ขอบหน้าต่าง

ใบคา

ริมหน้าต่าง  บานน้อย  ค่อยค่อยมอง
แลและจ้อง  มองไป  ไม่เคลื่อนไหว
ลมพัดหวิว  เป็นทิวทาง  เข้าข้างใน
ลมพัดไว  เดี๋ยวก็ไป  ไม่กลับมา
ใบไม้แห้ง  แล้งน้ำ  หล่นลงดิน
พร้อมกับกลิ่น  ไอร้อน  ตอนแดดจ้า
กบเขัยดน้อย  ค่อยเข้าไป  ในกอหญ้า
เปรียบดั่งว่า  ซ่อนแสงแดด  ที่แผดแรง
มองออกไป  นอกหน้าต่าง  บานน้อยนี้
เหมือนดั่งมี  ทะเลทราย  มาแทรกแซง
มีไอร้อน  อบกรุน  อย่างร้อนแรง
พื้นดินแดง  ด้วยแสง  ที่แสดมา
หญ้ากลุ่มน้อย  เหี่ยวเฉา  ค่อยค่อยตาย
เริ่มจะกลาย  หายไป  ในไม่ช้า
ดอกหญ้าปลิว  ตามลม  ที่พัดมา
เพื่อหวังว่า  จะเจริญ  ตอนต่อไป
เจ้าหมาน้อย  นอนหงาย  ใต้เงาเย็น
เพื่อหวังเป็น  ที่พึ่ง  ทั้งกายใจ
นอนแน่นิ่ง  อ้าปากคา  ใต้เงาไม้
ลมพัดไกว  ค่อยพัดมา  ให้เย็นกาย