7 เมษายน 2554 17:20 น.
ใบคาน
หรือจะสิ้นโลกา หน้าแล้งนี้
ถึงขยี้ ขย้ำ ขย้อน สาย
กระชาก โคลน ไม้พัง ทั้งเป็นตาย
ม้วนเป็นสาย กลืนแผ่นดิน สิ้นเยื่อใย
คราง ครืน ครืน เสียงอื่นหรือจะเท่า
แต่วัยเยาว์ มิมี ดูที่ไหน
ตาบอกพ่อ "มึงไป..กูไม่ไป"
"เก็บของ.สิ..ให้ไว!! หลานมันกลัว"
"พ่อขออยู่ ดูฟ้า ที่บ้าระห่ำ
ขอรับกรรม รับลม อย่างก้มหัว
พ่อก็แค่มือเลื่อย ใช่ตัวของตัว
ได้ตายกลัว สักครา ก็ว่าดี"
"แต่เจ้าจงไปเถิด เจ้าเกิดหลัง
อย่ามาตั้ง ตาตาย เถิดอ้ายหมี
ที่พ่อทำเมื่อก่อน มันย้อนปี
ถึงวันนี้ เพราะรู้ จึงอยู่รับมัน"
"พ่อตัดไม้..ตายยืน เป็นหมื่นต้น
ก็ไอ้คน อำเภอ เสนอมั่น
พ่อก็เกรงในสิ มาทาง พ่อกำนัน
เป็นมือเลื่อยทุกวัน แต่นั้นมา"
"ทางการมาทราบเรื่อง ตอนเมืองโล้น
เหลือแต่ดิน ปนโคลน เมื่อฝนห่า
จนวันนี้ตายแก่ แย่ตำตา
ก็นั่งรอ มันมา นะลูกเอย"
"เอออุเหม่ !!! ทำไม ถึงได้ช้า
พวกมึง จะตายห่า อย่าอยู่เฉย
มึงเห็นมั๊ย น้ำไหล ไม่เหมือนเคย
มึงไปเลย อย่าช้า...อย่ารอรี"
"เดี่ยวผมไปบอก ผู้ใหญ่ให้มาช่วย
พ่อก็ด้วย อย่าดื้อ อย่าอยู่นี่"
เห็นพ่อสั่งกับตา น้ำตาปรี
หันมาคว้า ผมหนี มาตามทาง
พอก้าวเลย ชายคา ห่าซุงทุ้ง
บ้านสะดุ้ง คลืนเคลือน เหมือนถูกถาง
ขื่อคาบ้าน สักพัก ก็หักกลาง
เห็นบ้านเคว้ง หมุนขว้าง อย่างเปปน
พ่อวางผมบนหิน เหมือนสิ้นแล้ว
กระโจนแมว หาตา กลางห่าสน
ก็จมหาย ใต้ไม้ ไร้รอยคน
จะไปไหน หนอคน ไม่เหลือใคร
นั่งร้องให้ มองเห็น เป็นโคลนขุ่น
ที่ม้วนหมุน ทุกร่าง อย่างโหดร้าย
เถอะถึงมา ทางนี้ ไม่มีย้าย
ตัดสินใจ ขอตาย ตามตามกัน!!!
6 ตุลาคม 2552 11:04 น.
ใบคาน
งดงาม ล้ำค่า น่ารัก
ผมหยัก ผิวแทน แก่นแก้ว
รักเธอ สุดใจ ให้แล้ว
ผ่องแผ้ว บริสุทธิ์ ผุดผ่อง
รอยยิ้ม เริงร่า น่าแย้ม
แต่งแต้ม ตาใส ไว้สอง
สดใส สูงค่า น่ามอง
ผ่อนฝุ่น ขุ่นข้อง หมองคลาย
ยากเย็น เห็นเจ้า เบามือ
ยึดยื้อ แข่งขัน มั้นหมาย
เพื่อเจ้า สุดใจ ไม่วาย
ทำได้ ทุกอย่าง สร้างสรรค์
งดงาม ล้ำค่า น่ารัก
เกินจัก บอกเล่า เหล่านั้น
จากพ่อ ถึงลูก ผูกพันธ์
เสกปั้น ฝันใหม่...ให้เธอ
4 กุมภาพันธ์ 2552 06:02 น.
ใบคาน
แม่จ๋า...แม่จำวันนั้นได้ใหม
ที่ผมซนจนเลือดไหล ไปหาหมอ
แม่นุ่งผ้าซื่นเก่าเก่า เข้านั่งรอ
เงินแม่มี ไม่พอ แม่ต่อรอง
แม่ไม่รู้ เรียนดี มีประกัน
เป็นครึ่งวัน คุณหมอ แม่ขอร้อง
น้ำตาแม่ รินไหล ได้แต่มอง
ดูพกเงิน ในซอง แล้วร้องไห้
แม่จ๋า...แม่จำวันนั้นได้หรือเปล่า
วันที่ผมตี ไอ้บ่าว เด็กบ้านใต้
คุณครูเรียน เชิญแม่ แม้เข้าใจ
มันดูถูก แม่ทำไม ผมตีซ้ำ
แม่ไม่ว่าสักคำ ผมจำได้
แต่น้ำตา แม่ไหล ให้ตอกย้ำ
ไม่ต้องมี คำอื่น อีกหมื่นคำ
ผมไม่ทำ แล้วแม่ ...แต่นี้ไป
แล้ววันนี้ คุณแม่ มาแน่นิ่ง
นึกถึงสิ่งผ่านมา น้ำตาไหล
หมอเขาบอก เอาไว้ ให้ทำใจ
ผมต่อรอง ไม่ได้... ให้แม่มี
น้ำตาไหล ใจหาย ให้โหยหา
ด้วยศรัทธา คุณแม่ เฉลิมศรี
ขอทวยเทพ ทั้งฟ้า อย่ารอรี
จงคืนแม่ คนดี ...ของผมมา!!!
12 ตุลาคม 2551 21:24 น.
ใบคาน
ปรัชญาชีวิตให้ ไว้ยึดถือ
รอยยิ้มซื่อ ติดตา อาลัยเหลือ
ชีวิตเห็นเป็นอยู่ ปู่กับเรือ
ไม่เป็นเหยื่อ สุขแท้ แค่พอเพียง
อาดูรใด ใหนเล่า จะเท่านี้
คนดีดี สูญสิ้น มิยินเสียง
สะอื้นอึก ผลึกแน่น แค่นสำเนียง
ทั้งวังเวียง คุ้งเพชร เล็ดน้ำตา
ปู่เย็น เป็นอยู่ เป็นปู่บ้าน
ให้ลูกหลาน เป็นอยู่ อย่างรู้ค่า
เพลินชีวิต ง่ายง่าย ในคงคา
พอจะลา ก็ง่ายง่าย ใจหายจัง
เถอะ ถึงปู่จะสิ้น ชีวินว่าย
แต่ปรัชญาจะมีไว้ ให้คนหลัง
ถึงคุ้งเพชร สิ้นแล้ว เรือแจวพัง
มิอาจยั้ง ครรลอง ของปู่เลย
21 กรกฎาคม 2551 12:55 น.
ใบคาน
ไม่เข้าใจในสิ่งที่เธอทำอยู่
ต้องการให้ใครใครรู้ว่าเธอมีเขา
ทั้งทั้งที่เธอบอกฉันว่าจะมีแค่เรา
หรือแค่พูดปากเปล่า... ไม่ได้รู้สึกอะไร
ให้คนอื่นเข้าใจเพื่ออะไร บอกหน่อย
อยู่คนเดียวไม่ได้ หรือคิดอ่อย...จนฉันเริ่มสงสัย
รบเร้าเข้าก็รำคาญ ตอบผ่านผ่านว่าไม่ได้คิดไกล
เธอบอกแบบไม่แคร์ใคร ถ้าไม่เชื่อใจ ก็เลิกกัน
เพราะฉันเชื่อ ที่รัก เพราะฉันเชื่อ
วันนี้...จึงยังมีเหลือ คำว่า เธอกับฉัน
ใช่! ฉันอาจจะไม่ใช่คนดีพร้อมที่เธอควรยอมผูกพันธ์
แต่ฉันรับประกัน ว่าฉันรักเธอ
ฉันรู้ว่าฉันต้องอยู่...ตรงไหน
แล้วเธอละ..รู้มั๊ย...ว่ากำลังเผลอ
ล้อเล่นกับความรัก เดี๋ยวจะประจักษ์เจอ
กลายเป็นทุกข์ระทมเก้อ เข้าสักวัน
เห็นคนอื่น ยืนสู้อยู่คนเดียว
ไม่เห็นต้องหาใครมาเกี่ยวเที่ยวไล่ฝัน
ทำไมเธอถึงอยู่ไม่ได้ ไม่เข้าใจเหมือนกัน
ทำไมต้องให้เขา ร่วมขัน...ไม่เข้าใจ
ฉันไม่โง่...และมีเหตุผล
เธอต้องการมีเขา อีกคน...ใช่ใหม
เออ แค่เนี๊ยะ แต่อย่าพูดเพราะประชดใคร
ขอ จริงๆ ใสๆ ....ไม่ว่ากานนนนนนน!!
หน้าส่วนตัว
1754
