31 พฤษภาคม 2550 19:50 น.
ใบคาน
เธอทวงถาม ความรัก และศักด์ศรี
ทั้งทั้งที่ ไม่ซึ้ง ถึงความหมาย
ว่าความรัก ที่ว่า ค่ามากมาย
ห้วงหัวใจ สุดท้าย ได้อะไร
เธอบอกว่า ถ้ารัก ต้องภักดิ์มั่น
และผูกพันธ์ กันใกล้ ไม่ไปไหน
ชั่วฟ้าดิน สินแสง แห่งอุทัย
เป็นขวัญใจ มิ่งมิตร นิจนิรันดร์
เธอลืมสิ้น เสรี ที่เธอวาด
ตกเป็นทาส กรงรัก คอยกักกั้น
ลืมไปว่า โลกกว้าง ไร้ทางตัน
พันธะ พัน คำรัก กักแดนดิน
ถามว่ารักหรือไม่ ใช่ฉันรัก
ไม่จมปลัก รักแท้ กระแสสินธ์
ถึงรักเธอ ใจโหย ให้โบยบิน
จะพังพินค์ กรงรัก ให้หักลง!
30 พฤษภาคม 2550 12:32 น.
ใบคาน
จักเก็บโกย โปรยฝัน ณ วันผ่าน
ที่ผลิบาน ล้านฝัน ในวันเก่า
รอยจารึก ผลึกรัก ประจักษ์เรา
เปลื้องความเหงา ปล่อยวาง บนทางมา
จักเก็บโกย โหยรัก สลักจิต
จากมิ่งมิตร ผู้ให้ กระหายค่า
รัก- ใคร่-หวง ห้วงฝัน และสัญญา
ยังศรัทธา สุดท้าย ทั้งใกล้-ไกล
จักตราตรึง หนึ่งรัก ให้หนักแน่น
จนหมดสิ้นดินแดน แสนไกล-ใกล้
มั่นบูชา ค่ารัก ภักดีนัย
ผลิดอกใบ รัก-หวัง ให้กังวาล
นิจนิรันดร์ วันใด ในวันนั้น
ชั่วกัปกัลป์ ตรงไหน ที่ใจผ่าน
ณ ตรงนั้น สะบั้นรัก พักดวงมาลย์
ให้จบสิ้น วิญญาณ การผูกพันธ์
จักเก็บรอยจารึก ผนึกแน่น
เพื่อทดแทน เขลาขลาด และหวาดหวั่น
ณ วันใด ใจร้าง ถึงทางตัน
จักเก็บฝัน สัญญา...มาอุ่นเอา!
25 พฤษภาคม 2550 17:31 น.
ใบคาน
ฉันเข้าใจ ในรัก ที่หนักนี้
ฉันรู้ดี ความรู้สึก ผลึกเศร้า
ทรมานหัวใจ เธอไม่เบา
รักของ"เขา"แก่นแท้ พ่ายแพ้ใจ
เธอรู้ ฉันรักเธอ เสมอมั่น
และผูกพันธ์เกินกว่ามาผลักใส
แต่เธอเจ็บ มากนักหนอ เกินรอต่อไป
เมื่อรู้ว่า คนของใจ ไม่ใช่จริงจริง
หันมามองตัวฉัน ณ วันร้าว
ฝืนแข็งกร้าว ต่อไป ไม่ทอดทิ้ง
จะบ้าบอ ทำไม ไม่ประวิง
ยิ่งจมดิ่ง ยิ่งร้าย ทำลายกัน
เค้าว่ารักคือการให้ใช่หรือเปล่า?
ปล่อยให้เขา เข้ามา ดีกว่านั้น
ปล่อยเธอไป ดีกว่า มาดึงดัน
จะดื้อรั้น ดักดาน ทรมานทำไม
ให้เธอมีอนาคต สดใสกว่า
มารักคน สองหน้า ไร้ค่าใหม?
จงก้าวสู่ ชีวิตใหม่ ไปเถอะไป
ทิ้งห่วงเหว เลวร้าย ไว้เถอะเธอ !
8 พฤษภาคม 2550 19:11 น.
ใบคาน
ฉันรู้...ที่เธอทำอยู่ เพื่อลืมฉัน
ตัดสัมพันธ์ ง่ายง่าย ไม่ห่วงหา
มุขเก่าเก่า เอามือที่สามหยามเข้ามา
เพื่อให้ฉันบอกลา ไม่อาทร
ฉันรู้...มันทำยาก ถ้าอยากลืม
ก็เธอแอบปลื้ม ฉันมาก่อน
และเห็นกันทุกวัน มันยากตัดรอน
ใช้ไฟร้อน ลามรัก ยากนักใจ
ฉันรู้ ...ฉันรักเธอมากมาก
ทนเธอถางถาก ลากเข็ญเป็นลูกไล่
ถึงตอนนี้คงไม่ทน สนทำไม
เธอลงทุนซ้อนมอ'ไซด์ไม่อายกัน
ฉันรู้ ....เธอไม่อยากให้เป็นแบบนี้
ถ้าลงเอยกับเขาก็ดี มีแต่สร้างสรรค์
เขาก็ดี มีใจ ให้ผูกพันธ์
และที่สำคัญ เขารักเธอ เสมอมา
คงเป็นคู่ชู้ชื่น ดั่งคืนฝัน
คู่ผูกพันธ์ คู่ชีวิต น่าอิจฉา
ขอให้ดี กับเขาถ้ามีเวลา
อย่าปล่อยให้ร้างรา เหมือนดังเรา
ฉันรู้.....โอกาสน้อย อย่าคอยฉัน
จงรักกัน เถิดหนา อย่าลวงเขา
อย่าให้เขาเป็นหมาก นึกลากเอา
เดินตามเกมส์งี่เง่าไม่เข้าที
ทำอะไรมองกรอบ รอบตัวหน่อย
ยิ่งซ้ำรอย ปากลิ้น สิ้นศักดิ์ศรี
จะลงเอย ก็เอา เขาก็ดี
ไม่บัดสี หรือไง เลี้ยวไป-มา
ฉันรู้ ...ให้เธอลืม ยืมมุขหน่อย
หาคนคอย นั่งข้าง ก็อย่างว่า
เธอจะได้ตัดใจ ได้บอกลา
ตัดทันตาทำไงกัน....ฉันรู้ !
10 เมษายน 2550 13:20 น.
ใบคาน
เธอพอใจยินดีที่ตรงนั้น
ขอผูกพันธ์ ชั่วคราว เพียงเท่านี้
ไม่ใขว่คว้าหาสิทธิ์คิดชิงดี
ขอแค่มี เวลา มาหากัน
เธอบอกว่า เข้าใจ ในฐานะ
รู้ว่าจะ แค่ไหน ไม่ป่วนปั่น
ไปยื้อแย่ง ของใคร ทำไมกัน
แค่ผูกพันธ์ กันเหงา หายเปลี่ยวใจ
ไม่อยากมี คู่รัก ให้หนักอก
ไม่อยากพก แฟนมา ค่อยหาใหม่
อิสระ ชีวิตไม่ติดใคร
ขอแค่รอย อุ่นไอ ให้ก็พอ
เธอแค่นั้น เสียจน ฉันสนเท่ห์
และทุ่มเท จริงใจ ไม่อ้อร้อ
เธอแสนดีเกินกว่ามานั่งรอ
คนบ้าบอ เสียรังวัด เสียศรัทธา
อยากให้ มีชีวิต คิดดีดี
ควรจะมี คู่ชีวี ที่สมค่า
อย่างกับฉัน ผู้ชาย ไร้ราคา
เสียเวลา ทำไม ใช่ใหมเธอ
ถึงฉันรัก มากมาย ละอายนัก
เธอสูงศักดิ์ ไม่น่า มาหลงเพ้อ
มาถูกใจ ผู้ร้าย ชายเซอร์เซอร์
มันจะคุ้ม กันเหรอ เธอว่าไหม
ขอรักเธอ ห่างห่างอยู่อย่างนี้
ป้องศักดิ์ศรี ที่รัก ใช่ผลักใส
เธอมีค่า เกินกว่า มาเสียใจ
กับผู้ชาย ไร้ไท ไม่คุ้มเลย !
หน้าส่วนตัว
1107
