รถเมล์สายสั้น

ใบคา

หายไปนานไม่รู้จะเอาอะไรมาลง เอาเป็นเรื่องสั้น 1 ในเล่มนี้ละกันครั

ขายของๆ เหอๆ



# บนรถเมล์ หมายเลข ๑๘


	ยามบ่ายอากาศอบอ้าว บนรถเมล์ไม่ค่อยมีผู้โดยสารนัก คงเป็นเพราะต่างคนต่างก็อยู่ในที่ทำงานของตน แต่ผมยังไม่ถึงที่ทำงาน จะว่าเป็นออฟฟิศของผมก็ไม่เชิง เพราะไม่ต้องเข้าทุกวัน โผล่หน้าเข้าไปให้เห็นก็ต่อเมื่อต้องรับงาน และส่งงานอีกทีหนึ่ง ผมชอบอ่านหนังสือ แต่รังเกียจระบบการทำงานในเวลา ผมเลยต้องมาเป็นมนุษย์ไส้แห้งหาน้ำชโลมลำไส้จากค่าแรงพิสูจน์อักษรให้สำนักพิมพ์ ขนานนามอาชีพตัวเองตามคนอื่นว่า ฟรีแลนซ์ 

	งานพิสูจน์อักษร ผมถือว่าได้กำไร เพราะได้อ่านหนังสือฟรีและก่อนใคร ผมรู้สึกว่าตัวเองโชคดีที่เกิดมาในประเทศไทย เพราะเมืองเรามีวรรณกรรมดีๆ มากมาย น่าอ่านหลายเล่ม หากผมเกิดยุโรป ผมคงไม่มีปัญญาอ่านหนังสือภาษาไทย เพราะชาติแถบนั้นตาไม่ถึง ไม่เห็นคุณค่าหนังสือบ้านเรา เขาจึงไม่เอาไปแปลเป็นภาษาอังกฤษ ผมได้เปรียบเขาเป็นไหนๆ เพราะหนังสือบ้านเขาจะดีหรือเลว นักแปลประเทศเราก็เอามาแปลซะมากมาย ผมภูมิใจจริงๆ จะอ่านวรรณกรรมต่างประเทศก็ได้ ของไทยก็สบาย ชาวต่างชาติสิน่าสงสาร

	ขึ้นรถเมล์ได้ผมไม่สนใจใคร และอะไร ผมรักที่จะอ่านหนังสืออย่างเดียว แต่แล้วก็เจอมารผจญจนได้ เขาในวัยกลางคน มาในรูปร่างมอมแมม กลิ่นเหล้าคลุ้งโชยแต่ไกล ที่นั่งมีมากมายไม่ยอมหย่อนก้น ดันมานั่งชิดใกล้ผม ผมไม่สนใจก้มหน้าก้มตาอ่านหนังสือต่อ 

	หนุ่มๆ ผมไม่มองหน้า เพียงแค่เหล่สายตาไปนิดหน่อย ไปไหนเหรอ เขาถามส่งกลิ่นแอลกอฮอล์

	ไปลาดพร้าว ส่งงาน ผมตอบโดยไม่คิด

	สมัครงานเหรอ เขาย้ำ

	ครับ รับคำโดยไม่อยากมากความ รู้อยู่แล้ว เดี๋ยวต้องชวนคุยเรื่องน่าสงสารของตัวเอง ชักแม่น้ำทั้ง ๕ มา สุดท้ายก็จะขอเงิน ลูกไม้ทำนองนี้ เจอมาเยอะแล้ว รับรองงานนี้ไม่ได้แอ้ม อย่าหวังเสียให้ยาก

	สถานีตำรวจใกล้ๆ นี้มีที่ไหนบ้างหนุ่ม พอรู้ไหม เขาเริ่มถาม

	ผมมองหน้า ทำไมเหรอ เอาแล้วไง ตกหลุมเข้าให้แล้ว

นี่ หนุ่มรู้ไหม เมียพี่มันหนีไป เขาต่อ  นั่นไงว่าแล้ว มันหนีตามชู้ไป เอาเครื่องหนังที่พี่ทำขายไปด้วย นี่กะว่าจะไปแจ้งความจับมัน รู้ไหมสถานีตำรวจมีที่ไหนบ้างแถวนี้

คอยดูนะ เดี๋ยวต้องขอยืมเงินแน่นอน อาจอ้างว่า ขอเบอร์โทร. เลขบัญชี แล้วจะโอนคืนให้ อย่าหวังเลย ต้องรีบตัดไฟเสียแต่ต้นลม 

ผมทำหน้าเศร้ามองหน้าชายเมา ตาละห้อย พี่ครับผมตกงาน ยังหางานไม่ได้เลย ที่นี่ไม่รู้ว่าเขาจะรับไหม ถ้าไม่รับผมก็ไม่รู้จะกลับยังไงแล้ว พี่พอมีให้ผมสัก ๒๐ ไหม แลกกับหนังสือนี่ก็ได้ ผมรุกจนเขาตั้งตัวไม่ทัน ชายเมานิ่งอึ้งพูดอะไรไม่ออก งั้นไม่เป็นไรครับ ผมรู้ว่าพี่ก็ลำบาก ผมลงแล้วครับถึงพอดี

ผมลุกขึ้นเดินไปยังประตูรถยังอีกไกลกว่าจะถึงที่หมาย ผมต่อรถใหม่ดีกว่า 

เดี๋ยวๆ หนุ่ม เขาวิ่งตามมา รถยังไม่ทันจอด ผมหันไปมองชายเมาอย่างงงๆ เอานี่ไปก่อน หนังสือไม่ต้องหรอก พี่ไม่ชอบอ่าน ไม่ได้งานก็ไม่เป็นไรนะ อย่าท้อ เขาตบบ่าผมเบาๆ รอยยิ้มบ่งบอกถึงความเอื้ออาทร ธนบัตร ๕๐ บาทอยู่ในมือผม



*********