26 พฤศจิกายน 2546 15:57 น.

ตะเกียง

ฉันยืนอยู่ ในความมืด ที่เวิ้งว้าง
เดินบนทาง หนาวเย็น ลำเค็ญใจ
ไร้ทิศทาง บางอย่าง ดำเนินไป
ไร้ซึ่งใคร จะแนะคำ จะนำพา
แต่จู่จู่ มีแสง ตะเกียงน้อย
มาเฝ้าคอย ส่องแสง มาห่วงหา
มอบทั้งแสง แฝงความอุ่น กรุ่นกายา
ช่วยนำพา ทางเดิน เผจิญไป
เมื่อมีหวัง ฉันจึง ต้องหวงแหน
ฉันสุดแสน หวงห่วง กว่าสิ่งใด
เฝ้าระวัง หวังว่าเธอ คงไม่ไป
เพราะกลัวใคร ที่ดีกว่า มาแย่งชิง
ในที่สุด ตะเกียงน้อย ก็อับแสง
สิ่งที่แฝง ความอุ่น หนุนแอบอิง
มาสูญหาย วายปราณ เหมือนถูกยิง
ทุกทุกสิ่ง หมดแล้ว ไม่เหลือเลย