็รับช้า แถมทำหน้าเขม่น
เธอไม่รักไม่เป็นไร ไม่จำเป็น
แต่ประเด็น ทำไม ใจเธอดำ
แค้นฉันมา แต่ชาติไหน
ถึงทำร้ายใจฉันกันซ้ำซ้ำ
ให้ทรมาน หนาวเหน็บเกินเจ็บจำ
มาเหยียบย่ำให้ตาย ง่ายกว่าเธอ!
30 มกราคม 2550 12:05 น.
ใบคาน
ใกล้ถึงแล้ว แก้วตา วาเลนไทม์
ฉันจะซื้อดอกไม้ ช่อใหญ่กว่า
มอบให้เธอ ผู้งาม ความศรัทธา
เธอที่มี คุณค่า ตราตรึงใจ
เกือบปีแล้ว แก้วตา ร่ำลาห่าง
ฤๅคืนร้าง กร่อนฝัน ให้หวั่นไหว
จักโดดเดี่ยวเดียวดาย หน่ายเท่าใด
จนวารวัย สังขาร เกินต้านลม
กับอุ่นไอ โอบอิ่ม รอยยิ้มแย้ม
คอยเติมแต่ง ร้อยฝัน อันฝืนข่ม
แล้วเติมเต็ม รอยกล่อม ที่จ่อมจม
อย่างเหมาะสม ถูกผิด ตามทิศทาง
วันเวลา ผ่านมา อาลัยนัก
ไม่เลือนรัก "คุณแม่" แม้ไหลห่าง
จักต้องกลับ บ้านนา ไปหานาง
ใจบอบบาง ดวงนั้น.... ยังมั่นคง!
29 มกราคม 2550 13:27 น.
ใบคาน
ขอโทษ...ฉันทำใจไว้เรียบร้อย
ถึงรอคอย อย่างไร ก็ไม่ค่อยหวัง
รู้ว่าอย่างไร ยังไง ก็พัง
เธอให้ฉันอยู่ที่ หลังหลัง สำหรับเธอ
ไม่เคยได้ ทั้งที่ให้ "ความสำคัญ"
เป็นของตาย "ของฉัน"เธอพูดอย่างนั้นเสมอ
ยังไงก็ง้อได้ ยังไงฉันก็..ออเออ
จึงถูกจัดให้อยู่ในเบอร์ ลำดับถัดไป
เธอบอกว่าญาติมา ต้องลางาน
แล้วมาตรฐาน อยู่ที่ตรงไหน
พอฉันนัด ปัดว่า งานบานตะไท
"ไว้วันหลังได้ใหม เข้าใจน่ะคนดี"
ลาได้เฉพาะญาติมา หาใช่ใหม
ไม่เป็นไร จะขอ ต่อไปนี้
ถ้าว่าง อย่ามานัด ปัดไมตรี
ขอพบญาติสักปีครึ่งปี...ค่อยว่ากัน
28 มกราคม 2550 16:55 น.
ใบคาน
เธอยังไม่เข้าใจ
บางสิ่งเปลี่ยนแปลงไป...เพราะใจฉัน
เพิ่งพบรัก รู้จัก ความผูกพันธ์
ตั้งแต่วัน ที่ฉัน นั้นพบเธอ
เธอไม่ใช่คนแรก
แต่ก็แปลก เธอทำ ฉันพร่ำเพ้อ
ความรู้สึกอย่างนี้เพิ่งมี... เพิ่งเจอ
มันมั่วมัวละเมอ...เพ้อคำนึง
ยอมรับว่า มีหน้าที่
ไม่ค่อยดีถ้าบอกว่าคิดถึง
แต่หัวใจร่ำร้อง..รำพึง
เธอกลายเป็นที่หนึ่ง...ก้นบึ้งใจ
เธอยังไม่เข้าใจในตัวฉัน
ว่าเธอสำคัญ...แค่ไหน
ถึงขั้นโทษฟ้าว่าเจอกันช้าไป
แค่บอกว่า "ไม่ได้"ไม่ใช่ประเด็น
หน้าส่วนตัว
882
