ลองอ่านดูเล่นๆ ครับ

ใบคา

รางรถไฟทาบเส้นยาวขนาน จากสถานีหัวลำโพงสุดสายปลายทางของประเทศไทยที่สถานี
สุไหงโก-ลก จ.นราธิวาส ดินแดนแห่งความขัดแย้ง ผมยืนมองรางเหล็ก ณ หัวลำโพงสุดสายตาออกไปเส้นขนานที่ใครๆ กล่าวว่าไม่มีทางบรรจบกันได้กลับพบกันตรงจุดนั้น ผมเปลี่ยนจุดยืนเป็นสถานีสุไหงโก-ลก ผลลัพธ์ที่ได้ก็เช่นเดียวกัน แต่เหตุใดคนเมืองกรุงฯ กับเมืองป่าถึงมองไม่เห็น 

     สักจุดหนึ่งที่เราจะพบกัน

	วิถีชีวิตของคนในพื้นที่ พุทธและอิสลามมีเส้นทางเดินสู่สวรรค์ที่ต่างกัน เหมือนเป็นเส้นขนานแต่เราก็อยู่ด้วยกันได้ เพราะมองเห็นจุดบรรจบ ณ ที่ใดที่หนึ่ง แม้จะเต็มไปด้วยความขัดแย้งเราก็อยู่ร่วมกันอย่างสันติ

	อิสลามไม่เลี้ยงสุนัข ซึ่งเป็นสัตว์ที่ไทยพุทธนิยม

	อิสลามไม่ทานหมู และแทบจะไม่แตะหรืออยู่ใกล้

	พุทธแค่สร้างกรอบกันสิ่งต้องห้ามเหล่านี้ไว้ในอาณาบริเวณพื้นที่ส่วนตัว ความลงตัวก็เกิด

	กฎข้อห้ามอีกอย่างของพี่น้องมุสลิมคือไม่บริโภคสัตว์ที่ตายโดยธรรมชาติ พูดง่ายๆ คือสัตว์ที่ไม่ได้ผ่านการเชือดโดยมุสลิมเอง ห้ามทานเด็ดขาด อีกทั้งสัตว์ครึ่งบกครึ่งน้ำก็จัดอยู่ในประเภทต้องห้ามด้วยเช่นกัน

	เย็นหนึ่งเพื่อนมุสลิมของพ่อควบรถเครื่องเก่าๆ จาก อ.แว้ง ซึ่งผมอยู่หมู่บ้านนิคมสร้างตนเอง ห่างจากตัวอำเภอ 6 กิโลเมตร

	ตัวอำเภอเป็นตลาดเล็กๆ มีที่ว่าการและสถานีตำรวจในรั้วเดียวอยู่ใจกลางอำเภอพอดี ฝั่งขวาเป็นบ้านพักตำรวจ ฝั่งซ้ายคือเส้นทางมุ่งสู่ อ.สุคิริน ข้างหน้าเป็นสนามฟุตบอล ตลาดโต้รุ่งและสถานีดับเพลิง เบื้องหลังเป็นห้องแถว ร้านค้าต่างๆ เมื่อก่อนนั้นผู้คนพลุ่งพล่านขับรถเครื่องเจอกันทักทายแจ่มใส

	บัดนี้ลวดหนามขดกางกั้นผู้คนสัญจรไปมาด้วยความระแวง

	เพื่อนพ่อคนนั้น ควายของเขาตายกลางทุ่งนา เชือกสนตะพายพันกับกอหญ้าถึงจมูกและมันล้มลง จมูกจมปลักตมไม่สามารถกระเสือกกระสนพาตัวเองให้รอดพ้นจากความตายได้ กว่าเจ้าของจะมาเจอก็เหลือแต่ร่างเสียแล้ว

	เขาบอกให้พ่อไปเอาควายมาทำกิน โดยไม่เสียเงินสักบาท

	กว่าพ่อจะวิ่งโร่ยืมกระบะเก่าๆ ของคนในหมู่บ้านได้ก็ปาเข้าไป 2 ทุ่ม สมาชิกที่รู้ข่าวเพิ่มขึ้นเรื่อยๆ ตามระยะทางและเวลาที่ถามหารถ แต่เราก็เต็มใจแบ่งปัน เนื้อควายทั้งตัวครอบครัวเดียวจะกินหมดได้อย่างไร ไหนจะขั้นตอนการชำแหละอีก ยุ่งยากน่าดู

	คืนนั้นเป็นคืนเดือนหงาย ง่ายต่อการเดินดุ่มๆ กลางท้องนาที่เต็มไปด้วยปลักโคลน ถึงกระนั้นผมก็ล้มตั้งหลายหน เนื้อตัวมอมแมม แต่สนุกดี เป็นเหมือนการผจญภัยรูปแบบหนึ่ง

	ในหมู่บ้านของคนต่างศาสนา กลุ่มของเราไปกันมือเปล่า ไม่มีอาวุธ ถ้าเป็นสมัยนี้ใครจะกล้า

	กว่าจะลากร่างควายตัวนั้นออกมาได้ก็เปลืองแรงน่าดู แม้โคลนจะช่วยลดแรงเสียดทานได้ก็ใช่ว่าง่ายอย่างที่คิด ชายฉกรรจ์ 5 คนยังหอบซี่โครงบาน

	พ่อควักเงินให้เพื่อนผู้อารีไปจำนวนหนึ่ง ผมไม่ทราบเพราะยื่นให้เป็นพับและค่อนข้างมืด มูลค่าของมันคงไม่มากนักหรอก ที่มาก็ได้จากกลุ่มสมาชิกเรี่ยไรกันนั่นเอง 

	มันคือสินน้ำใจ

	 เราอยู่ด้วยกันเพราะมองเห็นจุดบรรจบของเส้นคู่ขนาน เพื่อนมุสลิมของพ่อตามบทบัญญัติทางศาสนาแล้ว เขาไม่สามารถนำเนื้อควายที่เขาอาจจะขายได้ในราคา 10,000 บาท ถ้ามันยังมีชีวิตอยู่ มาบริโภค เขาต้องเสียเวลาในการกำจัดซากศพนั้น ลากมันออกมาจากพื้นที่ทำกิน ผลลัพธ์คือเสียแรงเปล่าโดยใช่เหตุ 

	จุดบรรจบของเขาคือเรียกเราชาวพุทธให้มาลากไปประกอบอาหาร และน้ำใจก็หลั่งไหล ณ จุดนั้นเอง

	ชีวิตบ้านป่าชายแดน อันอุดมไปด้วยป่าไม้และน้ำฝน ผืนดินไม่เคยเหือดแห้ง เรียกได้ว่าหิวเมื่อไหร่เดินเข้าป่าหลังบ้านรับรองไม่ถึงครึ่งชั่วโมงได้อาหารแน่นอน อย่างน้อยๆ ก็กุ้ง หอย ปู ปลา ล่ะ

     หน้าฝนก่อนที่กรมโยธาจะขุดลอกคูคลอง และราดยางถนนหนทาง หน้าบ้านผมซึ่งเป็นถนนลูกรังสีแดง น้ำจะเอ่อล้นทุกปี แต่ไม่เคยท่วม (จะไปท่วมเอาท้ายหมู่บ้านที่ติดแม่น้ำสุไหงโก-ลก เส้นแบ่งเขตไทย มาเลย์) ลูกปลาไหล ปลาดุก จะพากันว่ายน้ำเล่นบนถนนละลานตาไปหมด

	ไม่ต้องกลัวล้อยานพาหนะเหยียบแหลกลาญ เพราะในขณะที่สายฝนพรำไม่มีใครออกจากผ้าห่ม นอนดูทีวีกินมันขี้หนูต้มสบายใจดี มีแต่พวกเด็กๆ นั่นแหล่ะ ที่ปรารถนาจะเปียกปอน

	แม้กุ้ง หอย ปู ปลา จะหาง่าย แต่อาหารโอชะของเราชาวพุทธคือตัวตะกวด หรือภาษาบ้านผมเรียกว่า แลน กว่าจะพรากลมหายใจมันมาได้ก็ใช่เล่น 

	แลน เมื่อกลายเป็นผัดเผ็ดใส่ใบยี่หร่าหอมชวนน้ำลายไหลแล้ว ความเผ็ดและร้อนบวกกับเนื้อที่นุ่มๆ เหนียวๆ อาหารมื้อนั้นรับรองแย่งกันกินไม่เหลือติดจาน เพราะสิ่งนี้แหล่ะ ทำให้หลังบ้านเราซึ่งนับถือศาสนาพุทธไม่อาจหาแลนได้ง่ายดาย พวกมันจะไปหลบอยู่หลังบ้านเพื่อนมุสลิม แถมยังอ้วนพีด้วยสิ

	การล่าแลนต้องอาศัยความไวต่อกลิ่นของสุนัขนักล่า เพราะมีเจ้าเพื่อนสี่ขาเข้ามาเกี่ยวข้องนี่แหล่ะเราจึงต้องเพิ่มความระมัดระวังตัวเป็นพิเศษ เจ้าพวกนี้ซนเกินจะควบคุม

	ในขณะที่เราเลี้ยงหมู เพื่อนบ้านต่างศาสนาก็จะเลี้ยงแพะ และหมาของเราก็ชอบกัดแพะไม่ระวังรับรองได้เสียเงิน เพราะเจ้าของแพะไม่ยอมเป็นแน่ ต่างกับกรณีที่ควายตายเอง เหตุการณ์อย่างนั้นมันสุดวิสัย แต่ถ้าแพะเกิดโดนหมากัดตายขึ้นมา ค่าตัวแพะต้องตกเป็นภาระของเราโดยทันที

	ถ้าหนีไม่ทัน

	แม้เจ้าของมาเห็นเข้าในขณะที่มันยังไม่ตาย และถึงเขาจะทำการเชือดมันได้ก่อนก็ตาม (ซึ่งหมายความว่าจะสามารถใช้ประกอบอาหารได้) เราผู้เป็นต้นเหตุก็ต้องจ่ายอยู่ดี

	เป็นข้อตกลงที่มองตากัน ไม่ต้องสร้างเป็นกฎข้อบังคับใดๆ

	
***************************----------************************